Rozdział 1
Trzy godziny wcześniej
Dwunastu aniołów wypuszczono na świat z Dziewiątej Cytadeli Piekła i mieli tam wrócić dopiero w ślad za całą ludzkością. Ziemia drżała i rozstępowała się pod ich stopami z kości zakutych w żelazo. Silniki dudniły w ich czaszkach i w opancerzonych klatkach piersiowych, nadal parujących po przejściu przez bramę. Zmiażdżyli wojowników Rysa na polu bitwy w Larnaig, po czym ruszyli na Coreollis. Anioły-zjawy na cienkich nogach podążały przez falujące, sczerniałe łąki, wypalony las i błoto zasłane trupami. Kości ich skrzydeł rysowały się czernią na tle krwawego blasku zachodu, nisko stojące słońce przeświecało przez nie jak wizja apokalipsy.
Obrońcy miasta, który pozostali wierni lordowi Rysowi, podtoczyli katapulty pod mury. Beczki z siarką poleciały wysokim łukiem i rozbiły się na gigantach, a następnie spadły płonącymi żółtymi kaskadami na domy Coreollis. Ale po bitwie stoczonej i przegranej w Larnaig w tych budynkach zostały już tylko wdowy i sieroty.
W końcu dwunastu golemów, skąpanych w czerwono-złotej poświacie, wlokących siarkowe łańcuchy ulicami Coreollis, stanęło pod pałacem oblężonego boga. Po drodze miażdżyli szczyty domów i dachy stalowymi goleniami. Kominy się przewracały, dachówki fruwały w powietrzu i roztrzaskiwały się na bruku wśród tumanów czerwonego pyłu i siarkowych płomieni koloru cytryny.
Pół mili dalej na wschód Rachel Hael stała na blankach opuszczonej wieży wznoszącej się na nasypie ziemnym w kształcie ściętego stożka. Ten bastion z drewna i ziemi zbudowali wiek wcześniej żołnierze Rysa, żeby obserwować Czerwoną Drogę. Palisadę otaczającą dziedziniec zdobiły teraz głowy pandemeriańskich zdrajców i mesmeryckich demonów. Rachel urządziła sobie skromny piknik za szańcem, układając na ławce chleb, masło i owoce. Trzymając jabłko w zębach, była asasynka uniosła lornetkę do oczu i poszła za bezokimi spojrzeniami ponurych strażników nabitych na pale. Przyjrzała się czarnej drodze, zrytej ciężkimi buciorami żołnierzy króla Menoi, a potem przesunęła wzrok na metaliczne różowe wody jeziora Larnaig. Podobną do muszli linię brzegową porastały kępy białych wierzb o starych pniach stłoczonych w czerwonym cieniu. Na wschodzie stalowe szyny linii kolejowej Skirl lśniły jak rtęć pod niebem ciemnym jak atrament. Tory dzieliły na pół skupisko spalonych budynków stacji, mieszczącej się na północnym brzegu, i
kończyły na pirsie Larnaig. Parowiec Sally Broom, który przywiózł traktat pokojowy Menoi do tego portu, leżał teraz roztrzaskany na końcu głębokiego wąwozu na Polu Larnaig, trzysta jardów od miejsca, z którego go rzucono.
Za jeziorem, niebieskawymi warstwami skarp, zębów i stożków podobnych do świątyń, wznosił się ku chmurom masyw Moine. Trochę bliżej, zaledwie milę na północny wschód, mniej naturalna mgła przesłaniała liściasty las, zdradzając położenie statku Cospinola, który szybko oddalał się od Coreollis. Przez dłuższą chwilę Rachel obserwowała czarnoksięski całun Rotswarda, a następnie skierowała lornetkę na zachód. Tutaj Pole Larnaig było zasłane trupami i niezliczonymi częściami ciał, zarówno ludzkich, jak i mesmeryckich. Spalone i pokryte błotem, rozrzucone w śmiertelnych pozach po przeklętej ziemi, wyglądały jak skamieniałości ludzi i zwierząt wyrzucone na powierzchnię przez jakiś kataklizm. Żyły ciemniejszego błota łączyły te obrazy przemocy, wywołując wrażenie, że sama skóra świata zestarzała się i zrobiła cienka jak pergamin. Kurz pokrywał metalowe szprychy kół, miecze nadal ściskane w rękawicach albo pazurach, włócznie, piki, młoty, maczugi i pałki nabijane ćwiekami. Osypywał się po pagórkach kości, suchych
zębów i żelaznych kończyn zmienionych ludzi, urwanych albo wygiętych, po klatkach piersiowych, spalonych, czarnych ciałach. Wszędzie walały się porozrzucane części silników: koła zębate, sworznie, łańcuchy, obejmy, zwoje drutu, ciemne od mineralnego tłuszczu, który wsiąkł również w ziemię.
Fragmenty stalowych płyt albo kolczug lśniły wśród hełmów z biało-niebieskimi pióropuszami, brudnych szmat i wnętrzności.
Całe pole bitwy było usłane szczątkami koni, ogarów i szakali o różowo-czarnych językach, a także częściowo zjedzonymi korpusami pancernych turów, niezliczonymi stosami trupów wojowników o niebieskich ustach, lepkich twarzach i oczach rojących się od much. Rachel ugryzła jabłko.
W samym sercu pobojowiska znajdowała się brama do Piekła Menoi, czerwony krater, który zaczynał się kurczyć i zapadać do środka jak rana. Wkrótce miał się zamknąć całkowicie. Żeby mógł powstać, zginęło sto tysięcy wojowników. Dwunastu arkonitów wyssało z niego całą moc.
Nad Coreollis unosiły się smugi dymu i opływały kości przerażających gigantów. Już dotarli do pałacu. Najpotężniejszy z Dwunastki przekroczył mur o wysokości sześćdziesięciu stóp, opasujący dziedziniec, i spojrzał w dół na białe pinakle bastionu oblężonego boga i balkony ozdobione różami. Pozostali arkonici trzymali się z tyłu. Ich golenie lizał ogień, cienkie skrzydła połyskiwały jak strugi deszczu. Rozżarzone węgle zasypywały ich z natarczywością os. Pierwszy golem schylił się i podniósł coś z dziedzińca. Kiedy Rachel próbowała wyostrzyć obraz, gigant zmiażdżył znalezisko i rzucił je na ziemię. Potem znieruchomiał, jakby na coś czekał.
Podczas gdy asasynka obserwowała całą scenę przez lornetkę, dwunastu kapłanów patrzyło oczami bezrozumnych ambasadorów wykutych w Labiryncie. Rachel przypuszczała, że Rys będzie się targował o swoją duszę. Ale co takiego miał do zaoferowania bóg kwiatów i noży, skoro król Menoa wszystko mógł po prostu wziąć siłą? Na pewno nie tutaj rozstrzygną się przyszłe losy świata.
Asasynka ugryzła jabłko, a następnie przyjrzała się oknom bastionu w poszukiwaniu śladów życia.
Jej ograniczone pole widzenia zasnuł dym. Opuściła lornetkę w samą porę, by zobaczyć, jak nad dachami Coreollis leci płonącymi łukami kilkadziesiąt pocisków. Obrońcy miasta wznowili atak z murów z nowym wigorem, jakby porzucili wszelką nadzieję na uratowanie swoich domów. Z oddali dobiegła seria eksplozji, a po nich donośny trzeszczący dźwięk. Potem zapadła cisza. Pióropusze żółtego siarkowego dymu wkrótce rozwiały się na wietrze. Rachel wypluła pestkę.
Jeden z arkonitów płonął, ale trwał w bezruchu, z przepastnymi oczodołami skierowanymi ku pałacowi Rysa. Pozostałe automaty stały sztywno obok niego, górując nad pałacem jak cytadele z nagich kości.
Na dziedzińcu pod wieżą wierzchowiec Rachel zarżał i wierzgnął, szarpiąc wodze jak niecierpliwy pan domagający się uwagi. Asasynka przyłożyła palec do ust i potrząsnęła głową. Ten koń należał kiedyś do jeźdźców Heshette i kiedy go od nich dostała, był obrazem nędzy i rozpaczy: chudy, zabiedzony, przykryty brudnym płóciennym czaprakiem. Mimo swego nędznego pochodzenia i stanu nadal łypał na nią z wyuczoną pogardą. Rozpoznawał w niej świątynną asasynkę Spine z Deepgate. Przez całą drogę do wieży nie słuchał jej poleceń, a kiedy niezdarnie próbowała go okiełznać, dwa razy omal jej nie zrzucił.
Rachel dokończyła jabłko i rzuciła ogryzek nieszczęsnej szkapie.
Nagła zmiana w fakturze światła przyciągnęła jej uwagę z powrotem do pałacu Rysa. Jedenastu arkonitów Menoi oddalało się od niego, machając skrzydłami niczym wielkimi przezroczystymi żaglami. Pierwszy i największy z nich klęczał przed bastionem boga w błagalnej pozie. Rachel przystawiła do oczu lornetkę.
Na najwyższym tarasie stała postać z białymi skrzydłami. Na lśniącą stalową zbroję miała narzuconą pelerynę w róże, tak jaskrawoczerwone jak żywe kwiaty, które spadały kaskadą z balkonu. Szklane drzwi prowadzące do prywatnych komnat były otwarte. Miriady szybek połyskiwały niebiesko.Rys pojawił się, żeby błagać o życie.
Gestykulował gniewnie, ale choć Rachel miała lornetkę ustawioną na maksymalną odległość, nie widziała jego twarzy na tyle wyraźnie, żeby czytać mu z ust. Nie słyszała również słów, które kierował do klęczącego giganta. Ale po chwili odpowiedź arkonity rozbrzmiała wyraźnie jak grzmot przetaczający się po niebie, głęboka jak echo wydobywające się ze wszystkich grobów świata.
– Król Menoa z góry odrzuca twoją propozycję, lordzie Rysie, bo podejrzewa, że dusze twoich braci tak naprawdę nie należą do ciebie, więc nie możesz nimi kupczyć. Dlatego żąda, żeby w geście dobrej woli stawili się oni przed zgromadzonymi ambasadorami. Pan Labiryntu jest wspaniałomyślny. Nie ukarze takich godnych przeciwników. On tylko domaga się, by wszyscy synowie Ayen weszli do Piekła, zanim brama zniknie. Jako gościom Dziewiątej Cytadeli oszczędzi wam okropieństw Labiryntu i nie odmówi żadnych jego przyjemności. W rzeczywistości arkonita nie potrafił mówić, bo jego usta były jedynie atrapą. Głos wydobywał się z metalowej, sztucznej krtani, a myśli ukryte za tymi słowami zrodziły się w cytadeli zbudowanej pod innym niebem.
Golem mówił o braciach Rysa: Mirithu, Hafe’em i Saborze. Rachel nie była zaskoczona tym, że bóg kwiatów i noży próbował sprzedać swoją rodzinę, ani tym, że król Menoa proponował im schronienie. Gdyby synowie Ayen zostali zabici na tym świecie, ich dusze zagubiłby się w bezmiarze Piekła. Najwyraźniej pan Labiryntu wolał mieć ich pod ręką.
Rys bez wątpienia zorientował się, że ta oferta to kłamstwo, bo odwrócił się plecami do anioła i spojrzał przez drzwi balkonowe do wnętrza pokoju. Przez chwilę Rachel widziała w środku innego archonta w zbroi, identycznego jak Rys. Możliwe, że było to tylko jego odbicie w szklanych drzwiach. Peleryna w róże zafalowała, uniesiona gorącym podmuchem, który napłynął od płonącego miasta. Bóg kwiatów i noży nagle skłonił głowę i wszedł z powrotem do swoich komnat.
Gdy słoneczna tarcza dotknęła krawędzi świata, pałac Rysa eksplodował i zmienił się w biały pył tuż przed wielkim, klęczącym obserwatorem. Od huku, który zaraz potem nastąpił, Rachel aż zadzwoniło w uszach. Walący się bastion i jego wieże strażnicze jednocześnie przechyliły się w lewo, zmieniły w duchy samych siebie i zaczęły rozwiewać się na wietrze. Rachel posmarowała masłem kromkę chleba. Naprawdę była świadkiem ostatniego starcia bogów w świecie ludzi? Jej zdaniem, bóstwa, uważane przez ignorantów za gwiazdy, które spadły z nieba, zbyt łatwo poświęciły swoje dusze. Wyczuwała tutaj jakieś oszustwo. Odbicie Rysa w szklanych drzwiach wyglądało... dziwnie. Coś ją niepokoiło, ale sama nie bardzo wiedziała co i dlaczego. Czyżby Cospinol celowo wysłał ją ze swojego statku spowitego mgłą, żeby na własne oczy zobaczyła to przedstawienie?
Klęczący arkonita wstał i dołączył do swoich jedenastu towarzyszy. Siarkowe płomienie ogarnęły nogi dwóch golemów, ale oni najwyraźniej się tym nie przejmowali, może nawet nie zauważyli ognia. Cała dwunastka ruszyła na północ, gdzie mgła Cospinola jaśniała słabo w ostatnich promieniach słońca.
Król Menoa w końcu skierował uwagę na Rotswarda.
Rachel włożyła do ust ostatni kawałek chleba, zgarnęła resztki pikniku do torby i zeszła z szańca po drewnianych stopniach. Następnie kolejnymi schodami zbiegła na dziedziniec i odwiązała swojego wierzchowca.
Bydlę próbowało ją ugryźć, ale asasynka chwyciła je za grzywę i wsadziła stopę w strzemię. Usadowiła się w siodle i wbiła pięty w boki zwierzęcia. Koń zarżał i wierzgnął.
– Ruszaj! – krzyknęła Rachel.
Koń parsknął i stanął dęba.
Rachel szarpnęła wodze.
– Ruszaj!
Wierzchowiec zaczął iść do tyłu.
– Do przodu. Ruszaj, ty uparty Heshette... – Wbiła mocniej pięty w bok wierzchowca. – Dobrze wiesz, jakie polecenie chcę wydać. Wio!
Bestia popędziła w stronę bramy.
Czas działał przeciwko Rachel. Arkonici zmierzali w tę samą stronę, więc żeby dotrzeć do Rotswarda przed swoimi wrogami, musiała jechać szybko. Popędziła konia do galopu, z całych sił starając się utrzymać w siodle. Zwierzę pognało bitym traktem, wyrywając kopytami kępy błotnistej trawy. Jego luźna skóra przesuwała się po żebrach, które Rachel ściskała kolanami. Szlak biegł stożkowatym trawiastym pagórkiem, pozostałościami po dawnych fortyfikacjach, teraz porośniętych brzozami i krzakami jeżyn. Dalej droga znowu skręcała na północ, w stronę mrocznego tunelu prowadzącego przez mglisty, liściasty las. Arkonici pokonywali swą trasę długimi, powolnymi krokami, w tempie, którego nie mógł dotrzymać wierzchowiec Heshette, ale Rachel miała nad nimi jakieś pół mili przewagi... i pomoc taumaturga czekającego na pokładzie Rotswarda.
Przynajmniej taką miała nadzieję.
Postaraj się, Mino.
Na zachodzie, nad polem bitwy unosiła się nowa mgła. Wydobywała się z ust dziesięciu tysięcy zabitych ludzi i demonów niczym ostatnie zimne tchnienie. Niewiele krwi zostało w tych wojownikach, ale Mina Greene znajdująca się pokładzie Rotswarda dobrze ją wykorzystała. Pasma mgły połączyły się nad trupami, tworząc cienką szarą zasłonę, a ta rozrosła się i potoczyła nad Polem Larnaig jak morska fala, okrywając magicznym całunem pagórki, zabudowania stacji kolejowej, jezioro i ciągnące się za nim równiny. Skłębiła się nad murami Coreollis i pochłonęła las, zlewając się z mgłą, która zawsze otaczała Rotswarda.
Kiedy Rachel wpadła w leśną gęstwinę i pogalopowała duktem podobnym do tunelu, tętent kopyt wyraźnie przycichł. Za plecami miała słaby krąg światła znaczący prześwit między drzewami, którym wjechała do lasu, natomiast przed sobą tylko gęsty mrok. Nie widziała wyraźnie ścieżki i, pędząc prosto w tę nieprzeniknioną szarość, czuła się jak w malignie. Splątane gałęzie uginały się pod ciężarem mokrego, brązowego listowia, przetykanego tu i ówdzie nitkami pajęczyn albo jaśniejszymi kępami jemioły. Pnie dębów i wiązów odcinały się czernią na tle szarości albo pochylały nad wąskim szlakiem jak ponurzy starcy. Mniejsze gałązki chłostały Rachel po twarzy, pędzące powietrze, zimne i wilgotne, wyciskało jej łzy z oczu. Koń sapał i parskał, tratując niepodkutymi kopytami miękką ściółkę.
Nagle z tyłu dobiegł przeciągły dźwięk rogów. Rachel popędziła wierzchowca i ku jej zdumieniu bestia zareagowała. Może myśliwski zew w końcu przemówił zwierzęciu do rozumu, bo, wyczuwając pośpiech jeźdźca, z dudnieniem pogalopowało leśną drogą jak prawdziwy bojowy rumak Heshette, którym kiedyś było.
Gdy przeskoczył przez zwalone drzewo pokryte białymi grzybami niczym zbroja poległego Ikaraty, Rachel poczuła, że zaczyna zsuwać się z końskiego grzbietu. Kurczowo przywarła do parującego karku zwierzęcia. Jej nozdrza wypełnił silny zapach spienionej sierści. Koń oddychał chrapliwie, ale zamiast wierzgnąć, trochę zwolnił i pozwolił jej wciągnąć się z powrotem na siodło.
– Dzięki – wyszeptała asasynka.
Bydlę wyrwało do przodu, omal jej nie zrzucając. Rachel zgrzytnęła zębami.
Szlak okrążył wielki omszały głaz i zakończył się na polanie porośniętej paprociami koloru piwa, młodymi leszczynami i bujną trawą pleniącą się między granitowymi wychodniami. Otaczające ją drzewa majaczyły we mgle jak stalowe siatki. Rachel usłyszała śpiew. Ściągnęła wodze.
Pośrodku polany siedział na skale John Kotwica i nucił jakąś melodię, ostrząc patyk krótkim mieczem, który w jego wielkich łapskach wyglądał jak zwykły nóż. W leśnym mroku przypominał ogromnego czarnego niedźwiedzia.
Gruba konopna lina, która łączyła wielkoluda ze statkiem pana, biegła od uprzęży na jego plecach prosto do nieba. Oprócz niej nie było tutaj innych śladów obecności Rotswarda unoszącego się w górze nad nimi ani jego licznych pasażerów. Kotwica podniósł wzrok i uśmiechnął się szeroko.
– Rachel Hael.
– Myślałam, że nie cierpisz mieczy – powiedziała asasynka, patrząc na jego ręce.
– Tylko w bitwie – odparł Kotwica. – Heshette dali mi tę broń na pożegnanie. Należała do ojca Ramnira, ojca jego ojca, i tak dalej. Jest bardzo użyteczna, jak widzisz.
– Co robisz?
– Jeszcze o tym nie myślałem. Może podpałkę. – Olbrzym wstał ze skały i spojrzał w mrok lasu. – Ściga nas dwunastu, tak?
Rachel kiwnęła głową.
Kotwica milczał przez chwilę, nadstawiając ucha ku niebu. Lina na jego plecach nagle zadrżała.
– Cospinol pyta, czy lord Rys próbował sprzedać swoich braci.
– Jasne.
– I co się z nim stało?
Rachel opowiedziała, jak pałac boga kwiatów i noży rozsypał się w proch. John Kotwica wysłuchał jej uważnie, a potem znowu odczekał dłuższą chwilę. W końcu skinieniem głowy wskazał na niebo.
– Teraz się kłócą – powiedział. – To może trochę potrwać. – Wrócił do ostrzenia patyka. Była asasynka wzruszyła ramionami.
– Nie spiesz się, Cospinolu – mruknęła. – Zbliża się do nas tylko dwunastu arkonitów. Zsiadła z konia. Wierzchowiec parsknął i zaczął skubać trawę. Rachel poklepała go niepewnie po szyi i spojrzała w las, wypatrując Dilla. Mimo jego obecnych rozmiarów nie zobaczyła w jednolitej szarości nic oprócz niewyraźnych zarysów drzew. Mgła Cospinola spowijała go tak dokładnie, jak resztę świata.
Na zachodzie znowu zabrzmiał róg. Jego dźwięk dochodził z bliska. Rachel wyjęła z worka dwa jabłka i podała jedno Kotwicy.
– Szybko się przemieszczają – stwierdziła. Zatrzymała wzrok na uprzęży wielkoluda, na mięśniach jego szerokiej piersi. Lina znowu zabrzęczała. Rachel przewiesiła worek przez ramię, cisnęła ogryzek jabłka koniowi i wytarła ręce w skórzane spodnie. – Jak szybko możesz ciągnąć statek?
– Mogę biec z Rotswardem, kiedy Cospinol tego potrzebuje – odparł Kotwica, gryząc jabłko. – Ale teraz twoja taumaturg z Deepgate powiększyła zasięg mgły. Ląd jest całkiem zasłonięty, tak? Od ziemi do nieba. Nie ma potrzeby, żebym biegł. Przy odrobinie szczęścia dotrzemy do Coreollis niepostrzeżenie.
– Coreollis? – Rachel spojrzała ponad jego ramieniem. – Dlaczego mówisz o Coreollis, John? Przecież oni stamtąd właśnie idą.
John Kotwica wsunął miecz w otwór w drewnianej uprzęży, a po chwili namysłu schował również naostrzony patyk.
– Arkonici Menoi nie męczą się ani nie da się ich zabić – powiedział. – Musimy więc iść do Piekła i zabić kapłanów, którzy nimi kierują, prawda?
Rachel tylko na niego popatrzyła.
– Dobrze się składa, że brama prowadzi bezpośrednio do cytadeli króla Menoi. – Wielkolud uśmiechnął się jowialnie. – Czyli nie musimy iść daleko.
– Chyba nie zamierzasz zaciągnąć Rotswarda i wszystkich na jego pokładzie do Piekła?
– Nie wszystkich – odparł Kotwica. – Alice Harper zaprowadzi Cospinola i mnie do Dziewiątej Cytadeli, bo dobrze zna Piekło, ale twoja taumaturg zostanie tutaj z tobą.
Rachel poznała Harper na polu bitwy Larnaig, martwą kobietę, która najwyraźniej czuła się swobodniej wśród niedobitków mesmeryckich demonów niż wśród żywych. Od tamtej pory metafizyczka ukrywała się w jednej z kabin Rotswarda. Nie chciała mieszać się do sporów i podejmowania decyzji.
– Harper zgodziła się wrócić do Piekła?
Kotwica pokiwał głową.
– Jest martwa. Tam jest jej miejsce. – Jego oczy zabłysły wesoło. – Ale Mina Greene wymyśliła następną misję dla tych, którzy zdecydują się tu zostać. Mój pan zgodził się z jej pomysłem... Jak to powiedzieć? Całą głową? Musimy się rozdzielić. Cospinol postanowił wypowiedzieć wojnę Piekłu i Niebu.