- Proszę, przedstaw mnie jak najszybciej swemu bratu - Camilla chwyta Simona pod ramię i ciągnie go ku drzwiom salonu, gdzie właśnie pojawił się Andrew Parker Bowles. Młody oficer, który niedawno awansował do stopnia kapitana regimentu kawalerii Gwardii Królewskiej, wrócił z Nowej Zelandii, gdzie przez kilka miesięcy był adiutantem gubernatora generalnego, sir Bernarda Fergussona. Duże niebieskie oczy, uśmiech, który nigdy nie znika z twarzy, umiejętnie rzucane słowa, żeby podbić serce wybranki, czynią z niego najbardziej „niebezpiecznego” kawalera londyńskiej śmietanki towarzyskiej. Andrew i Milla są do siebie podobni i dostrzegają to już w pierwszej chwili. Działają na siebie z magnetyczną siłą, pociągają siebie wzajemnie, nie mogąc się oprzeć tej sile. Dwudziestosiedmioletni kapitan Parker Bowles to uwodziciel o ustalonej już reputacji, ale panna Shand uważa się za dość silną i pewną swych wdzięków, aby mieć nadzieję na trwały związek z tym mężczyzną. Wkrótce garsoniera oficera przy Portobello Road w
dzielnicy Notting Hill staje się świadkiem ich namiętnej miłości. Wielu znajomych określa ją jako „szaleńczą”. On jest doświadczonym kochankiem, niewiernym, ale czarującym. Ona wydaje mu się zabawna. On ją zauroczył. W ciągu dnia Camilla uczęszcza na kursy dla sekretarek, ale większość czasu spędza w mieszkanku przyjaciela, ubrana w jego koszulę i dżinsy, z nieodłącznym papierosem w ręce. Wieczorem charyzma, elegancja i wrodzony wdzięk pary czyni z niej jeden z filarów Swinging London.
Zakochana po uszy Milla wie, że ta idylla pozwala jej zbliżyć się wreszcie do cudownego, niezwykłego świata, w którym niegdyś żyła jej prababka, Alice Keppel. Rodzina Parker Bowles może się poszczycić szacunkiem, a nawet przyjaźnią królów Anglii już od osiemnastego wieku. W 1716 roku król Jerzy I nagrodził za lojalność sir Thomasa Parkera, ówczesnego lorda kanclerza Wielkiej Brytanii, nadając mu tytuł barona, a w 1721 roku wyniósł go do godności wicehrabiego Parker i hrabiego Macclesfield. W sześć pokoleń po nim jeden z jego potomków, Algernon, poślubił Emmę Jane Kenyon, córkę lorda Kenyona, adiutanta królowej Wiktorii i jej następców, Edwarda VII oraz Jerzego V Ich syn, Eustace, zawarł 11 czerwca 1913 roku małżeństwo z bogatą panną Wilmą Mary Garnault Bowles i w sierpniu 1920 roku przybrał nazwisko Parker Bowles. Koleje genealogii wielkich rodów królestwa czynią z Andrew także dalekiego kuzyna królowej matki i książąt Marlborough. Jego matka, Ann, najstarsza córka sir Humphreya Trafforda, legendy
angielskich sportów hippicznych, należy do grona przyjaciółek królowej i jest jej najbliższą powiernicą. Jego ojca, Dereka, od śmierci Jerzego VI uważano za „jednego z najbliższych przyjaciół” królowej matki.
Andrew, najstarszy z czworga rodzeństwa, spędził dzieciństwo w Donnington, przepięknej posiadłości rodzinnej w Berkshire, gdzie częstym gościem bywała najstarsza członkini rodu Windsorów. Potem wysłano go do college w Ampleforth, uważanego za najlepszą w kraju katolicką szkołę dla chłopców. Długa tradycja służenia królom została nagrodzona w 1953 roku, kiedy czternastoletni wówczas Andrew jako paź uczestniczył w ceremonii koronacji Elżbiety II. Po zakończeniu nauki wstąpił do Akademii Wojskowej w Sandhurst i rozpoczął karierę w Royal Horse Guards, regimencie kawalerii Jej Królewskiej Wysokości. Regiment ten, podzielony na sześć jednostek - dwie kawaleryjskie i cztery piechoty - ma wypełniać zadania logistyczne i militarne podczas prowadzonych na całym świecie operacji, a także towarzyszyć władczyni w oficjalnych ceremoniach państwowych i podtrzymywać długą tradycję parad wojskowych, będących symbolem monarchii brytyjskiej. Zapewne po ojcu, wieloletnim członku Jockey Clubu, Andrew odziedziczył zamiłowanie do
jazdy konnej. W 1967 roku odniósł dość poważne obrażenia, spadając z konia podczas zawodów w Ascot.
W 1969 roku w Aintree na przedmieściach Liverpoolu dosiadł własnego konia The Fossa w Wielkiej Narodowej, najpopularniejszym w Wielkiej Brytanii wyścigu z przeszkodami. W tym samym roku regiment Royal Horse Guards zmienia nazwę na Blues and Royals. Świadom splendoru jednostki, w której służy, a także czaru swej bardzo męskiej urody, młodzieniec wywiera ogromne wrażenie na płci przeciwnej i w pełni to wykorzystuje. W Bebind Palace Doors dziennikarz i kronikarz życia wyższych sfer, Nigel Dempster, wspomina o magnetycznym wpływie, jaki Andrew wywiera na panie. „Najwspanialszym upominkiem, jaki Andrew Parker Bowles dawał swym kobietom, było «odkrycie seksu jako zajęcia naturalnego, miłego, zdrowego i wartego uwagi»„. Raz już zaręczony, bardzo sobie ceni towarzystwo ladies, urodziwych i czarujących panien, których szlacheckie tytuły także mają czarodziejską moc przyciągania. Wszyscy wiedzą, że poważnie interesuje się Camillą, mówią jednak, że zabiega też o względy starszej od siebie Caroline Percy, córki hrabiego
Northumberland.
Pewnego dnia panna Shand przyłapuje kochanka na gorącym uczynku z jedną z córek hrabiego Hardwicke. Andrew czuje się nieco zakłopotany tym wtargnięciem dziewczyny do jego garsoniery, ale jeszcze bardziej zdumiony faktem, że miała własny klucz. W obitych bladoróżowymi i kremowymi jedwabiami londyńskich salonach Milla otwarcie prowokuje rywalki. „Kiedy spotykałyśmy się na przyjęciach, podchodziła do mnie i pytała, co robię z jej przyjacielem, a ja odpowiadałam, że będzie mogła go sobie zabrać, kiedy już z nim skończę. Andrew zachowywał się wobec niej okropnie, ale ona miała w głowie tylko jedno: wyjść za niego. Kiedy byliśmy razem, ja także odkryłam, że miał romans z pewną mężatką. Zemściłam się, jadąc do Paryża z Mickeyem Suffolkiem. Dowiedziawszy się o moim wypadzie, Andrew natychmiast wrócił do Camilli. Rzeczywiście wzięła go sobie, kiedy ja z nim skończyłam, dokładnie tak, jak jej obiecałam”. Postanowiwszy przykładnie ukarać niepoprawnego kobieciarza, panna Shand także zaczyna się pojawiać w towarzystwie
innych mężczyzn, na przykład przystojnego Ruperta Hambro, dziedzica bankierskiej fortuny. Jednak większości adoratorów nie robi złudzeń co do ich szans na pokonanie pięknego oficera. Przez pięć lat dwoje młodych ludzi mierzy siły w niekończącej się grze, serii przelotnych sprzeczek i gorących pojednań. W 1971 roku kapitan Parker Bowles po raz kolejny porzuca Camillę, żeby przeżyć romantyczny i szalony związek z księżniczką Anną. Zna ją od wielu lat, ale niespodziewane spotkanie w Royal Lodge, jednej z rezydencji królowej matki na terenach przylegających do zamku Windsorów, dało mu okazję do ujrzenia jej w zupełnie innym świetle. Zaledwie dwudziestoletnia córka Jej Królewskiej Wysokości właśnie rozstała się po z górą roku z Brianem Alexandrem, synem brytyjskiego bohatera z czasów drugiej wojny światowej, i nawet nie próbuje oprzeć się czarowi młodzieńca w mundurze Blues and Royals.
Wiedzą, że łączy ich zamiłowanie do jazdy konnej i skoków przez przeszkody. Mówi się także, że oboje mają ogniste libido i są wolni od kompleksów. W tym okresie ich rodziny nie doceniają jeszcze głębi uczuć łączących tę parę. Wielu nie wątpi, że gdyby Parker Bowles nie był katolikiem, co dla królowej Elżbiety mogło stać się źródłem potencjalnych problemów, poprosiłby o rękę księżniczki. Dopóki na scenę nie wkroczyła Anna, Camilla zawsze mogła walczyć jak równa z równą z kochankami Andrew i nigdy nie czuła się rzeczywiście zagrożona. W niekończącej się grze miłosnej, którą toczą od chwili spotkania, po raz pierwszy padła ofiarą przykrego poczucia niższości. Miss Shand cierpi. W tajemnicy poprzysięga zemstę. Wymarzoną okazję daje jej przeniesienie niewiernego kawalerzysty do Hanoweru w Niemczech. Dysponując nadmiarem wolnego czasu, młoda kobieta spędza lato głównie na terenach do gry w polo Smiths Lawn, dokąd zaprasza ją przyjaciółka Carolyn Gerard Leigh, córka pułkownika Leigha, byłego dowódcy kawalerii domu
królewskiego i prezesa elitarnego Klubu Polo Gwardii w Windsorze. Rozgrywane tam mecze stanowią dla brytyjskiej arystokracji okazję do spotkań w gronie równych sobie. Książę Karol jest tam stałym bywalcem ze względu na zainteresowanie sportem, w którym osiąga wielkie sukcesy. W 1972 roku zostanie nawet kapitanem młodzieżowej drużyny Anglii. Pojawia się tu jednak także po to, żeby przebywać w towarzystwie młodych kobiet z najlepszych rodzin, doskonale wykształconych i pełnych podziwu dla jego sportowych osiągnięć oraz chęci podejmowania ryzyka. Spośród wszystkich obecnych tu tego lata adoratorek talentów księcia Walii największy entuzjazm przejawia niewątpliwie Camilla.
Do spotkania, które wstrząśnie monarchią, dochodzi w deszczowe popołudnie. Zgodnie z relacjami obecnych tego dnia osób Camilla, pokonując kałuże, zbliża się do dziedzica tronu i mówi: „Moja prababka była kochanką pańskiego pradziadka. Co pan na to?” Karol odwraca się, nie przestając gładzić po karku kucyka. „Nazywam się Camilla Shand i bardzo mi miło, że mogliśmy się poznać”. Syn królowej Elżbiety bez słowa wpatruje się w młodą kobietę o ujmującym głosie i zuchwałej buzi. Nikt nigdy nie ośmielił się tak go zaczepić. Zaskoczyła go i podbiła, choć tego nie chciał. Rozczochrana, z mokrymi włosami lepiącymi się do twarzy, w jasnej koszulce polo wysuwającej się z podziurawionych dżinsów, Milla wytrzymuje spojrzenie księcia, tak jakby już w tej chwili znajdowała w jego oczach remedium dla swej niespokojnej duszy. „Już wtedy coś między nimi zaszło” - powie potem świadek tej sceny. Z natury wrażliwy i romantyczny, Karol czuje się przerażająco samotny i żadna z przedstawionych mu dziewcząt z dobrych rodzin nigdy nie
zdołała uwolnić go od tego ciężaru. Książę Walii również wyczuwa, że w tej chwili dzieje się coś ważnego.