Dziś poznamy laureata Literackiej Nagrody Nobla. Zanim to nastąpi przypomnijmy sobie laureatów z poprzednich lat.
2005: Harold Pinter (ur. w 1930 roku) brytyjski dramaturg, autor m.in. Urodzin Stanleya, Ciszy, Dozorcy.
Uważany jest za najbardziej reprezentatywnego współczesnego brytyjskiego dramaturga drugiej połowy XX wieku, choć w ostatnich latach częściej gościł na wiecowym podium niż na scenie. Jest przeciwnikiem wojny w Iraku, wcześniej sprzeciwiał się inwazji NATO w Kosowie i procesowi Slobodana Miloszevicia. Pisuje też antywojenne wiersze.
2004: Elfriede Jelinek (ur. w 1946 roku) w swojej ojczyźnie - Austrii - uchodzi za pisarkę kontrowersyjną. Wysuwano wobec niej zarzuty uprawiania literackiej pornografii w powieściach, uznawana jest też za wojującą feministkę. Uznanie i sławę przyniosła jej powieść Pianistka oparta na wątkach autobiograficznych, opublikowana w 1983 roku. Ta powieść została sfilmowana w 2001 roku przez austriackiego reżysera Michaela Haneke. Po wydaniu powieści In Lust (1989), a potem Gier. Ein Unterhaltungsroman (2000), Jelinek doklejono etykietkę wojującej feministki. W nocie biograficznej Szwedzka Akademia podkreśla m.in., że jej teksty poruszają się między prozą a poezją, zaklęciem i hymnem, zawierają sceny teatralne i sekwencje filmowe.
2003: John Maxwell Coetzee (ur. w 1940 roku w Cape Town (RPA) w rodzinie o korzeniach niemieckich i brytyjskich) jest jedynym dwukrotnym laureatem nagrody Bookera i zdobywcą wielu innych znaczących nagród literackich. W Polsce opublikowano kilka jego powieści – Czekając na barbarzyńców , W sercu kraju , Życie i czasy Michaela K., Mistrz z Petersburga , Hańba . Na początku lat 60. Coetzee wyjechał do Anglii, gdzie pracował jako programista komputerowy. Potem studiował literaturę w Nowym Jorku. W 1984 roku otrzymał tytuł profesora literatury w Cape Town. W 2002 roku zamieszkał w Australii.
2002: Imre Kertesz (ur. w 1929 roku) węgierski pisarz, nagrodzony Noblem za powieści, które przeciwstawiają osobiste doświadczenie jednostki brutalnym zrządzeniom historii. Akademia Szwedzka podkreśliła, że w swojej twórczości 72-letni Kertesz, węgierski Żyd, wraca stale do wydarzenia, które w znacznym stopniu zaważyło na jego życiu – pobycie w Auschwitz. Napisał: Los utracony , Kadysz za nienarodzone dziecko , Język na wygnaniu .
2001: V.S. Naipaul (ur. w 1932 r.) pisarz pochodzący z Trynidadu i mieszkający w Wielkiej Brytanii, urodził się w Chaguanas w rodzinie hinduskich imigrantów. Jego ojciec był dziennikarzem i pisarzem. Naipaul jest autorem powieści, krótkich opowiadań i reportaży. Ukształtowany na styku kilku kultur, Naipaul uczynił motywem swojej twórczości kulturowe kontrasty i destrukcyjny wpływ, jaki kulturowy imperializm Zachodu wywarł i nadal wywiera na tożsamość Trzeciego Świata. Jest autorem powieści Dom pana Biswasa , Utrata El Dorado , Zakręt rzeki i innych.
2000: Gao Xingjian (ur. 1940 r.) w Ganzhou we wschodnich Chinach, dziś mieszka we Francji.
Jest prozaikiem, tłumaczem, dramatopisarzem i krytykiem literackim. W czasie rewolucji kulturalnej został wysłany do obozu reedukacyjnego. Do 1979 roku nie mógł publikować swoich utworów ani wyjeżdżać za granicę. W 1986 roku ostatecznie zakazano w Chinach wystawiania sztuk Gao Xingjiana . Aby uniknąć prześladowań, podjął dziesięciomiesięczną wędrówkę po chińskiej prowincji Sichuan. Na wspomnieniach z tej podróży oparta jest powieść Góra duszy , określona przez Akademię Szwedzką jako jedno z tych wyjątkowych dzieł literackich, nieporównywalnych z niczym innym w światowej literaturze.
1999: Guenter Grass (ur. 1927 r. w Gdańsku) prozaik, poeta i dramaturg, najgłośniejszy autor niemiecki po II wojnie światowej. Debiutował tomem wierszy Die Vorzuege der Viudhuehner (1956), napisał też kilka sztuk teatralnych zbliżonych w poetyce do teatru absurdu. Wielką międzynarodową sławę zyskał dzięki powieści Blaszany bębenek (1959), stanowiącej pierwszą część tzw. gdańskiej trylogii, na którą składają się ponadto: opowiadanie Kot i mysz (1961) oraz powieść Psie lata (1963). Inne jego książki to m.in. Pod miejscowym znieczuleniem (1969), Z dziennika ślimaka (4971), Turbot (1977), Spotkanie w Telgte (1979), Szczurzyca (1986), Wróżby kumaka (1992), Mój wiek. W 2006 roku Guenter Grass wywołał burzę
wyznając, że w młodości był żołnierzem SS.
1998: Jose Saramago (ur. 1922 r.) pisarz portugalski. Sławę zdobył dopiero w wieku sześćdziesięciu lat, kiedy po dwu zbiorach wierszy i felietonów oraz tomie opowiadań opublikował swoją trzecią powieść Baltazar i Blimunda (1982). W Portugalii miała ona już ponad 20 wydań, została też przetłumaczona na wiele języków i posłużyła jako libretto opery pt. „Blimunda”. Wydał też m.in. Rok śmierci Ricarda Reisa (1984), Historię oblężenia Lizbony (1989) Ewangelię według Jezusa Chrystusa (1991), sztukę teatralną Długie życie Franciszka z Asyżu (1987), Zeszyty z Lanzarote (1994), Esej o ślepocie (1995).
1997: Dario Fo (ur. 1926 r.) reżyser, dramatopisarz, aktor włoski. Popularność przyniosły mu występy w telewizyjnym show „Conzonisima”. Dario Fo w swym dramatopisarstwie nawiązywał do wizji teatru społecznie zaangażowanego, podobnej do tej, którą realizował Brecht. Ogromna w latach 60. i 70. popularność Dario Fo ostatnio słabła, dopiero przyznanie mu literackiego Nobla ożywiło znów zainteresowanie jego osobą. Tytuły jego sztuk bywają prowokujące np. Seks, Dziękuję, troszeczkę spróbuję. Do najważniejszych sztuk Dario Fo należą: Mistero Buffo, Przypadkowa śmierć anarchisty, Pogrzeb pracodawcy.
1996: Wisława Szymborska (ur. 2 lipca 1923 r. w Bninie) jej pierwszy tomik poetycki zatytułowany Dlaczego żyjemy ukazał się w 1952 r. Od tego czasu wydała osiem kolejnych tomików. Wisława Szymborska związana była z redakcją krakowskiego „Życia Literackiego”. Znana jest również z zamieszczonych w nim, a później zebranych w formie książkowej felietonów nazwanych Lektury nadobowiązkowe . Do najbardziej znanych tomów poetyckich Wisławy Szymborskiej należą: Wołanie do Yeti (1957), Sto pociech (1967), Wielka liczba (1976). W uzasadnieniu decyzji o przyznaniu literackiego Nobla napisano, że nagrodzono poezję, która z ironiczną precyzją pozwala wydobyć historyczny i biologiczny kontekst fragmentów ludzkiej rzeczywistości.