Flauta

Wiem, jak masz na imię. I wiem, co usłyszałeś o niej. Znałeś ją, widywałeś często. Opowiem, jak ją spotkałeś po raz pierwszy, możesz przecież nie pamiętać, jak to naprawdę było. Obiektywizm, w którego potęgę dotąd wierzyłeś, wyraźnie stracił smak. Nie jesteś w stanie przecież powiedzieć, że to, co pamiętasz, jest niezaprzeczalne, ostateczne. Wiesz, co napisał swego czasu Smuts? Kiedyś przypomnę. Na razie muszę powiedzieć tyle: nie istnieje jeden rodzaj wiedzy podmiotu poznającego. Umówmy się, że to ty jesteś tym podmiotem. Słuchaj uważnie, trochę to zajmie, zanim zrozumiesz, że teraz jest inaczej. Że już się nie starasz. Unosić też już się nie potrafisz. Albo ci się nie chce. Kiedyś tak, oczywiście, stawałeś w obronie swoich racji. Tylko że ta pewność nie płynęła z intensywności, ale raczej z oczekiwania na konsekwencje. Wszystko zależy od wagi przywiązywanej do prawdziwości lub fałszywości zajmowanego stanowiska. Powiem, o co mi chodzi, o wszystkim opowiem. Będzie tak, jakbyś mi czytał przez ramię. Bo
jakichś szczególnych celów nie masz. O nic nie walczysz, już nie. Jak czegoś nie masz, pewnie nie warto tego mieć. Cokolwiek ma cię spotkać, spotka cię. Nie teraz, to później. Przecież większość spraw była poza tobą, szła nie po twojej myśli, nieważne, jak bardzo byś się starał. Jeśli na czymś ci teraz zależy, to na tym, żeby tobie było wygodnie, żeby nie musieć się szarpać. Ani ze sobą, ani z nikim. Nie mówiąc o emocjach, które dawno są poza zasięgiem. Nie pracowałeś nad tym, przyszło samo. W naturalny sposób przyjąłeś pozycję obronną. Pomożesz mi potem stwierdzić, czy rzeczy sensowne osiąga się tylko z głupoty, dobrze? To nic, że skończyłeś studia, że jesteś inteligentnym człowiekiem. Nie wiedzieć czemu nie posiadłeś zdolności rozpoznawania uczuć. Jeśli panowałeś nad emocjami, to tylko po to, by wykorzystać je do osiągnięcia zamierzonych celów, do uwodzenia kobiet i podtrzymywania mężczyzn w przeświadczeniu, że jesteś taki, jak myślą. Zwykle samo to wychodziło. Przy prostych zależnościach jakoś szło. Kiedy
jednak przychodziły bardziej założone, wykładałeś się jak długi. Przydałby ci się kurs samowiedzy, na którym ktoś by cię nauczył, że inni wokół ciebie czują i że ty też czujesz. Albo że powinieneś. Na razie jest tak, że stoisz przed lustrem. Jest wczesny poranek. Tej nocy miałeś sen. Niezbyt przyjemny. Może sny mówiły ci, że nie jest, jak myślisz, że jest. Myślałeś kiedyś, że to ludzie cię kształtują. Chciałeś być taki, jak widzą cię inni. Później dowiedziałeś się, że wcale tak piękny w ich oczach nie jesteś. Aż w końcu doszło do tego, że sam określasz swoją postać. I zrozumiałeś, że sam jesteś za wszystko odpowiedzialny. Początkowo to niezbyt miła perspektywa. A niedługo potem wszystko było na swoim miejscu. Czasem popadałeś w narcyzm. Szczególnie, gdy widziałeś, że lubią cię chłopaki i z sympatią patrzą na ciebie dziewczyny. Wszystko przez dystans. Do świata, nie do siebie. Nauczyłeś się czegoś innego. Sztuczki dopasowywania się. Nie było to trudne, wystarczyło mówić niewiele, bo ci, z którymi rozmawiałeś,
sami dopowiadali resztę. I kiedy już to zrozumiałeś, była z tego niezła zabawa. Nawet nie trzeba było pamiętać, co się komu potwierdziło, wystarczyło dalej nic nie mówić. Oni pamiętali. Tworzyli w głowach twój obraz. Jednak nie przenosiłeś go na siebie, wystarczały ich wnioski.