Darkroom

Pisz, mówi Krystian, pisz, bo umrę. Długo się śmiejemy. Krystian dzwoni do mnie o drugiej nad ranem, by mnie zapytać, jak nazywał się znany aktor, z którym pieprzył się w windzie w Rovinju w 1989. Podaję mu imię i nazwisko i wracam do oglądania filmu. Borys pyta, kto dzwonił, Krystian, odpowiadam, potrzebował informacji z czarnej skrzynki. Borys się śmieje. Czuję się bezpiecznie i ciepło. Borys wie wszystko.

Amerykanie i Niemcy sprzysięgli się, by zniszczyć to, co jeszcze zostało z Jugosławii, mówi dziadek i powoli obiera jabłko małym scyzorykiem. Ręce mu nie drżą, tylko żyły trochę nabrzmiały. Obiera jabłko powoli, jakby oddzielał wszystko, co łączy go z życiem. Przez okno widać dachy urzędu miejskiego w Suboticy. Secesja. Wyobrażam sobie, że chodzę ulicami Zagrzebia, dodaje.

Dlaczego nie wpisała pani narodowości, pyta konsul. Od tego zależy, czy dostanie pani wizę. Nie mam jej, odpowiadam i śmieję się. Gdybym ją miała, nie mieszkałabym teraz w Monachium. Kim są pani rodzice, pyta. Tata jest Serbem, a mama wrogiem państwa, odpowiadam. Konsul uśmiecha się, wiem, że go przekabaciłam. Babcia mnie pyta, czym pojadę do Jugosławii. Pociągiem, odpowiadam. Pociąg jest pełen Serbów, mówi ona.

Kim jest Krystian, pyta dziadek. Moim najlepszym przyjacielem, odpowiadam. Skąd, pyta dziadek. Ze szkoły, z Zagrzebia. Kim są jego rodzice, wypytuje dalej dziadek. Mama jest muzułmanką, tata Serbem, a on jest pedałem, odpowiadam. Niezły kocioł, mówi dziadek i śmieją mu się oczy.

Mówiłem twoim rodzicom, żeby się nie pobierali, kochacie się, powiedziałem, ale nie róbcie głupstw, mówi dziadek. Przyszli o drugiej nad ranem, brudni, wpuściłem ich, żeby się przespali. Mój syn miał indeks do kieszeni i uważał, że zjadł wszystkie rozumy świata, mówi dziadek, najwyraźniej wzburzony. Jej rodzina nigdy nie dawała pieniędzy. Wszyscy gnieździliśmy się w tym mieszkaniu, a potem także córka szybko wyszła za mąż. Nagle było nas siedmioro, później ośmioro. Wszyscy przyssali się do mnie jak pijawki, mówi dziadek. Mój syn zawsze robił głupstwa, dodaje. Denerwuję się. Gdyby nie to, nie byłoby mnie teraz tutaj, tak sądzę.