Najdziwniejsze niewyjaśnione spiski XX wieku

Na te i inne pytania starają się odpowiedzieć w "Niewyjaśnionych spiskach naszych czasów" dziennikarze Jonathan Vankin i John Whalen. W książce, która doczekała się już wielu wznowień i dotychczas została przetłumaczona na ponad 20 języków, autorzy wracają do wydarzeń, które wciąż frapują dużą część opinii publicznej, nie zostały bowiem do końca rozszyfrowane.

LSD nie pojawiło się spontanicznie wśród młodzieży zachodniego świata, zostało wynalezione w Szwajcarii przez Alberta Hofmanna, naukowca pracującego dla firmy farmaceutycznej Sandoz, w określonym celu. Miało pomóc w kontrolowaniu świadomości człowieka i wpływaniu na jego zachowanie. Jednakże dość szybko sprawa wymknęła się spod kontroli, a ściśle tajny projekt zmienił się w program eksperymentów na ludziach.

Używany przez CIA kryptonim zaproponowanego przez Richarda Helmsa projektu, w którym potajemnie stosowano materiały chemiczne i biologiczne, brzmiał MK-ULTRA. Nazwa ta stanowiła odmianę przydomku ULTRA, amerykańskiego programu wywiadowczego z czasów II wojny światowej. Agencja miała w planach stworzenie środka, dzięki którym żołnierze staliby mniej wrażliwi na tortury i bardziej wydajni. Pracowano także nad przygotowaniem zdalnie sterowanych morderców, których zadaniem miało być eliminowanie wrogów ojczyzny i elementów niebezpiecznych.

Niebawem jednak okazało się, że siła LSD jest o wiele większa niż przypuszczano. CIA i wojskowi nie potrafili opracować metody okiełznania potęgi narkotyku. Ich zamiarem nie było przecież przecież otworzenie "drzwi percepcji", ale przekształcenie wolnych istot ludzkich w posłuszne automaty. - Musimy pamiętać, aby podziękować CIA i wojsku za LSD - przyznał nieostrożnie jeden z Beatlesów, John Lennon, który zresztą niedługo później został zamordowany. - Wynaleźli LSD, aby panować nad ludźmi, a zamiast tego dali nam wolność - dodał brytyjski muzyk.

Około 1973 roku, późniejszy dyrektor CIA, Richard Helms polecił zniszczyć większość tajnej dokumentacji MK-ULTRA w związku z "pojawiającymi się problemami z papierem". Wśród usuniętych materiałów znajdowały się "wszystkie istniejące egzemplarze tajnego podręcznika CIA zatytułowanego "LSD: Some Un-Psychodelic Implications".

Mało kto zdaje sobie sprawę, iż eugenikę, której celem było stworzenie ludzi o najbardziej pożądanych cechach, wyznawali nie tylko naziści. Pojęcie, które zostało wprowadzone do obiegu w 1869 roku przez Francisa Galtona, przyrodniego brata ciotecznego Karola Darwina, zrobiło sporą karierę już na początku XX wieku. Wtedy to 14 krajów, w tym również Stany Zjednoczone, przyjęło różnego rodzaju eugeniczne regulacje prawne.

W pierwszym 30-leciu XX wieku w 30 stanach USA przyjęto przepisy prawne dopuszczające sterylizację. Wówczas legalnie wysterylizowano aż 60 000 osób, jednakże liczba ta może być znacznie zaniżona, bowiem wiele operacji przeprowadzonych w zakładach karnych i szpitalach psychiatrycznych, nie zostało nigdzie zarejestrowanych.

- W rzeczywistości Stany Zjednoczone Ameryki Północnej były pierwszym uprzemysłowionym krajem, który wprowadził prawa dotyczące czystości rasowej - piszą Vankin i Whalen. Pod koniec XIX wieku w stanach Michigan i Massachusetts wykastrowano wielu umysłowo chorych pacjentów i młodych chłopców wykazujących takie genetyczne niedoskonałości, jak: "uporczywa padaczka", "debilizm", "masturbacja połączona z niedorozwojem".

Najbardziej zafascynowani eugeniką ludzie wywodzili się - co znamienne - z wyższych warstw społecznych. David Starr Jordan, rektor Uniwersytetu Stanford, był również szefem Cold Spring Harbor, pierwszego w kraju laboratorium biologicznego, zajmującego się kształtowaniem lepszych ludzi.

John D. Rockefeller wspierał i finansował Biuro Dokumentacji Eugenicznej (Eugenic Records Office - ERO). Natomiast jego fundacja współtworzyła program niemieckiej eugeniki już w latach 1920 -1939 , finansując cały program "Anioła Śmierci", Josefa Mengele, jeszcze zanim zaczął on działać na terenie obozu koncentracyjnego Auschwitz.

Dzisiaj Fundacja Rockefellera jest głównym sponsorem publicznych organizacji, które domagają się od ONZ stworzenia programu drastycznego zmniejszenia populacji na ziemi.

Najpoważniejszym impulsem do rozważań na temat wojny biologicznej były próby jej powstrzymania. W czerwcu 1925 roku przedstawiciele większości światowych mocarstw podpisali protokół zabraniający używania tego typu broni. Nie zrobiły tego dwa ważne państwa: Stany Zjednoczone i Japonia. Miały powody, by tak postąpić.

W 1932 roku japoński lekarz wojskowy, Shiro Ishii rozpoczął wstępne eksperymenty nad bronią biologiczną i chemiczną. Zakrojony na dużą skalę projekt zaczęto realizować w położonym na uboczu mandżurskim mieście Pingfan. Grupę nazwano Jednostką Antyepidemicznego Zaopatrzenia w Wodę lub Jednostką 731 (obecnie lepiej znana jako Korpus Ishiiego).

Początkowo obiektami doświadczeń byli Koreańczycy, Chińczycy i Rosjanie. Natomiast po rozpoczęciu przez Japonię wojny z Zachodem do obozu położonego niedaleko miasta Mukden przywożono amerykańskich, brytyjskich i australijskich jeńców wojennych. Tysiące ofiar eksperymentów zmarło na dżumę, cholerę i inne choroby zakaźne. Oddział Ishiiego przeprowadzał również wiwisekcje, aborcje oraz wywoływał udary i zawały serca.

W 1946 roku dowództwo armii Stanów Zjednoczonych zawarło układ z dowódcami Jednostki 731, gwarantujący im nietykalność, w zamian za wyniki badań nad zastosowaniem broni biologicznej i chemicznej. Prawda wyszła na jaw pół wieku później, kiedy to podczas prac budowlanych w Japonii odkryto ciała poddawanych zabiegom więźniów. Do dzisiaj niewiele osób zdaje sobie sprawę, że szalony doktor stał się ojcem nowoczesnej broni biologicznej. Co gorsza - za swoją zbrodniczą działalność nigdy nie został ukarany. Po wojnie wielokrotnie odwiedzał Koreę, pomagając USA organizować tam wojnę biologiczną.

5 sierpnia 1962 roku z życiem pożegnała się Marilyn Monroe, kochanka obu braci Kennedych, Johna i Bobby’ego. Ten pierwszy był prezydentem, a drugi prokuratorem generalnym USA i obaj tkwili w dziwnym związku z symbolem seksu lat 50. Oficjalną przyczyną śmierci aktorki było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów), jednak zarówno dziennikarze, śledczy, jak i fani aktorki, do dzisiaj nie wierzą w tą wersję.

Według Freda Otasha, prywatnego detektywa z Hollywood, który nagrał i zachował dużą część nagrań taśm Marilyn, są one "zapewne najciekawszymi nagraniami, jakie kiedykolwiek zarejestrowano - z wyjątkiem Watergate". Podobno magnetofony podsłuchujące Normę Jeane pracowały również w czasie jej zamordowania. Ponieważ morderstwo jest jedną z (bardzo prawdopodobnych) hipotez śmierci Monroe.

Zdaniem jej biografa Anthony’ego Summersa, Monroe w ostatnich miesiącach życia miała duże problemy psychiczne i cierpiała na depresję. Gdy jej romans z Robertem F. Kennedym się zakończył, aktorka miała w planach opowiedzenie mediom o ich związku, co zaszkodziłoby RFK w karierze. Monroe ponoć przypadkowo przedawkowała lekarstwa i umarła w karetce pogotowia w drodze do szpitala. Wówczas jej ciało miało zostać zawiezione do domu i upozorowano tam samobójstwo.

Inna teoria twierdzi, iż John Kennedy, działając wspólnie ze swoim ojcem Joem, zlecił likwidację kobiety, która stała się w stosunku do niego zbyt natrętna. "Jej ciągłe telefony do Białego Domu i Ministerstwa Sprawiedliwości stały się atrakcyjną, dyżurną plotką wśród waszyngtońskich wtajemniczonych. I wciąż istniała groźba konferencji prasowej, w czasie której Marilyn ujawni swoje stosunki z braćmi Kennedy" - przekonują dziennikarze.

Istnieje również hipoteza, wedle której do śmierci Monroe przez przypadek przyczynili się jej osobiści lekarze: R. Greenson i Hyman Engelberg, którzy - niezależnie od siebie - zaaplikowali jej lewatywy ze środków wzajemnie na siebie negatywnie wpływających, co w efekcie spowodowało jej zgon.

Zdaniem Summersa gwiazda "uskarżała się na chroniczne zaparcia. Lewatywa usuwała ten problem. W tym okresie stosowanie jej było powszechną modą, ponieważ pomagała ona natychmiast zredukować wagę", a aktorka wciąż zmagała się z zaburzeniami jedzenia, które powodowały ciągłe wahania masy ciała.

Jim Morrison, lider rockowego zespołu The Doors oficjalne zmarł na atak serca 3 lipca 1971 roku. Zgodnie z wersją Pameli Susan Courson, jego wieloletniej przyjaciółki i muzy, w wieczór przed śmiercią postanowił wziąć kąpiel w ich paryskim mieszkaniu. Courson zasnęła i dopiero rano znalazła w wannie zwłoki piosenkarza i poety.

Początkowo powiedziała dziennikarzom, że Morrison "nie jest martwy, ale bardzo zmęczony i odpoczywa w szpitalu". Mimo to po Paryżu zaczęły krążyć pogłoski, że gwiazdor zmarł na skutek przedawkowania heroiny, co by nikogo nie zdziwiło, bowiem sama Courson była od tego narkotyku uzależniona. Morrisona pochowano bardzo szybko, nie zdążono nawet o jego śmierci poinformować Ambasady Stanów Zjednoczonych, ani rodziny. Nie przeprowadzono także sekcji zwłok.

Dopiero sześć dni później po cichym pogrzebie Morrisona na Pere-Lachaise, menedżer Doorsów Bill Siddons zwołał konferencję prasową, na której ogłosił, że autor "An American Prayer" i "Wilderness" zmarł na atak serca spowodowany przez skrzep krwi i być może infekcję płuc. Fani charyzmatycznego wokalisty nie uwierzyli. I nie tylko oni.

Jedna z politycznych teorii utrzymuje, że Morrison został zamordowany w wyniku spisku opracowanego przez pracowników FBI, by stłumić radykalną Nową Lewicę i ruch hippisowski. FBI miało zresztą zabić nie tylko Morrisona, którego popularność i antyautorytarne przekonania zagrażały amerykańskiemu stylowi życia, ale również Janis Joplin i Jima Hendriksa, którzy wcześniej rzekomo zmarli z powodu przedawkowania narkotyków.

Okultystyczne teorie związane ze śmiercią piosenkarza są konsekwencją jego powszechnie znanego zainteresowania ezoteryką (wziął "ślub" według wiccańskiego rytuału i wierzył, że w jego ciele zamieszkał duch Indianina).

Najpopularniejsze hipotezy utrzymują natomiast, że w jakiś sposób pokonał on śmierć i żyje gdzieś, nie niepokojony przez nikogo. I nawet klawiszowiec Doorsów Ray Manzarek oświadczył pewnego razu: - Jeżeli istniał facet, który byłby zdolny do upozorowania własnej śmierci - zdobycia lipnego świadectwa zgonu lub przekupienia francuskiego lekarza, wpakowania 150 funtów piasku do trumny i dania drapaka do jakiegoś miejsca na tej planecie - do Afryki, czy diabli wiedzą gdzie - to byłby nim Jim Morrison.

Jan Paweł I, czyli Alberto Luciani panował w Stolicy Apostolskiej tylko 33 dni, zdążył jednak przygotować grunt pod planowane reformy. Po objęciu urzędu nie życzył sobie np. aby noszono go w lektyce. Chciał zająć się również finansowymi powiązaniami Banku Watykańskiego. Nie zdążył. Oficjalną przyczyną jego odejścia był atak serca, na którego ból nigdy się nie uskarżał. W łóżku znaleziono go martwego z notatkami w ręku. Nie dokonano autopsji.

David Yallop, angielski dziennikarz, jest przekonany, że został otruty. W książce "W imieniu Boga" utrzymuje, że ten włoski patriarcha przemawiając do watykańskiego korpusu dyplomatycznego, w swojej pierwszej oficjalnej wypowiedzi jako papieża - stwierdził: - Nie mamy do zaproponowania doczesnych dóbr ani gospodarczych interesów do omówienia.

Warto zaznaczyć, iż jedne z najbardziej niechlubnych powiązań Banku Watykańskiego łączyły go z tajemniczą lożą P2, krzyżówką loży masońskiej z przestępczym syndykatem, której członkowie znajdowali się na najwyższych stanowiskach w rządzie, mafii i Watykanie. Zdaniem autorów "Niewyjaśnionych spisków naszych czasów" P2 była również neofaszystowską polityczną kadrówką, odpowiedzialną za różne działania terrorystyczne.

"Niezwykle pryncypialne rządy Alberto Lucianiego w bardzo poważnie sposób zagroziły tej skomplikowanej sieci. Papież chciał uwolnić Watykan zarówno od ogromnego bogactwa - Kościół, podobnie jak Jezus powinien być biedny - jak i od biskupa Paula Marcinkusa". Ten ostatni był prezesem owego Banku i miał na koncie nie tylko liczne defraudacje finansowe, ale także oskarżenia o likwidację swoich przeciwników i kontakty z mafią. To on był jednym z głównych podejrzanych o zlecenie zabójstwa Jana Pawła I. Oczywiście nigdy niczego mu nie udowodniono. Być może dlatego, że był niebezpieczny i lepiej było mieć go po swojej stronie.

Co rozbiło się w Roswell 2 lipca 1947 roku? Pewnym jest jedno: Coś dużego i srebrzystego, co ze strasznym hukiem uderzyło w pustynną glebę. Ufolodzy są przekonani: był to statek kosmiczny z kosmitami na pokładzie.

Na miejscu katastrofy prawie natychmiast pojawiło się wojsko. Kierujący operacją generał Roger Ramey zakazał swoim ludziom kontaktów z prasą. Ale zanim zdążył to zrobić, oficer prasowy bazy wydał komunikat, że rząd wszedł w posiadanie "latającego dysku". Lokalna rozgłośnia radiowa wykorzystała przeciek. Kiedy nadawała oświadczenie, z FBI nadeszło polecenie: - Uwaga, Albuquerque; przerwać nadawanie. Powtarzam. Przerwać nadawanie. Sprawa bezpieczeństwa narodowego. Nie nadawać. Czekać.

Następnego dnia lotnictwo zorganizowało konferencję, na której poinformowano, że nie było żadnego statku kosmicznego, a rozbił się meteorologiczny balon sondażowy. Stwierdzenia te nikogo nie przekonały, zwłaszcza, że liczni świadkowie rozmawiali z prasą i zaprzeczali tym doniesieniom.

Po jakimś czasie władze USA przyznały się do kłamstwa: wcale nie ukrywali UFO, ale ściśle tajny program wojskowy Mogul, który miał na celu szpiegowanie ZSRR, by wykryć wszelkie próby jądrowe prowadzone na terenach dzisiejszej Rosji. Brzmi prawdopodobnie, ale niewielu i tak w to uwierzyło.

Natalia Doległo/ksiazki.wp.pl