"Dziewczynka z zapalniczką". Długo wyczekiwana książka Mariusza Czubaja trafiła do księgarń

Dziewczynka uśmiechnęła się przez sen. Chichot brzmiał przyjaźnie, nie miał nic ze złośliwego śmiechu gnoma, którego widziała w telewizyjnej bajce. Uśmiechnęła się raz jeszcze. A potem coś wydobyło ją ze snu. Delikatnie wyciągało z głębi, aż znalazła się na powierzchni.

Była noc, środek upalnego lata. Dziewczynka na zmia­ nę wsłuchiwała się w swój oddech i w ciszę za uchylonym oknem. Powietrze stało w miejscu. Położyła się na boku i przytuliła do pluszowego misia z oderwanym uchem. Zamknęła oczy i wtedy usłyszała cichy chichot kolejny raz. A może było to pochlipywanie. Może ktoś płakał?
Głos dobiegał z dołu. Głos kobiety.

Usiadła i spojrzała na podświetlany zegar z różowym cyferblatem i kucykiem. Nie umiała jeszcze odczytywać godzin, wiedziała tylko, że gdy obie wskazówki są razem najwyżej, na dwunastej, wtedy jest południe albo północ. Wskazówki były prawie złączone w najwyższym punkcie.Tym razem usłyszała na dole męski głos. Wstała i najciszej jak potrafiła otworzyła drzwi. Z pokoju brata dobiegało chrapanie. Tata mówił, że armaty mogłyby walić, a on by spał. Powoli, jakby się skradała albo polowała na dzikie zwierzę, zsuwała się w dół, opierając ramieniem o zimną, chropowatą ścianę.

Ostatni stopień schodów skrzypnął, ale odgłos został zagłuszony przez inny dźwięk. To z pewnością nie był płacz.
Głosy dobiegały z sypialni.
Drzwi były uchylone. Na stoliku przy łóżku paliła się lampka. Oświetlała pomieszczenie łagodnym, żółtym światłem, które tak bardzo lubiła, gdy kotłowała się z rodzicami na gigantycznym łóżku. Wstrzymała oddech. Wpatrywała się w olbrzymie stopy i owłosione nogi ojca. Leżał na kołdrze w łososiowym kolorze, ozdobionej delikatnymi wzorkami. Na mężczyźnie, zgięta wpół, leżała kobieta. Ręka ojca głaskała jej plecy. Dwie głowy przylegały do siebie.

Kiedyś widziała mamę i tatę, gdy tak się obejmowali i tulili. A potem usłyszała od nich, że dzieci mają swoje zabawy, a dorośli swoje. I że to bardzo brzydko podglądać dorosłych. I że ma tego nigdy więcej nie robić. Kobieta wyprostowała się i zaczęła poruszać. Jakby tańczyła. Najpierw powoli, a potem coraz szybciej. Naprężyła się i odgarnęła blond włosy z pleców. Sprężyny łóżka jęczały, ojciec mruczał, a oddech kobiety stał się głębszy.

Dziewczynka zamrugała oczami. Z jej ust wydobył się krzyk. To nie była mama. Mamy już dawno w domu nie ma. Tęskniła za nią i nie rozumiała, dlaczego musiała udać się w daleką podróż. Kobieta wygięła się w łuk, jęknęła i na chwilę znieruchomiała. To nie była jej matka, ale nie dlatego dziewczynka krzyknęła.

Rysunek. Przeraził ją rysunek, który zobaczyła na plecach. Ojciec poderwał się gwałtownie, a blondynka odwróciła głowę. Patrzyły teraz na siebie. Dziewczynka znała tę twarz. Pobiegła na górę i nakryła głowę kołdrą. Nie wiedziała, kiedy zasnęła.

Ktoś zdjął kołdrę z jej głowy. Ojciec pocałował ją w czoło, a potem szerzej otworzył okno. Śpiew ptaków wdarł się do pokoju.
– Wstawaj, śpiochu. Bo prześpisz piękną sobotę. Pogłaskał ją po policzku.
– Wydaje mi się… Zdaje się, że coś złego śniło ci się w nocy. Ale to tylko sen. Mnie też się czasem to zdarza.
Uśmiechnął się. Podniósł dwa puzzle z podłogi i położył obok innych na stoliku.
– Zejdź na śniadanie. Dziś będzie na słodko. To, co lubisz najbardziej. Z nutellą. Umieram z głodu i młody też.
Wyszedł i usłyszała kroki na schodach. Z dołu doleciał głos brata. Dziewczynka od dłuższego czasu nie spała. Może gdyby przyjrzał się jej uważnie, zauważyłby to. Jej oczy nie były zaspane. Patrzyła przed siebie lodowatym spojrzeniem.