Czy literatura może inspirować architektów?

Forma literacka co prawda różni się od tej architektonicznej, nie znaczy to jednak, że atmosferę, emocje i przeżycia mogą kreować wyłącznie przelane na papier myśli. Piękno sztuki polega na tym, że jej różne dziedziny mogą się przenikać i nawzajem się inspirować. Różnice w sposobie kreacji nie wykluczają podobieństw pod względem wyrażanych przez wytworzoną formę emocji i doznań. Słowo można zamienić w kształt, a atmosferę można zbudować poprzez określoną konstrukcję przestrzeni czy odpowiedni dobór kolorów.

Tak właśnie zrobili architekci, o których mowa w tej galerii. Poezję, prozę lub jakiś fragment powieści postanowili przenieść do rzeczywistości i nadać mu formę domu.

Czy te inspiracje do was przemawiają? Czy w tych ścianach, belkach, schodach i meblach czujecie atmosferę wybranej przez nich literatury?

W środku znajduje się kolekcja przedmiotów, eksponatów sugerujących to, jak wyglądało życie i kultura Istambułu w okresie, w którym toczy się akcja powieści uznanego noblisty. Wystawa ściśle związana jest również z treścią książki.

* Muzeum Niewinności* opowiada historię Kemala, który zakochuje się w Fusun. Uczucie przeradza się jednak w obsesję, objawiającą się tym, że mężczyzna zaczyna uporczywie kolekcjonować rzeczy związane ze swoją ukochaną oraz ich związkiem. Dziewczyna porzuca Kemala, on natomiast kupuje dom, który należał do jego rodziny i przemienia go w muzeum poświęconym jego relacji z Fusun.

Kolejny budynek został zainspirowany trudną prozą Franza Kafki, który w swoich książkach maluje świat pełen labiryntów, zamkniętych, ciasnych przestrzeni, korytarzy z niezliczoną ilością drzwi, prowadzących donikąd. Zafascynowany kafkowskimi wizjami, Ricardo Bofill postanowił zbudować dom, który byłby architektonicznym odzwierciedleniem świata przedstawionego w Zamku .

Na przedmieściach Barcelony powstał nietuzinkowy apartamentowiec, który swoim wyglądem istotnie różni się od typowych hiszpańskich budynków mieszkalnych. Tak jak u Kafki, w domu odnajdujemy mnóstwo skomplikowanych architektonicznie rozwiązań, które wprowadzają w stan niepokoju i zagubienia.

Hotel Tres Sants w pełni oddaje charakter opowieści o Marco Polo, odkrywającym niewidzialne miasta. Autorami projektu są Fernando Pons Vidal oraz włoska designerka Chiara Fabiani. W budynku znajduje się 8 pokoi. Każdy z nich reprezentuje inne wyobrażone przez podróżnika miasto.

Powieść opowiada o losach Izmaela, który po kilku rejsach na statkach marynarki handlowej postanawia wyruszyć na wyprawę wielorybniczą. Razem z nowo poznanym przyjacielem, dzikim Queequegiem, zaciąga się na statek Pequod, dowodzony przez ponurego i tajemniczego kapitana Ahaba, który w walce z wielorybem stracił nogę i za wszelką cenę chce się na nim zemścić. Akcja toczy się przede wszystkim na otwartym oceanie, więc można byłoby się zastanawiać, skąd Steven Holl czerpał inspirację do zbudowania domu.

Jego uwagę przykuł konkretny fragment, w którym autor opisuje pewne plemię Indian, które wymyśliło bardzo ciekawy typ mieszkań z wykorzystaniem szkieletu wieloryba. Drewniane białe belki do pewnego stopnia przypominają kości, które tworzą jedną spójną strukturę.

Budynek został zaprojektowany przez Studio Kilnk z Amsterdamu. Villa Peet może nie jest tym, czego by się spodziewali wielcy fani powieści. Architekci wyjaśniają jednak, że może wcale ta wizja bardzo nie wykracza poza świat przedstawiony w książce Carrolla.

Dom został zaprojektowany bowiem jako ciąg kontrastujących przestrzennych doświadczeń. Te kontrasty wytwarzają wrażenie przemieszczania się pomiędzy różnymi światami ukrytymi za serią króliczych nor.

Książka mówi o pozytywnych stronach prostego życia. "Walden, czyli życie w lesie" to zbiór 18 esejów filozoficznych, które Thoreau napisał w trakcie swojego eksperymentu samotnego zamieszkiwania nad stawem Walden w zbudowanym przez siebie domu na ziemi należącej do Ralpha Waldo Emersona w pobliżu Concord w stanie Massachusetts.

Książka ta nie jest ani powieścią, ani pełnoprawną autobiografią, ale społeczną krytyką współczesnego świata zachodniego, wraz z jego konsumpcjonizmem oraz obojętnością na niszczenie natury. Nils Holger Moormann, autor tego budynku, postanowił odtworzyć tamtą historię i tamten domek, dodając do tego coś od siebie. Zbudował przenośną budkę, w której ma się wszystko to, czego się potrzebuje do życia.

The Hobbit Motel, znajdujący się w Parku Woodlyn w Waitomo w Nowej Zelandii, zapewni ci takie właśnie wrażenia. Na szczęście budynek dostosowany jest do potrzeb człowieka, nie hobbita. Jego ściany zostały pokryte specjalną powłoką, dzięki której zimą jest w nim ciepło, a latem chłodno.

Budynek przyrównywany jest do prozy Knuta Hamsuna, ponieważ, tak jak ona, kreuje otoczenie, a nie jest przez nie kształtowana. Powieści Knuta tworzyły zupełnie nowy obraz północnej Norwegii, nowy sposób rozumienia jej krajobrazu.

Głównymi tematami poruszanymi przez hiszpańskiego pisarza to sen, wolność, różnego rodzaju krajobrazy, relacja pomiędzy życiem wewnętrznym i zewnętrznym. Czy dostrzegacie to wszystko na tym obrazku?

W 1840 roku Wilhelm Urach zlecił zbudowanie na ruinach starożytnej twierdzy wspaniałego zamku, który oddawałby cześć mężnym i oddanym swojemu narodowi rycerzom Lichtensteinu. Ta neogotycka budowla została zaprojektowana przez Carla Alexandra Heideloffa.