Błazen

Kent wygnany, Kordelia wydziedziczona, król rozdał włości i władzę, a przede wszystkim mój dom, czyli Tower. Kent obraził dwie starsze siostry, książęta byli gotowi poderżnąć mi gardło, cóż... Rozśmieszenie kogokolwiek mogło być trudne. Wyglądało na to, że poruszanie tematu sukcesji byłoby nieroztropne, po dramacie w wykonaniu Lira pozostawała więc błazenada albo pantomima i Śliniak stawał się kamieniem u szyi komizmu. Żonglowałem jabłkami i śpiewałem piosenkę o małpach, rozważając ten problem.
Ostatnimi czasy król zdecydowanie skłaniał się ku pogaństwu, podczas gdy starsze siostry sprzyjały Kościołowi. Gloucester i Edgar czcili panteon rzymski, a Kordelia, cóż, uważała to wszystko za wielkie gówno i twierdziła, że Anglia powinna mieć własny kościół, dopuszczający kapłaństwo kobiet. Oryginalny pomysł. Szykowała się szlachetna komedia, pełna satyry religijnej...
Rozrzuciłem jabłka wokół stołu i powiedziałem:
– Dwaj papieże chędożą wielbłądzicę za meczetem, przychodzi saracen...
– Jest tylko jeden prawdziwy papież! – krzyknął Książę Kornwalii, ta hałda obmierzłej mastki.
– To dowcip, matole – odparłem. – Zawieś na chwilę pieprzoną niewiarę, dobra?
Miał rację, w pewnym sensie (choć nie do celów kawału z wielbłądzicą). Przez ostatni rok był tylko jeden papież, w świętym mieście Amsterdamie. Ale przez poprzednie pięćdziesiąt lat było ich dwóch, Papież Detaliczny i Papież Dyskontowy. Po Trzynastej Świętej Krucjacie, gdy w celu uniknięcia dalszych sporów postanowiono, że miejsce narodzin Jezusa będzie co cztery lata przenoszone do innego miasta, miejsca kultu straciły swoje geograficzne znaczenie. W Kościele rozpętała się wielka wojna cenowa i świątynie oferowały pielgrzymom odpusty po konkurencyjnych stawkach. Teraz nie trzeba już było potwierdzonego cudu. Każde miejsce mogło zostać ogłoszone świętym – i często zostawało. Lourdes wciąż sprzedawało kupony na dyspensę wraz z uzdrawiającą wodą, ale zarazem jakiś facet z Puddinghoe mógł zasadzić parę bratków i mówić: „Jezus zrobił siusiu dokładnie w tym miejscu, jak był mały. Dwa pensy i trochę samosiejki z Cardiff wyciągną cię z czyśćca na całe eony, chłopie”.
Wkrótce cała gildia opiekunów tanich miejsc świętych w całej Europie powołała własnego papieża – Pijusa Stosunkowo Bezwstydnego, Papieża Dyskontowego Pragi. Wojna cenowa trwała w najlepsze. Jeśli holenderski papież dawał sto lat odpustu za szylinga i bilet na prom, Papież Dyskontowy dawał dwieście lat, a do tego jeszcze kość udową jakiegoś pomniejszego świętego i drzazgę z Prawdziwego Krzyża. Papież Detaliczny proponował tandetny bekon na hostii podczas komunii, a Dyskontowy odpowiadał nocną mszą z zakonnicami topless.
Kulminacja nastąpiła wtedy, gdy Papieżowi Detalicznemu ukazał się w widzeniu święty Maciej i powiedział, że wiernych bardziej interesuje jakość religijnego przeżycia niż ilość. Zainspirowany Papież Detaliczny przeniósł Boże Narodzenie na czerwiec, kiedy pogoda nie przeszkadza w zakupach, a Papież Dyskontowy, nie zdając sobie sprawy ze zmiany reguł gry, zareagował całkowitym wybawieniem od piekła każdego, kto zwali księdzu konia. Bez piekła nie było strachu, bez strachu zaś Kościół jako dostarczyciel odkupienia stał się zbędny, a w dodatku nie miał już sposobu, by wpływać na ludzkie zachowania. Wyznawcy Dyskontowego odchodzili na potęgę, albo do Detalicznego odłamu Kościoła, albo do tuzina różnych sekt pogańskich. Czemu nie wpadać w złość i nie tańczyć nago wokół pala podczas sabatu, skoro najgorszą karą była wysypka na wstydliwych częściach i jakiś bękart od czasu do czasu? Papież Pijus podczas następnego święta Beltane został zamknięty w wierzbowej kukle i spalony, a koty srały na jego prochy.
A zatem dowcip z dwoma papieżami był, owszem, nie na czasie, ale pieprzyć to, sytuacja stała się rozpaczliwa, więc ciągnąłem jeszcze przez chwilę:
– No i ten drugi papież mówi: „To twoja siostra? Myślałem, że jest koszerna?”.
I nikt się nie roześmiał. Kordelia przewróciła oczami i prychnęła.