Była ofiarą molestowania i handlarzy kobietami... Słynna polska modelka opowiada o piekle, przez które przeszła

** Ania Golędzinowska to słynna polska modelka, aktorka i prezenterka telewizyjna**, która większą popularnością cieszy się we Włoszech niż w Polsce. W swoim życiu przeszła przez prawdziwe piekło, o czym **szczerze opowiada w wywiadzie, którego udzieliła Wirtualnej Polsce**z okazji premiery jej autobiograficznej książki .

Na kolejnych stronach przestawiamy wstrząsającą historię Ani, która po śmierci ojca wychowywała się praktycznie sama.* Życie na ulicach Warszawy, kradzieże, narkotyki, molestowanie seksualne… *

Dzisiaj Ania mieszka we wspólnocie maryjnej w Medjugorie, modli się i spotyka z ludźmi na całym świecie, opowiadając im o miłości do Boga i promując czystość przedmałżeńską.Na kolejnych stronach Ania opowiada o swoim "nowym życiu", a także wcześniejszych epizodach jej biografii.

* Ania Golędzinowska :* Moja historia nie jest tylko moją historią. To historia bardzo wielu młodych ludzi i dzieci w Polsce i na świecie. Dzieci „drugiej kategorii”, pochodzących z biednych domów, które myślą, że ich nic dobrego w życiu nie spotka, że nie zasługują na nic lepszego, że są skazani na alkoholizm, narkomanię i ciążę w młodym wieku.

Dzieci, które w niczym nie zawiniły, a spotyka je ciężki los. One boją się nawet marzyć, tak są przerażone i niedowartościowane.

Bardzo dużo winy za to ponoszą nauczyciele i szkoły, w których nie ma równego traktowania. Mówi się, że dzieci są okrutne – nauczyciele też potrafią tacy być. Myślę, że moje dzieciństwo wyglądało tak, jak wyglądało, bo zabrakło w nim dorosłych, którzy by się mną w odpowiedni sposób zajęli.

Dlatego chciałam opowiedzieć moja historię – dla tych dzieciaków. Żeby nie bały się powiedzieć: my też jesteśmy, jeżeli chcemy, to możemy do czegoś dojść. Nie powinno być ważne to, z jakiego domu ktoś się wywodzi, czy nosi drogie ubrania i ma nowoczesny telefon. Liczy się, co ci młodzi ludzie mają w sercu – wszyscy powinni o tym pamiętać.

Moi rodzice byli zwykłymi robotnikami. Mój tata był dozorcą. Był uzależniony od alkoholu, topił swoje smutki i marzenia w butelce wódki. Zanim poznał moją mamę, miał inna żonę i syna. Rodzice, ja i moja młodsza siostra mieszkaliśmy razem na warszawskich Bielanach. Ojciec bardzo długo pił, w końcu odszedł z domu i zmarł, gdy miałam 10 lat. To był wypadek – pośliznął się na oblodzonych schodach sklepu, do którego szedł po wódkę. Przez wiele godzin leżał tak na lodzie i śniegu, a ludzie przechodzili obojętnie.

Mama była osobą bardzo pracowitą – pracowała w PCK – ale pieniędzy brakowało zawsze. Po śmierci ojca wpadła w depresję i bardzo bała się tego, że zostanie sama z dziećmi, dlatego przyprowadzała co jakiś czas nowego „wujka”. Jeden z nich mnie molestował. Po latach dowiedziałam się, że mojej młodszej siostrze robił to samo.

Gdy wtedy mówiłam mamie co się dzieje, nie wierzyła mi, łatwiej było jej nie wierzyć. W końcu wyrzuciła go z domu. Była bardzo dobrą kobietą, ale brakowało jej sił żeby dać sobie z tym wszystkim radę w pojedynkę.

W szkole zadawałam się z tymi najgorszymi, paliłam z nimi papierosy, brałam narkotyki, piłam alkohol, szwendałam się po nocach.

Szukałam miłości, jak oni wszyscy. Chciałam stłumić smutek i zapomnieć o nieszczęściach i o tym, że jestem gorsza. Po narkotykach i po alkoholu czujesz się otępiona, już cię tak to wszystko nie przeraża. No i szukałam nowych wrażeń, chciałam coś przeżyć, poczuć, wyrwać się z tej beznadziei.

Kilka lat temu TVN robił o mnie jakiś program i zadzwonili do mojej szkoły, żeby tam z kimś porozmawiać. Ponoć dyrektorka powiedziała im, że mnie pamięta, ale lepiej żeby nie przyjeżdżali, bo nikt niczego dobrego o mnie nie będzie mógł powiedzieć. Tak to wtedy było.

W Warszawie jeszcze zaczęłam pracować jako modelka dla paru agencji. Jedna z nich powiedziała mi o castingu na wyjazd do Japonii, w którym wzięłam udział i wygrałam. Dostałam kontrakt na 6 miesięcy, ale miałam wtedy 16 lat, a żeby wyjechać musiałabym być pełnoletnia, więc nie mogli mnie tam wysłać. Wtedy zaproponowali Włochy. Oczywiście się zgodziłam.

Wydawało mi się, że chwyciłam byka za rogi, że wreszcie wszystko się zmieni. No i zmieniło się… Po wyjeździe niestety okazało się, że nie trafiłam do Mediolanu, do wymarzonej agencji mody, a wylądowałam w jakimś garażu pod Turynem, gdzie miałam pracować jako prostytutka. Nic o tym nie wiedziałam.

Zaraz po przyjeździe odebrano mi paszport i zmuszono do pracy w obskurnym nocnym klubie. Nie znałam tam nikogo, nie mówiłam po włosku i nie miałam kontaktu z nikim z Polski.

Po 9 latach od tamtych wydarzeń byłam świadkiem w procesie, w którym skazano osoby stojące na czele tej organizacji. Pomogłam ich ująć – zadzwonił do mnie polski dziennikarz, któremu opowiedziałam wszystko i dzięki temu między innymi policja mogła ich złapać.

Na początku co wieczór zamykali mnie w obskurnej knajpie i kazali tylko siedzieć i pić soczki. To ostatecznie nie było takie najgorsze i myślałam, że jakoś to przetrwam. Ale po jakimś czasie – doczekałam się „awansu”.

Pewnego razu zaprowadzili mnie do sali, w której działy się już inne rzeczy i nie piło się soczków, a szampana. Kiedy się zorientowałam co mnie czeka, wpadłam w panikę, zaczęłam płakać i mnie wyprowadzili. Ale to był moment, w którym postanowiłam, że muszę stamtąd uciekać.

Pomógł mi młody chłopak, który przychodził często do klubu. Chociaż wtedy nie znałam jeszcze ani słowa po włosku, jakimś cudem udało mi się go namówić. Udałam, że się źle czuję, wykradłam swój paszport, który był ukrywany przez szefa gangu i uciekliśmy samochodem tego chłopaka. Nawet nie wiem kim on jest, nigdy więcej go nie spotkałam.

Nie wyjechałam do Polski, nie chciałam wracać jako przegrana. Zresztą jak się uprę, to nic mnie nie powstrzyma, więc zacisnęłam zęby i znalazłam pracę w innym klubie, ale już nie tak nędznym. Zarabiałam pieniądze, znalazłam narzeczonego, z którym byłam przez dwa lata. Później dostałam normalną pracę w biurze.

Przez cały czas marzyłam jednak o wyjeździe do Mediolanu. Wysłałam moje portfolio i dostałam pracę w jednej z agencji modelek. Znów myślałam, że wreszcie los się odwrócił, ale jak się okazało, wpadłam z deszczu pod rynnę. Bo owszem, zrobiłam karierę, zaczęłam żyć w luksusie, zostałam gwiazdą, ale wszystko to za cenę narkotyków, alkoholu i fałszywego życia.

Nie tylko uroda decyduje o zrobieniu kariery. Zależy to też w dużym stopniu od temperamentu. Ale nie da się ukryć, że we włoskiej telewizji musisz spełniać pewne wymogi. Teraz przytyłam 9 kilo – wtedy musiałam ważyć 48 i cały czas się odchudzać. Wiedziałam, że żeby zajść wysoko, musiałam wyglądać i zachowywać się dokładnie tak, jak tego chce środowisko.

Nie mogłam wyjść na ulice bez makijażu, musiałam się spotykać z określonymi osobami, musiałam pojawiać się w brukowcach, żeby ludzie o mnie wiedzieli, żeby mnie zauważyli i usłyszeli. Musiałam udawać, musiałam na jakiś czas sprzedać moją duszę.

Nieprawda. Do domu Berlusconiego nigdy nie musiałam wchodzić bocznymi drzwiami, bo znamy się dobrze. Gazety opublikowały wtedy podsłuchy mojej rozmowy z Rubi – dziewczyną, która była główną bohaterką skandalu. Znałyśmy się wcześniej, była samotna i trochę się przyjaźniłyśmy, doradzałam jej. Kiedy ta cała afera wyszła na jaw, zadzwoniłam żeby ją ostrzec przed niektórymi osobami, dla których była tylko pionkiem w grze.

Okazało się, że na mój telefon był założony podsłuch. Prasa wszystko opublikowała. Zdałam sobie wtedy sprawę z tego, że nie mam wolności i żadnej prywatności. Nawet we własnym domu byłam podsłuchiwana.

Gdybyśmy robiły ten wywiad w Mediolanie i pocałowałabym cię na pożegnanie w policzek, to od razu wszystkie gazety by się rozpisały, że Ania jest teraz w związku lesbijskim z polską dziennikarką. Mam bardzo wielu znajomych i często z nimi wychodziłam. Wystarczyło że tylko raz mnie z kimś zobaczyli, od razu stawało się to wielkim romansem.

Między nami nigdy niczego nie było. Spotkaliśmy się raz na jakiejś przyjacielskiej kolacji. To wszystko… Niedawno przeczytałam nawet, że jestem jego żoną! Że wzięliśmy ślub! To jest niewiarygodne, jak działają dzisiaj media i wszyscy wiemy, że nie jest tak tylko we Włoszech.

Z Francesco byłam dwa lata. To był normalny, poważany związek. Bardzo wiele mu zawdzięczam. To właśnie on wyciągnął mnie z narkotyków, bo jedynym uzależnieniem jakie on miał była coca-cola i komputer. Związek z nim był taką trampoliną. Wylansował mnie, zaczęłam istnieć.

Pracowałam wtedy w jednej telewizji i on zjawił się jako gość programu. Nienawidziłam go wtedy za jego komunistyczne poglądy. Strasznie! Nie chciałam nawet z nim rozmawiać. Poszłam nawet do dyrektora telewizji i powiedziałam, że temu panu nie zadam nawet jednego pytania.

Później spotkaliśmy się tego samego wieczora na imprezie – siedział taki sam, więc powiedziałam sobie, raz się żyje, podejdę i porozmawiam. I niespodziewanie - przegadaliśmy całą noc. Okazało się, że jest bardzo inteligentny, miły i zabawny. Tak to się zaczęło. Później tylko zawsze trzymaliśmy się zasady, żeby nie rozmawiać o polityce, bo wazony w domu latały! Naprawdę dużo mnie nauczył.

Tak, ale związek jest skomplikowany, jak to ze związkami na odległość. Bo nie mieszkam już w Mediolanie. Moje życie wygląda teraz całkiem inaczej. Pewnego dnia postanowiłam uciec z tamtego świata i wyjechałam do Medjugorie, nikomu nic nie mówiąc. Wyłączyłam telefon, komputer i wyjechałam bez słowa.

Odezwałam się dopiero po dwóch tygodniach, bo wiedziałam, że wszyscy już odchodzą od zmysłów. Narzeczony był u mnie trzy razy do tej pory. Powiedziałam, że nie wrócę. On był w szoku, wciąż jest. Teraz chce przyjechać do mnie na miesiąc. Ale w tym momencie nie wiem, co z nami będzie, czy jest nam pisany wspólny los. Wszystko się okaże…

Dla mnie był zawsze bardzo sympatyczny, dowcipny, pomocny. Ale przy tym wszystkim jest człowiekiem bardzo samotnym, otoczonym chmarą ochroniarzy. Nie ma przyjaciół, nikomu nie może się zwierzyć i zaufać. Nawet w rodzinie - porozumiewają się przez swoich sekretarzy i spotykają tylko w święta.

Ostatnio widziałam go na pogrzebie siostry mojego chłopaka, która zmarła na raka. Cała rodzina była przy niej w tych ostatnich dniach. Berlusconi też przyjechał. Podszedł do jej łóżka i zaczął płakać. Nikt nie myśli o nim jako o człowieku, który też ma serce, a okazuje się, że w obliczu śmierci i choroby pieniądze są niczym.

Bo to wcale nie było cudowne życie. Kiedy miałam już wszystko, zaczęłam odczuwać straszną pustkę. Chciałam miłości, tej prawdziwej, której nie można kupić za pieniądze.

Nie. To wszystko było na pokaz, fałszywe, pełne zdrad i braku uczucia. Wszystko po to, żeby pokazać się na okładkach gazet. Gdy po paru latach życia w takim środowisku, wśród tych wszystkich pustych ludzi, zobaczyłam, że nie mam osoby, z którą mogłabym założyć rodzinę, której mogłabym zaufać, powiedziałam sobie głośno, że nie chcę tak żyć. Miałam dosyć. Nie chciałam brać ślubu i się rozwodzić za kilka lat. Nie chciałam rodzić dzieci, bo czułam, że nic im z tego świata nie mogę dać.

To moje cudowne życie było takie tylko na zewnątrz. Wszystko robiłam na pokaz. Trzy razy w tygodniu musiałam być u fryzjera, zawsze w szpilkach i w makijażu. Brałam nielegalne tabletki na odchudzanie, nie mogłam zjeść tego, na co miałam ochotę. Musiałam być taka, jaką mnie chcieli. To nie byłam wcale ja. I tych prawdziwych uczuć i przyjaciół za pieniądze nie można kupić. Dlatego wyjechałam. Chciałam odnaleźć samą siebie i ludzi, którzy będą mnie akceptować taką jaka jestem, nawet jak jestem brzydka, niepomalowana, z brudnymi włosami. I udało mi się! Odnalazłam to wszystko!

Poznałam człowieka, który był bardzo wierzący i namówił mnie do wyjazdu do Medjugorie. To nie było tak, że pojechałam tam i wróciłam już odmieniona. To wszystko trwało jakiś czas, ale na pewno coś we mnie pękło.

Wstaję o 5 rano. O 5.20 idziemy na Górę Objawień. Mówimy różaniec, modlimy się przez godzinę. Później mamy Mszę Świętą po chorwacku. Później wspólne śniadanie. Po śniadaniu sprzątanie, pranie… takie codzienne obowiązki. W Mediolanie nigdy nie zajmowałam się takimi rzeczami, miałam panią, która sprzątała, prasowała, gotowała. Wszystko to wcześniej było mi obce.

Pamiętam, że gdy zjawiłam się u sióstr powiedziałam, że mogę robić wszystko oprócz sprzątania toalet. I co teraz robię? Sprzątam wszystkie toalety we wspólnocie! Jestem babcią klozetową! Po sprzątaniu są kolejne modlitwy, obiad i kolejne modlitwy, kolacja, sen i następny dzień.

Zrezygnowałam z tego wcześniejszego życia nie dlatego, że coś mi się nie powiodło, ale dlatego, że znalazłam coś innego, lepszego.

Jak ktoś idzie do zakonu, to dlatego, że kogoś znalazł, że znalazł prawdziwą miłość, której każdy potrzebuje, ale często wstydzi się do tego przyznać. Nie ma odwagi się na to otworzyć. O wiele łatwiej jest iść za tym co jest złe, niż za tym, co dobre.

Jeżeli to wszystko miało mnie doprowadzić w miejsce, w którym teraz się znajduję – to nie.

Nie mam właściwie żadnych planów, żyję dniem dzisiejszym, cieszę się każdą chwilą. Nigdy nie byłam taka szczęśliwa. Jeżeli ktoś się pyta dzisiaj ile mam lat – odpowiadam, że dziewięć miesięcy. Ja się dziewięć miesięcy temu na nowo narodziłam.

*Historia prawdziwa, autobiograficzna. Szokująca opowieść o niezwykłej, chwilami bardzo trudnej drodze odkrywania swojego miejsca na ziemi. *
Miała sławę, pieniądze, dosłownie wszystko. Wszystko, oprócz szczęścia. Dziś mieszka w Medjugorie, spotyka się z ludźmi na całym świecie i opowiada im całą prawdę o Ani, która wreszcie odnalazła swoje miejsce i wielką MIŁOŚĆ, którą jest Bóg.

Książka Ocalona z Piekła. Wyznania byłej modelki ukazała się nakładem wydawnictwa św. Pawła.

Rozmawiała: Ewelina Konior (WP.pl). Oprac. GW.