Kto zostanie laureatem Literackiej Nagrody Nobla?

Syn urzędnika państwowego, studiował literaturę na Uniwersytecie w Tiranie, a następnie w Instytucie Gorkiego w Moskwie. Pierwsze wiersze opublikował w połowie lat pięćdziesiątych. W 1960 r. zmuszony został do powrotu do kraju z powodu zerwania stosunków ze Związkiem Radzieckim przez Albanię. Po powrocie do kraju pracował jako dziennikarz.

W 1963 r. opublikował pierwszą powieść Generał martwej armii, która przyniosła mu sławę w Albanii, a następnie międzynarodowe uznanie. Jednak zaangażowanie polityczne po stronie przeciwników dyktatora Enwera Hodży skazało go na marginalizację w kraju.

W 1970 r. udało mu się uciec na Zachód, nie osiedlając się nigdzie, podróżował po USA i Europie. Upadek reżymu w Albanii w 1989 r. przyjął z ulgą, jednak nowe władze, a potem wojna bałkańska nie skłoniły go do powrotu do Albanii. W październiku 1990 r. uzyskał azyl polityczny we Francji. Obecnie mieszka w Paryżu.

Rodzina jego przybyła do Palestyny w latach 30. z Rosji i Polski. Niektórzy krewni byli aktywistami prawicowego odłamu ruchu syjonistycznego. Rodzice posyłali go przez pewien czas do szkoły nacjonalistyczno-religijnej.

W wieku 15 lat, buntując się przeciw wartościom rodziców, wyjechał z rodzinnej Jerozolimy i osiedlił się w kibucu Hulda, gdzie pracował i ukończył szkołę średnią. Rada kibucu wysłała go do Jerozolimy, żeby pełnił funkcję instruktora młodzieży. Następnie odbył służbę wojskową. Zaczął publikować swe pierwsze opowiadania.

Pracował na polu przy zbiorze bawełny, po czym został wysłany na studia (filozoficzno-literackie) na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Powrócił znów do kibucu, gdzie przez ponad dwadzieścia lat uczył, pracował na polu i pisał. Wszystkie honoraria za prace literackie przekazywał społeczności kibucu, mając z kolei zapewnione utrzymanie. Brał udział w walkach na froncie synajskim (1967) i na Wzgórzach Golan (1973). W okresie 1969-1970 przebywał w Oksfordzie, a w 1984-1985 w Ameryce. W 1986 r. opuścił kibuc i osiedlił się w Arad. Jest profesorem literatury hebrajskiej uniwersytetu w Beer-Sheva i działaczem ruchu Pokój Teraz. Publikował wiele artykułów i esejów dotyczących konfliktu arabsko-izraelskiego, wzywając do kompromisu między Izraelem a Palestyńczykami, który pozwalałby na utworzenie państwa palestyńskiego.

Uznanie i rozgłos przyniosła mu powieść Mój Michał (1968), przetłumaczona na wiele języków - w Polsce wydano ją na podstawie przekładu angielskiego My Michael, podobnie jak powieść Fima (1988). Jest to przepojona poetyckością historia współczesnej pary małżeńskiej, będąca jednocześnie portretem współczesnego Izraela. Krytycy podkreślają, że książka ta w doskonały sposób stapia świat wewnętrzny bohaterów ze światem zewnętrznym. Określana jest jako izraelska Madame Bovary.

Pisarz czeski.
Przeciwnik komunizmu, od 1975 przebywał na emigracji we Francji. W skali międzynarodowej ceniony autor filozoficznych powieści i esejów, zbliżonych do postmodernizmu, nawiązujących także do tradycji, głównie renesansu i oświecenia.

Opublikował powieści: Żart (1967, wydanie polskie 1970), Życie jest gdzie indziej (1979, wydanie polskie poza cenzurą 1984), Nieznośna lekkość bytu (1981, wydanie polskie, Londyn 1984). Opowiadania zebrane w tomie Śmieszne miłości (1963, wydanie polskie 1967).

Eseje w zbiorze Sztuka powieści (1987, wydanie polskie 1991), Zachód porwany czyli tragedia Europy Środkowej (1984, polski przekład w Zeszytach Literackich 1984) - głośna wizja kulturowej Europy Środkowej. Dramat Klucze (1962, wystawienie polskie 1967).

Jedna z najwybitniejszych i najpoczytniejszych amerykańskich pisarek. Dwukrotnie nominowana do Nagrody Nobla, uchodzi za mistrzynię suspensu i bystrą obserwatorkę dzisiejszej obyczajowości.

Prozaik i eseista meksykański.

Podstawową osią, wokół której organizuje się świat przedstawiony przez Fuentesa, jest temat rewolucji meksykańskiej i jej klęski oraz problem narodowej tożsamości. Już w Krainie najczystszego powietrza (1959, La región más transparente), powieści wykorzystującej zdobycze techniki narracyjnej Dos Passosa, a także Joyce'a, Fuentes wyrusza na poszukiwanie korzeni meksykańskości.

W 1959 opublikował Spokojne sumienia (Las buenas conciencias). W 1962 Śmierć Artemia Cruz (La muerte de Artemio Cruz) - utwór uważany za jeden z jego najwybitniejszych.
Ten utwór i wcześniejszy - Kraina najczystszego powietrza - otworzyły nowe drogi w prozie latynoamerykańskiej, wprowadzając śmiałe rozwiązania strukturalne i lingwistyczne.

Mocniejsze reakcje czytelników - dzięki odważnym akcentom erotycznym - wywołała Zmiana skóry (1967, (Cambio de piel), w której autor przedstawił skomplikowany związek czterech postaci, ofiar własnych kompleksów i sekretnych frustracji.

W 1976 opublikował ambitną i najbardziej skomplikowaną powieść-trylogię Terra nostra. Usiłował w niej raz jeszcze doprowadzić do spotkania, na planie narracji, różnych miejsc i momentów historii Ameryki i Europy, od mitycznych kultur prekolumbijskich, poprzez cywilizacje śródziemnomorskie, przybycie do Meksyku Habsburgów aż do współczesności.

Pisarz peruwiański - jeden z czołowych twórców literatury iberoamerykańskiej - urodził się w Arequipie. Studiował w Peru i Boliwii, doktoryzował się w Madrycie. Od wielu lat mieszka w Europie. Jego karierę zapoczątkowała powieść Miasto i psy, która otrzymała Nagrodę Biblioteca Breve i Nagrodę Krytyki. Napisał też inne powieści cieszące się uznaniem czytelników i krytyków na całym świecie.

Jest laureatem wielu hiszpańskich i latynoamerykańskich nagród literackich. Za powieść Lituma w Andach (1993) Autor otrzymał prestiżową Nagrodę Premio Planeta.

Tomas Tranströmer jest obecnie najwybitniejszym poetą szwedzkim. Zajmuje się również psychologią i tłumaczeniami. Jego prace zostały przetłumaczone na pięćdziesiąt języków (m.in. na język duński, fiński, węgierski i angielski).

Tranströmer uprawia poezję krajobrazową, silnie związaną z ojczystym pejzażem. Pisze o przeżyciach religijnych, o doznaniach estetycznych wywołanych zwłaszcza muzyką, interesuje się wydarzeniami politycznymi, pochłania go problem jednostki zdanej na konflikt z dehumanizującym środowiskiem wielkomiejskim...

Po polsku ukazały się: Muzeum motyli, Moja przedmowa do ciszy, Gondola żałobna oraz Późnojesienny labirynt.

Prozaik amerykański. Zadebiutował tomem opowiadań Goodbye, Columbus w 1959 roku, który przyniósł mu rozgłos i jednocześnie wywołał skandal w kręgach ortodoksyjnych Żydów. Potem pisał prozę psychologiczno-obyczajową (Kiedy była dobra, 1967). Jednak dopiero powieść Kompleks Portnoya (1969) przyniosła mu największą sławę, stając się książką kultową ówczesnego młodego pokolenia.

Późniejsze powieści, m.in. Pierś, Mój wiek męski, Widmo pisarza, Oszustwo, to głównie wnikliwa analiza kryzysu tożsamości w powojennej Ameryce, to ukazanie specyficznej sytuacji Żyda i jego kondycji ludzkiej.

Ukończył Fordham University, potem pracował m.in. jako dozorca parku i copywriter. Autor kilkunastu powieści - najważniejsze z nich to Ratner's Star (1973), Pies Łańcuchowy (1978, wydanie polskie 1999), Biały szum (1985, wydanie polskie 1997), Libra (1988) i Mao II (1992).

Wielokrotnie nagradzany - otrzymał m.in. prestiżową Jerusalem Prize, przyznawaną pisarzom, których twórczość propaguje ideę wolności jednostki w społeczeństwie. Podziemia uznawane są powszechnie za jego magnum opus i za jedną z najwybitniejszych powieści amerykańskich ostatniego półwiecza.

Poeta i eseista niemiecki. Już na samym początku swojej przygody z poezją dał się poznać jako postać dość kontrowersyjna. Enzensberger będąc przenikliwym krytykiem niemieckiej rzeczywistości po 1945 roku tworzył poezję prowokacyjną intelektualnie, chętnie operował montażem, grą słów, paradoksem.

Twórczość Enzensbergera jest różnorodna gatunkowo; znalazło się w niej również miejsce na komedię Der Manschenfreud (1984). Wśród licznych wyróżnień, jakie otrzymał, warto wymienić: Nagrodę Georga Büchnera (1963), Nagrodę Kultury Norymbergi (1967), Premio Pasolini (1982), Nagrodę Heinricha Bölla (1985) i Nagrodę Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych (1987).

Prozaik angielsko-indyjski.
Urodzony w muzułmańskiej rodzinie indyjskiej, obecnie naturalizowany Brytyjczyk, od czternastego roku życia mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie odebrał staranne wykształcenie w szkole prywatnej w Rugby, później w Cambridge.

Przez dziesięć lat pracował jako autor reklam, usiłując pisać prozę. Zadebiutował powieścią Grimus (1974). Międzynarodowy sukces przyniosła mu druga powieść Midnight's Children), fantastyczno-polityczna saga o dzieciach urodzonych w chwili uzyskania niepodległości przez Indie, wielowarstwowe dzieło traktujące o powiązaniu jednostkowych losów z historią indyjskiego subkontynentu.

Książka zyskała najwyższe uznanie krytyki i otrzymała Nagrodę Bookera, lecz wywołała również skandal polityczny wskutek ostrej reakcji Indiry Gandhi, niepochlebnie tam sportretowanej.

W 1987 roku Rushdie wydał The Jaguar Smile (Uśmiech jaguara), zbiór reportaży z wojny w Nikaragui, w którym wystąpił jako zwolennik rewolucji sandinowskiej, broniąc jej zarówno przed imperializmem, jak i komunizmem. W 1988 roku ukazała się kolejna powieść-rzeka Szatańskie wersety - rozgrywająca się na dwóch planach czasowych opowieść, w której, obok apokryficznej historii stanowiącej epizod z życia proroka Mahometa, ukazane są współczesne losy dwóch alegorycznych, a zarazem nader realnych postaci - anioła zła i dobrego szatana.

Zło współczesnej cywilizacji Zachodu przeciwstawione tu zostało złu fanatyzmu religijnego Wschodu. Książka ta w lutym 1989 roku ściągnęła na autora klątwę ajatollaha Chomeiniego połączoną z wyrokiem śmierci, co rozpętało furię nienawiści do pisarza wśród wyznawców islamu. Od tamtej pory Rushdie pozostaje w ukryciu.

Dorastał w Kobe, mieście portowym, w którym szczególnie łatwo o kontakt z innymi kulturami. Ukończył dramat klasyczny na Wydziale Literatury Uniwersytetu w Waseda. W latach 1974-1981 prowadził klub jazzowy.

Zadebiutował jako powieściopisarz w 1979 r. Zachęcony Nagrodą Literacką Naoma dla Początkujących Pisarzy kontynuuje karierę pisarską. Do tej pory napisał trzynaście powieści i kilka zbiorów opowiadań. Jest najbardziej znanym w Europie współczesnym pisarzem japońskim.

Pisarz i germanista włoski. Urodzony w Trieście, w tym centrum wielorakiego pogranicza, podlegał oddziaływaniu kilku kultur.

Objawił się najpierw jako wybitny naukowiec, wkraczający swymi badaniami głęboko w problemy kultury niemieckiej i niemiecko-żydowskiej. Wykładając na uniwersytecie swojego rodzinnego miasta, wykazał też wybitny talent eseistyczny.

Wkrótce potem, w 1988, opublikował swoją pierwszą sztukę. Magris współpracuje z prasą włoską, dość regularnie pisując do Coriere della Sera.

Amerykański pisarz. W cieszącej się uznaniem twórczości ukazuje kryzys amerykańskiej klasy średniej (middle class) ogarniający wartości moralne i duchowe, spychający na margines najbardziej wartościowe jednostki.

Łączy ironię i satyrę z sentymentem oraz klimatem poetyckim, m.in. w powieści: Jarmark w domu ubogich (1959, wydanie polskie 1981) i w głośnej tetralogii z życia mieszkańców prowincjonalnego miasteczka ze wschodniego wybrzeża na przestrzeni lat - Uciekaj, Króliku (1960, wydanie polskie 1988), Przypomnij się, Króliku (1971, wydanie polskie 1994), Jesteś bogaty, Króliku (1981, wydanie polskie 1994), Królik odpoczywa (1990, wydanie polskie 1994).

Także: Centaur (1963, wydanie polskie 1966), Farma (1965, wydanie polskie 1967), Czarownice z Eastwick (1984, wydanie polskie 1993).

Zbiory opowiadań, np.: Gołębie pióra (1962, wydanie polskie 1965), Muzea i kobiety (1972, wydanie polskie 1978). Wiersze i eseje.

Robert Allen Zimmerman, znany jako Bob Dylan urodził się w maju 1941 roku w Duluth. Jest artystą niezwykle wszechstronnym. Postrzegany przede wszystkim jako charyzmatyczny wokalista, kompozytor i poeta, próbował swoich sił również jako pisarz i aktor filmowy.

Włoski teoretyk literatury, beletrysta. Profesor semiotyki na uniwersytecie w Bolonii.

Debiutował w 1956 rozprawą na temat średniowiecznej estetyki. Autor wielu prac naukowych, m.in.: La struttura assente (Nieobecna struktura), Le forme del contenuto (Formy treści) i fundamentalnego Trattato della semiotica generale (Traktat semiotyki ogólnej).

W Polsce wydane zostały jego dwie prace: Dzieło otwarte i Pejzaż semiotyczny. Jako beletrysta debiutował w 1980. Bestsellerem została jego powieść Il nome della rosa (1982, wydanie polskie Imię róży), która uzyskała francuską nagrodę Medicis oraz została sfilmowana. Eco zajmuje się badaniem mechanizmów kultury masowej, którą pojmuje w kategorii faktu komunikacyjnego, a semiotykę wykorzystuje jako narzędzie opisu form społecznych.

Jego zainteresowania sięgają literatury trywialnej, prasy codziennej, komiksu, piosenki. Semiotyka Eco stała się modnym kierunkiem filozofii, do czego w szczególności przyczyniły się jego dzieła - Teoria semiotyki (1978) i Rola czytelnika (1979).

Jest jedną z najpopularniejszych pisarek kanadyjskich.
Debiutowała w 1961 roku zbiorem poezji Podwójna Persefona, potem wydała dziewięć kolejnych zbiorów, i w swojej ojczyźnie ceniona jest głównie jak poetka.

Jednak międzynarodowy rozgłos zyskała jako powieściopisarka. Ma w swym dorobku ponad trzydzieści książek; są to powieści, opowiadania, tomy poezji, studia krytycznoliterackie. Jej książki zostały przetłumaczone na wiele języków. W Polsce ukazały się m.in. Pani wyrocznia, Zbójecka narzeczona, Okaleczenie ciała, Opowieść Podręcznej, Kobieta do zjedzenia.

Jej twórczość postrzegana jest jako swoista kronika przemian obyczajowych, a także jako odpowiednik amerykańskiej powieści uniwersyteckiej.

Jest autorem dwóch zbiorów opowiadań, opublikowanych w języku polskim pod wspólnym tytułem Pierwsza miłość, ostatnie posługi, a także siedmiu powieści, m. in. Betonowego ogrodu, Ukojenia, Niewinnych...
Za Amsterdam otrzymał najwyższą z angielskich nagród literackich, Nagrodę Bookera. McEwan jest ponadto autorem sztuk telewizyjnych, scenariuszy i książek dla dzieci. To jeden z najwybitniejszych prozaików współczesnej literatury angielskiej.

Urodzona w 1962 roku w Sulechowie. Jest absolwentką psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie mieszka w Nowej Rudzie. Prowadzi własne wydawnictwo Ruta.

Jako powieściopisarka narodziła się w 1993 roku. To wtedy opublikowała Podróż ludzi Księgi. Powieść zdobyła nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Podróż opowiada o tajnym stowarzyszeniu ludzi zamierzających odnaleźć Świętą Księgę, którą Bóg miał dać Adamowi.

W 1995 roku ukazała się kolejna powieść autorki, E. E. Książka stanowi studium dojrzewania dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne i równie nagle je traci.

Największym sukcesem Tokarczuk był Prawiek i inne czasy (1996). Książka nominowana była do Nagrody Literackiej NIKE ’97. Prawiek jest dziełem prozy mitograficznej: to epicka przypowieść o niszczącej sile czasu, rozpisana na toczącą się ponad osiemdziesiąt lat historię mitycznej podkieleckiej wsi i jej mieszkańców. Łącząc realizm z magicznością pisarka stworzyła powieść o uniwersalnym wymiarze.

Rok 1998 przyniósł zbiór wczesnych opowiadań Olgi Tokarczuk zebranych w tomie Szafa, a również kolejną powieść, Dom dzienny, dom nocny. To druga książka Tokarczuk, która została nominowana do NIKE.

Gra na wielu bębenkach, która ukazała się w 2001 roku, również kandydowała do NIKE.

Jej ostatnim dziełem są Ostatnie historie, które ukazały się w 2004 roku. Ostatnie historie to trzy opowiadania: o matce, babce i wnuczce. Jednakże nie tworzą one historii rodzinnej. Jest to raczej obraz porozrywanych dziejów rodzinnych, historii nieprzystających do siebie.

Filozof, publicysta, poeta, prozaik, od kilku lat przebywający we Francji.

Szybko stał się czołowym poetą swojego pokolenia - pokolenia '68. W latach siedemdziesiątych związany z niezależnym ruchem literackim - Nową Falą. Członek Zeszytów Literackich.

Poza Światem nie przedstawionym (1974), który przyniósł mu (i Kornhauserowi) rozgłos, opublikował tomy wierszy: Komunikat (1972), Sklepy mięsne (1975), List (1978), Oda do wielości (1982), Jechać do Lwowa (1985), powieści: Ciepło, zimno (1975) Cienka kreska (1983), szkice: Drugi oddech (1978), Solidarność i samotność (1986).

W wierszach Zagajewskiego dopatrzyć się można czegoś w rodzaju ucieczki od poezji. Sam tytuł pierwszego tomu - Kominikat - mówi sam za siebie. Istotnie panuje tu ton komunikatu, ton sprawozdawczo-rejestracyjny.

Belgijski pisarz, poeta, dramaturg, scenarzysta, eseista, tłumacz. Duża część jego twórczości ma wymiar eksperymentalny. Pracował m.in. jako robotnik, reżyser filmowy. Jego filmy nie zyskały jednak dobrej sławy z uwagi na zawarte w nich obrazy, epatujące seksem i nagością.

Claus przez lata uchodził w swoim kraju za autorytet w dziedzinie powojennej literatury niderlandzkiej Odkąd jednak zaczął atakować religijną bigoterię, zakłamanie i fałsz belgijskiej klasy średniej, jego postać stała się co najmniej kontrowersyjna.

Prozaik, jest także poetą oraz autorem reportaży i wszystkie owe talenty widoczne są w prozie holenderskiego pisarza. Oto bowiem autor przykuwa nas specyficznym napięcie narracji, umiejętnie tworzonym nastrojem i sugestywnością detali, choć subtelna refleksja ważniejsza jest od fabuły. Zarówno bowiem trzej bohaterowie Rytuałów, jak i emerytowany nauczyciel z Następnej historii zmagają się z najgłębszą istotą świata, ze śmiercią, z nieskończonością, z czasem , a także z groźnym światem ludzkim, pozbawionym hierarchii wartości i rządzonym przez czyste rytuały.

Anita Desai urodziła się w Mussoorie, jako córka D.N. Mazumdar, bengalskiego biznesmena i Niemki, Toni Nime. Zaczęła pisać w języku angielskim mając siedem lat, a swoje pierwsze opowiadanie opublikowała dwa lata później. Desai kształciła się w Queen Mary's Higher Secondary School, Miranda House i na Uniwersytecie w Delhi, gdzie w 1957 roku zrobiła dyplom z literatury angielskiej.

Powieści Desai opowiadają o relacjach panujących w rodzinie, o napięciach, jakie występują wśród jej członków. Autorka porusza również tematykę alienacji współczesnych kobiet. W swoich ostatnich książkach autorka starała się zgłębiać trudniejsze tematy, takie jak niemiecki antysemityzm, tradycja i zachodnie stereotypowe wyobrażenie o Indiach.

Assia Djebar jest jedną z najzdolniejszych i najwybitniejszych algierskich pisarek. Jej kariera rozpoczęła się w 1957 roku wraz z opublikowaniem jej pierwszej powieści pt. La Soif (The Mischief). W 1958 roku ukazała się jej kolejna książka Les Impatients_ (The Impatient Ones)_.

Pisarka mieszka wraz z mężem we Francji, duszą jednak nadal pozostaje w Algierii. W swoich powieściach nieustannie wraca do kraju, z którego pochodzi. W polskim tłumaczeniu ukazał się niedawno zbiór opowiadań autorki zatytułowany Oran, martwy język.

Pisarka niemiecka; pochodzi z Banatu, niemieckojęzycznego rejonu Rumunii.

Studiowała romanistykę i germanistykę; straciła pracę tłumaczki, ponieważ odmówiła współpracy z tajną policją Securitate. W 1987 r. wyjechała z Rumunii i mieszka obecnie w Berlinie.

Jest jedną z czołowych postaci nowego pokolenia pisarzy niemieckich. W ostatnim czasie ukazała się jej powieść Heute wäre ich mir lieber nicht begegnet (Dzisiaj najlepiej byłoby nie spotkać siebie, 1997) i kolaże Im Haarknoten wohnt eine Dame (W koku mieszka dama, 2000).

Otrzymała wiele nagród i wyróżnień, m.in. nagrodę im. Kleista (1994), nagrodę literacką Aristeion Unii Europejskiej (1996), International Dublin IMPAC Literary Award (1998) oraz nagrodę im. Kafki (1999).

Była ubiegłoroczną kandydatką do Nagrody Nobla.

Achebe jest nigeryjskim pisarzem, autorem ponad 20 powieści, zbiorów opowiadań i poezji. Przewodnim motywem twórczości pisarza jest tworzenie pokoju w regionach, będących miejscem ciągłego kulturowego konfliktu.

Achebe uważany jest za ojca współczesnej literatury afrykańskiej i jednego z najwybitniejszych postkolonialnych pisarzy. Zajmuje się wpływem kolonializmu na afrykańskie społeczeństwa. Opisuje zderzenie kultur afrykańskiej i europejskiej, i będący następstwem tej kolizji upadek wartości.

Jest laureatem wielu nagród (m.in. Man Booker International Prize, Nagrody Pokojowej Księgarzy Niemieckich).

Michel Tournier jest francuskim pisarzem, filozofem, eseistą urodzonym w 1924 roku w Paryżu. W 1967 roku wydał swoją pierwszą książkę _ Piętaszek czyli Otchłań Pacyfiku_ (Vendredi ou les Limbes du Pacifique), za którą został nagrodzony przez Akademię Francuską.

Za swoją kolejną powieść Król olch (Le Roi des Aulnes) z 1970 roku otrzymał Nagrodę Goncourt.

Urodzony w Wexford. Jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy irlandzkich. Od czasu debiutu w 1970 roku (zbiór opowiadań Long Lankin) wydał kilka tomów prozatorskich uhonorowanych prestiżowymi nagrodami literackimi.

W 2005 roku otrzymał prestiżową nagrodę Bookera.

Julian Barnes urodził się w Anglii w styczniu 1946 roku. Kształcił się w City of London School, Magdalen College i na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po ukończeniu szkoły pracował jako leksykograf dla Oxford English Dictionary przez trzy lata. W 1977 roku Barnes rozpoczął pracę jako redaktor dla New Statesmen i New Review. W latach 1979-1986 pracował jako telewizyjny krytyk najpierw dla New Statesmen, a potem dla The Observer.

W swoim dorobku posiada m.in. 10 powieści, 2 zbiory opowiadań, 2 kolekcje esejów, a także przepisy kulinarne. Tłumaczył również książkę francuskiego autora Alphonsa Daudeta. Jego twórczość przyniosła mu szacunek i uznanie. Barnes jest pisarzem poruszającym tematy historii, prawdy i miłości. Jego ostatnia powieść to Arthur & George.

Wybitny prozaik i poeta kanadyjski, urodzony na Sri Lance. Światowy rozgłos przyniosła mu trzecia powieść, Angielski Pacjent, za którą otrzymał w 1992 roku Nagrodę Bookera i którą uznano za jedno z najważniejszych osiągnięć prozy angielskojęzycznej ostatnich lat. Ekranizacja książki została obsypana Oscarami.

Patrick Modiano jest francuskim pisarzem. Urodził się w styczniu 1945 roku w Boulogne-Billancourt. Pierwszą swoją powieść wydał w 1968 roku (La Place de l’Étoile).

Jest laureatem nagrody Akademii Francuskiej i Nagrody Goncourtów.

Poeta, prozaik i tłumacz amerykański. Ukończył nowojorski Columbia University. Pracował na statku handlowym, a także jako ankieter, korepetytor, wykładowca twórczego pisania (na Uniwersytecie Priceton).

Jego eseje przywodzą na myśl późniejszą prozę Handkego (eseje o zmęczeniu, o dobrze spędzonym dniu) - ukazują stany ducha, szukają ukrytego porządku w oczywistości.

W dwóch długich filozofujących esejach fabularnych, składających się na tom Wynaleźć samotność (1982, The Invention of Solitude) Auster zajmuje się problematyką ojcostwa, pamięci, samotności i twórczości. Jako powieściopisarz jest Auster poniekąd postmodernistycznym konfabulatorem.

Trylogia nowojorska (1985-1987, The New York Trilogy) w tonie przypominającym Becketta porusza m.in. temat poszukiwania tożsamości. W ontologiczną nieokreśloność tych powieści (których bohaterem jest albo autor powieści detektywistycznych, albo obiecujący młody pisarz) Auster wprowadza własną osobę.

Kolejne powieści: In the Country of Last Things (1987, W krainie spraw ostatecznych), Moon Place (1989, Księżycowy pałac), czy The Music of Chance (1991, Muzyka przypadku), których postaci przeżywają mniej lub bardziej prawdopodobne przygody (najczęściej w Nowym Jorku lub innej metropolii, w niedalekiej przyszłości), ukazują rolę przypadku w świecie chaosu i pomieszania wartości, poruszają problematykę relacji języka i rzeczywistości, powraca w nich również problem zachowania tożsamości, także tożsamości moralnej.