Bajki jak dzieła sztuki - krótka rozmowa z Iwoną Chmielewską

Iwona Chmielewska: Dziękuję bardzo.

Trudne pytanie, ale chyba to samo. Czasami dzieciom podoba się to, co dorosłym, a dorosłym podoba się to, co dzieciom. A czasami zupełnie coś innego, także nie umiem na to odpowiedzieć. Staram się tak konstruować swoje książki, żeby to były książki dla ludzi w każdym wieku. Żeby człowiek w każdym wieku, również dziecko, mógł korzystać z nich w dowolny sposób.

Obraz jest tak samo ważny jak tekst. Jak w prawdziwym picture book’u, czyli w książce obrazkowej.

Obraz ma ogromne znaczenie, ponieważ można nim prowadzić narrację, niezależnie od tekstu. Tekst może sobie płynąć w swoją stronę, obraz może pokazywać coś innego, ale spójność i gra między tekstem i obrazem w takich książkach jest najważniejsza.

Niektóre tak, a niektóre rozumieją to nawet lepiej niż rodzice. Bo też się z takim czymś spotkałam. Czasem to właśnie dzieci są przewodnikami dla rodziców po tych książkach.

Mam dzieci już dorosłe. Czworo dorosłych dzieci.

Dla swojego najmłodszego syna tak, ale… To że jestem mamą czwórki dzieci, myślę że nie ma większego znaczenia. Po prostu robię książki dla siebie i dla tego dziecka, którym ciągle też wewnętrznie jestem.

Dziękuję bardzo. Zaczęłam je robić około 10 lat temu i były to książki robione na rynek koreański. Książka Kłopot również została najpierw wydana w Korei Południowej.

To dzięki pewnej Koreance – redaktorce i tłumaczce, która świetnie zna język polski oraz historię ilustracji polskiej. Poznała mnie z wydawcami koreańskimi, przedstawiła moje książki i od tego się zaczęło. Ta współpraca trwa już prawie 10 lat.

Ja lubię książki, nie bajki. Książki jako całość. Od okładki do ostatniej strony. Wszystko, co w książce się znajduje, jest dla mnie ważne. Nie potrafię teraz przywołać takich książek. Istnieje masa fascynujących książek, w domu mam ich ogromny zbiór, kupuję je dla siebie, ponieważ dzieci są już dorosłe.

Dziękuję bardzo.