Andrzej Sapkowski najważniejszym polskim pisarzem. Według wpisów na Facebooku

Łańcuszek literacki okazał się kolejnym po IceBucketChallenge wyzwaniem zza oceanu, które zostało podjęte przez rodzimych użytkowników Facebooka. Akcja szybko nabrała mocy, zyskując rzesze uczestników.

W sieci istniało wiele odmian łańcuszka literackiego - należało wskazywać książki zwyczajnie ulubione lub te, które wywarły największy wpływ na życie. Najczęściej wymienianą pozycją okazał się "Harry Potter", który cieszy się największą popularnością także wśród użytkowników Facebooka na świecie, biorąc pod uwagę wpisy anglojęzyczne. Kolejne miejsce na polskim podium zajęła "Trylogia", a tuż za nią "Mały Książę". Sporo wskazań uzyskały "Władca Pierścieni" oraz "Mistrz i Małgorzata", plasując się na czwartej i piątej pozycji w rankingu książek.

Na następnych stronach galerii prezentujemy 10 książek i pisarzy najważniejszych dla Polaków. Zapraszamy do lektury.

Alchemik otwiera te drzwi w naszej duszy, o których istnieniu wolelibyśmy zapomnieć. Każe marzyć, podążać własnym powołaniem, podejmować ryzyko, pójść w świat i wrócić wystarczająco śmiałym, by stawić czoła wszelkim przeszkodom.

Baśniowa, alegoryczna opowieść o wędrówce andaluzyjskiego pasterza jest tłem do medytacji nad tym, jak ominąć życiowe pułapki, by dotrzeć do samego siebie.

Alchemia Paulo Coelho to tajemna wiedza o prawdzie i jej dwóch obliczach. Autor burzy wszelkie bariery bojaźni, które powstrzymują strumień naszych pragnień. Potrzeba Alchemika i jego światowy rozgłos są oczywiste, albowiem lektura książki przemienia w złoto nawet najbardziej zaśniedziałe sprężyny ludzkich marzeń.

Słynna saga o Wiedźminie znajduje się w zestawieniu dwa razy. Na miejscu 9 znalazł się pięcioksiąg. Zebrana w pięciu tomach saga Andrzeja Sapkowskiego z wiedźminem Geraltem w roli głównej to najwybitniejsza polska opowieść fantasy. Andrzej Sapkowski jest pisarzem formatu Tolkiena, choć odeń różnym, bo zdecydowanie bliższym współczesności i obdarzonym gorętszym słowiańskim temperamentem. Czytając Sapkowskiego, jesteśmy zarazem gdzieś w świecie Tolkiena, na seansie u przeinaczonego Disneya, w średniowieczu, u Sienkiewiczowskiego Zagłoby, na seminarium ekonomicznym, w krainie ponurych obrzędów, w przemalowanej na baśniową scenerii z czarnego kryminału.

Konstruując te przewrotne i wzruszające opowieści realizował Sapkowski zarazem plan rozleglejszy. Gromadził plejadę niezwykłych bohaterów, rysował mapę zwaśnionych królestw, krzyżujących się namiętności i interesów.

Na miejscu 8 znalazł się za to po prostu "Wiedźmin". Użytkownikom Facebooka chodziło najprawdopodobniej o opowiadanie "Wiedźmin" znajdujące się w pierwszym tomie opowiadań - "Ostatnie życzenie". To w nim, opublikowanym pierwotnie na łamach "Fantastyki" w 1986 roku, Andrzej Sapkowski przedstawiał swojego bohatera.

Wiedźmin nie jest rębajłą pokroju Conana. To mistrz miecza i fachowiec czarostwa strzegący moralnej i biologicznej równowagi w cudownym świecie fantasy. Z woli Sapkowskiego w ów świat, pełen potworów i bujnych charakterów, skomplikowanych intryg i eksplodujących namiętności, wnosi Geralt nasze problemy, mitologie i nowoczesny punkt widzenia. Staje się więc widzem i bohaterem, oskarżonym i sędzią, kochankiem i błaznem, ofiarą i katem. Przewrotna literacka robota łącząca walory moralitetu, postmodernistycznej zabawy dla intelektualistów i przygodowego czytadła dla każdego.

Do czterech klasycznych opowiadań z lat 1986-1990 dołączył Sapkowski trzy dotąd nie publikowane nowele, które dają pełniejszy wgląd w przeszłość Geralta. Oto Wiedźmin wojuje z diabołem, poluje wraz z Jaskrem na wielkiego suma, ulega groźnemu czarowi pięknej Yennefer i ląduje w więziennych lochach grodu, w którym panoszy się wszechmocny i mściwy dżinn... Okazuje się, że wyczyny Geralta nie są obojętne dla jego kondycji, istnieją duchowe i fizyczne koszta Wiedźmińskiej roboty - za wszystko trzeba płacić.

Wielki Brat Patrzy - to właśnie napisy tej treści, w antyutopii Orwella krzyczące z plakatów rozlepionych po całym Londynie, natchnęły twórców telewizyjnego show "Big Brother". Czyżby wraz z upadkiem komunizmu wielka, oskarżycielska powieść straciła swoją rację bytu, stając się zaledwie inspiracją programu rozrywkowego? Nie. Bo ukazuje świat, który zawsze może powrócić. Świat pustych sklepów, permanentnej wojny, jednej wiary. Klaustrofobiczny świat Wielkiego Brata, w którym każda sekunda ludzkiego życia znajduje się pod kontrolą, a dominującym uczuciem jest strach. Świat, w którym ludzie czują się bezradni i samotni, miłość uchodzi za zbrodnię, a takie pojęcie jak "wolność" i "sprawiedliwość" nie istnieją. Na kuli ziemskiej są miejsca, gdzie ten świat wciąż trwa. I zawsze znajdą się cudotwórcy gotowi obiecywać stworzenie nowego, który od wizji Orwella dzieli tylko krok. Niestety, piekło wybrukowane jest dobrymi chęciami. A dwa plus dwa wcale nie musi się równać cztery.

Fiodor Dostojewski (1821-1881) po dziś dzień pozostaje niedoścignionym mistrzem prozy psychologicznej. Jest on jednym z najwybitniejszych pisarzy w historii literatury, autorem takich arcydzieł, jak Zbrodnia i kara, Idiota, Bracia Karamazow.

Głównym bohaterem Zbrodni i kary jest Rodion Raskolnikow, 23-letni student prawa, chłopak zbuntowany przeciw porządkowi świata, który według niego nie jest logiczny. Rozum doprowadza młodego człowieka do zbrodni - według Raskolnikowa normy moralne sprzeczne są z elementarnym rachunkiem i nie dotyczą w równym stopniu wszystkich. Sam stawia się ponad nimi - jednak dokonane przez niego brutalne morderstwo podważa jego wiarę we własne siły i predyspozycje. Wyczerpany psychiczne, rozdarty wewnętrznie, nękany przez gorączkę i majaki przestaje panować nad swoimi czynami. Tymczasem krąg podejrzeń coraz bardziej zawęża się wokół niego.

Michaił Bułhakow zaczął pisać "Mistrza i Małgorzatę" w 1928 roku, ukończył w roku 1940, na kilkanaście dni przed śmiercią. Książka ukazała się w druku po 40 latach i rzecz niespotykana - natychmiast stała się światowym bestsellerem!

Do dzisiaj i śmiech, i łzy towarzyszą lekturze "Mistrza i Małgorzaty". Bułhakow opisał świat współczesny szyderczo i bez litości, nie pozostawiając czytelnikom szczególnej nadziei; na pociechę zostawił obietnicę, że "rękopisy nie płoną", że człowiek jest, a może raczej bywa - dobry.

Nawet szatan w "Mistrzu i Małgorzacie" okazuje się w końcu przyzwoitym facetem. W Polsce powieść Bułhakowa niezmiennie cieszy się ogromnym powodzeniem.

Jedna z najbardziej niezwykłych książek w całej współczesnej literaturze. Ogromna, z epickim rozmachem napisana powieść wprowadza nas w wykreowany przez wyobraźnię autora swiat - fantastyczny, lecz ukazany wszechstronnie i szczegółowo, równie peny i bogaty jak świat realny. Przykuwająca uwagę i wzruszająca, zabawna, choć momentami także przerażająca opowieść ta rzuca na czytelnika czar, od którego nawet po zakończeniu lektury trudno się uwolnić.

Ta książka również za sto lat będzie aktualna, a to dlatego że przyjaźń, o której opowiada, i której uczy jest wieczna. Opowiada o małym chłopcu, który reprezentując każdego z nas wyrusza na poszukiwanie przyjaźni. Robi to tylko albo aż po to, aby w końcu docenić i odkryć to, że tak naprawdę już ją poznał i gdzieś tam zostawił samej sobie. Chłopiec uczy siebie i nas, że każdy jest odpowiedzialny za to, co sam oswoił. Genialnie napisana, ponadczasowa książka zarówno dla najstarszych, jak i przepiękna baśń dla najmłodszych.

Ogniem i mieczem, pierwsza z powieści tworzących Trylogię, przedstawia dzieje Polski w dobie powstania Chmielnickiego (1648-1654). Pisarz, starając się wzbudzić w czytelnikach patriotyczne uczucia, nadał prozie cechy rycerskiego eposu, wprowadził baśniowość oraz wyrazistych bohaterów reprezentujących dobre i złe postawy. Zbuntowani Kozacy pod wodzą Chmielnickiego zostali przedstawieni jako żądni krwi barbarzyńcy, a Polacy jako prawi i odważni obrońcy ojczyzny. W czarno-biały schemat zostali wpisani także (wbrew prawdzie historycznej) przywódcy walczących stron.

Druga z powieści tworzących Trylogię, przedstawia dzieje Polski w dobie najazdu Szwedów (1655-1660). Zasadniczą ideą powieści jest problem zdrady i wierności, będący kryterium moralnej oceny zarówno postaci historycznych (np. Radziwiłł), jak i fikcyjnych (przede wszystkim Kmicic). Z głównym motywem wiąże się sposób prezentacji zdarzeń - Sienkiewicz ukazuje dwie fazy konfliktu polsko-szwedzkiego, w którym dużą rolę odegrała zdrada magnatów i części szlachty.

W trzeciej części pan Michał Jerzy Wołodyjowski rozpacza po śmierci narzeczonej, Anusi Borzobohatej Krasieńskiej. Fabuła powieści przedstawia wydarzenia historyczne w latach 1668-1673, przede wszystkim wojny z Turcją.

Harry Potter, sierota i podrzutek, od niemowlęcia wychowywany był przez ciotkę i wuja, którzy - podobnie jak ich rozpieszczony syn Dudley - traktowali go jak piąte koło u wozu. Pochodzenie chłopca owiane jest tajemnicą; jedyna pamiątka z przeszłości to zagadkowa blizna na jego czole. Skąd jednak biorą się niesamowite zjawiska, które towarzyszą nieświadomemu niczego Potterowi?

Cykl powieści o Harrym Potterze urzeka i oczarowuje nie tylko wiązką fantastycznych zaklęć. Odwołuje się do tęsknoty za prawdziwą przyjaźnią, miłością i poświęceniem. Klasyczny konflikt dobra ze złem osadza w świecie więcej niż czarno-białym, pełnym ironii i, mimo magicznej atmosfery, przyziemnych ludzkich przywar. Misternie utkana fabuła, różnorodne i barwne postacie oraz w detalach przemyślany świat przedstawiony sprawią, że czytelnik niepostrzeżenie przeżyje z Harrym siedem lat w Hogwarcie, nie zauważywszy nawet, w którym momencie pogodna historia dla dzieci zamieni się w dojrzałą, fascynującą powieść fantasy.

Urodził się w niezamożnej rodzinie urzędnika kolonialnego. Od 1911 roku w elitarnych szkołach w Anglii. Dzięki swym zdolnościom zdobywa stypendium. Zamiast studiów uniwersyteckich wybrał służbę w policji kolonialnej w Birmie, gdzie przebywał do końca 1927 roku. Po powrocie do Europy, dokonując swoistej ekspiacji, żyje wśród biedoty londyńskiego East Endu i slumsów Paryża. Pracuje dorywczo jako korepetytor, zbieracz chmielu i pomywacz kuchenny (w Paryżu). Swoje doświadczenia opisuje w zbeletryzowanym reportażu "Down and Out in Paris and London", który przynosi mu pewien rozgłos. W 1934 roku ukazały się "Birmańskie dni", pełna sprzeciwu wobec kolonialnej niesprawiedliwości relacja z pobytu w tym kraju, jak również dwa słynne eseje: "Zabicie słonia" i "Powieszenie". Kolejnymi - już sensu stricto - powieściami były: "Córka duchownego" oraz "Wiwat Aspidistra!".

Latem 1936 jedzie do Hiszpanii, gdzie bierze udział w wojnie domowej po stronie republikańskiej; zostaje poważnie ranny. W czerwcu 1937 roku, by ratować życie, przedostaje się do Francji i wraca do Anglii. W 1938 roku wydaje "Hołd Katalonii", gdzie opisuje swe doświadczenia. Tego samego roku zapada na gruźlicę; uzyskawszy zapomogę przebywa w Maroku, gdzie powstaje powieść "Po świeże powietrze", nostalgiczny obraz Anglii zagrożonej wojną i faszyzmem. Po wybuchu wojny, nie przyjęty z powodów zdrowotnych od wojska, pracuje w indyjskiej sekcji BBC, a od 1943 jest redaktorem wpływowego tygodnika Tribune. W 1945 roku ukazuje się najsłynniejsza książka Orwella "Folwark zwierzęcy". Książka przyniosła mu niezależność finansową i sławę. W 1949 roku sławę umacnia "Rok 1984". Obie te książki weszły do krwiobiegu współczesnej kultury. Od tego czasu skupia się na pisaniu artykułów, esejów i recenzji.

Po wojnie Orwell, poważnie już chory na gruźlicę, spędza wiele czasu z adoptowanym synem na odludnej wyspie Jura. Umiera w londyńskim szpitalu.

Zanim w wieku 38 lat zadebiutował jako autor powieści, był autorem sztuk teatralnych, reżyserem teatralnym, pisał teksty piosenek dla najpopularniejszych w Brazylii gwiazd muzyki pop. Wkrótce potem zajął się dziennikarstwem telewizyjnym i pisaniem scenariuszy dla TV. Wychowany w katolickiej rodzinie, uczeń jezuickiej szkoły w poszukiwaniu swojej drogi duchowej poznał w młodości inne religie, sekty, tajemne ugrupowania. Przełomem w jego życiu była odbyta w 1986 pielgrzymka do słynnego hiszpańskiego sanktuarium Santiago de Compostella.

"Mistyka tego miejsca wywołała we mnie taki wstrząs, że musiałem o tym napisać" - wspominał po latach. Świadectwem tego przeżycia była opublikowana w 1987 książka "Pielgrzym". Rok później powstał "Alchemik", który po pokonaniu początkowej nieufności wydawców stał się niezwykłym fenomenem wydawniczym i czytelniczym w wielu krajach świata. Następnie wydał powieści "Brida" (1990), "Walkirie" (1992), "Maktub" (1994) oraz tytuły, które obecnie rywalizują z "Alchemikiem" na światowych listach bestsellerów: "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam" (1994), "Piąta góra" (1997).

Jego książki zostały opublikowane w 23 milionach egzemplarzy, w ponad 100 krajach świata, w przekładach na 42 języki.

Prozaik rosyjski. Po śmierci matki oddany do pensjonatu przez ojca, zamordowanego później przez chłopów. Wyjechał do Petersburga na studia inżynierskie. Początkowo zarabiał jako tłumacz. Był pisarzem pełnym moralnej pasji, nowatorem artystycznym wahającym się między skrajnym sceptycyzmem i nadzieją. Jest jednym z największych pisarzy czasów nowożytnych, wywarł duży wpływ na literaturę światową.

Już pierwsza powieść "Biedni ludzie" (1845, wydanie polskie 1929) przyniosła mu wielki sukces. W kolejnych stał się mistrzem analizy psychologicznej (psychologizm). Proza nierzadko na pograniczu realności i wyobraźni. Był zafascynowany irracjonalnymi pierwiastkami natury ludzkiej oraz walką dobra ze złem czającym się wszędzie. Na dalszą twórczość wywarło silny wpływ aresztowanie go za działalność polityczną, wyrok śmierci (1849) zamieniony na katorgę i służbę wojskową, które to przeżycia znalazły oddźwięk m.in. we "Wspomnieniach z domu umarłych" (1860-1862, wydanie polskie 1897).

Atakował ówczesny indywidualizm filozoficzny, dopatrując się w nim destrukcyjnego wpływu na człowieka i jego moralność, m.in. w "Notatkach z podziemia" (1864, wydanie polskie 1929) oraz w "Zbrodni i karze" (1866, wydanie polskie 1887-1888).

Mimo sukcesu jednej z najwybitniejszych swoich powieści - "Zbrodni i kary" popadł w długi i uciekł przed wierzycielami za granicę 1867-1871, wydając "Idiotę" (1868, wydanie polskie 1909) oraz "Biesy" (1872, wydanie polskie 1908). Ta druga powieść przyniosła mu europejski rozgłos. W "Braciach Karamazow" (1879-1880, wydanie polskie 1913) potępił zarówno kapitalistyczną cywilizację, jak ruchy socjalistyczne i rewolucyjne, zarzucając im zagubienie wartości chrześcijańskich i opowiadając się stanowczo przeciwko ateizmowi.

Powieściopisarz, nowelista i dramaturg rosyjski. Urodził się w Kijowie, gdzie ukończył wydział medyczny uniwersytetu. Do 1919 pracował jako lekarz. Potem całkowicie poświęcił się literaturze. W latach 1930-1936 zatrudniony był w MChat. Koniec lat 20. i lat 30. to okres powtarzających się nagonek na pisarza, zakazów cenzuralnych, interwencji uniemożliwiających publikację lub wystawienie jego tekstów. Bułhakow bezskutecznie zwracał się z prośbą o zezwolenie na wyjazd za granicę. Jego listy do władz radzieckich stanowią ważne i przejmujące dokumenty sytuacji niezależnego twórcy w państwie totalitarnym.

Pracę nad swoim największym dziełem - "Mistrz i Małgorzata" - rozpoczął Bułhakow już pod koniec 1928 roku i kontynuował aż do śmierci. Jest to jedno z arcydzieł prozy światowej. Podejmuje odwieczną problematykę dobra i zła.

Francuski pisarz, poeta, lotnik. Studiował m.in. na Akademii Sztuk Pięknych; od 1926 roku pracował jako pilot i na "lotniczym szlaku" - nad Saharą, Andami i Atlantykiem - powstały wszystkie jego książki; był także korespondentem prasy francuskiej podczas wojny domowej w Hiszpanii.

Zadebiutował "Pocztą na południe" (1928), sławę przyniósł mu jednak "Nocny lot" (1931), a w 1939 roku napisał swą największą książkę "Ziemia, planeta ludzi". W swojej prozie głosił braterstwo wszystkich ludzi, potrzebę odwagi, prawości i moralnego obowiązku. Podczas wojny brał udział w lotach zwiadowczych nad Francją i w jednej z takich misji zginął.

Przedtem napisał piękną opowieść poetycką "Mały Książę" (1943) oraz rozpoczął pracę nad dziełem życia, traktatem "Twierdza". Tej książki nie zdążył dokończyć, ukazała się pośmiertnie w 1948 roku.

Polski prozaik. Laureat Nagrody Nobla 1905. Jeden z najpopularniejszych pisarzy XX w. Wywodził się ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Od 1855 przebywał w Warszawie, tu uczęszczał do gimnazjum, w latach 1866-1869 studiował prawo w Szkole Głównej i na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim, następnie do 1871 nauki filologiczne; studia porzucił, nie zdając końcowych egzaminów.

Wielokrotnie wspierał swoim autorytetem akcje patriotyczne, np. protestował przeciwko prześladowaniom dzieci polskich we Wrześni (zabór pruski), w okresie rewolucji (1905) w odezwach i artykułach domagał się autonomii dla Królestwa Polskiego. Był zwolennikiem Narodowej Demokracji. W 1889 ufundował stypendium im. M. Sienkiewiczowej, z którego korzystali m.in. M. Konopnicka i S. Wyspiański.

W swojej twórczości nowelistycznej poruszał problemy społeczno-obyczajowe w duchu ideologii pozytywistycznej. Sławę przyniosły Sienkiewiczowi wielkie powieści historyczne, poprzedzone nowelą "Niewola tatarska" (1880). Cykl nazwany Trylogią składa się z utworów: "Ogniem i mieczem" (1884), "Potop" (1886) i "Pan Wołodyjowski" (1888), obejmujących burzliwe dzieje Polski w XVII w., wojny z Tatarami, Szwedami i Turkami.

Nawiązując do romantycznej powieści historycznej W. Scotta , twórczości A. Dumasa oraz literatury staropolskiej, Sienkiewicz stworzył model łączący pełną przygód fabułę z szerokim obrazem wydarzeń dziejowych i obyczajowości - "dla pokrzepienia serc" rodaków.

Dorastała w Chipping Gwent. Zawsze chciała zostać pisarką. Pierwszą powieść pod tytułem "Królik" Joanne K. Rowling napisała jako sześcioletnia dziewczynka. Temat wziął się z historyjek opowiadanych młodszej siostrze, obie bardzo chciały mieć królika. Jak sama mówi, od tego czasu nigdy nie przestała pisać. Rowling jest dziś najbogatszą kobietą na Wyspach Brytyjskich, bogatszą nawet od królowej.

Studiowała filologię klasyczną i romanistykę. Po ukończeniu uniwersytetu w Exeter próbowała pracować jako sekretarka, ale - jak przyznała - w uprawianiu tego zawodu przeszkodziło jej wrodzone bałaganiarstwo. W wieku 26 lat wyjechała do Portugalii, gdzie uczyła angielskiego. Tam też poznała pierwszego męża, portugalskiego dziennikarza Jorge Arantesa.

Pierwszy odcinek sagi zatytułowany "Harry Potter i Kamień Filozoficzny" Rowling napisała tuż po rozwodzie i urodzeniu córeczki. Pomysł na książkę narodził się w 1990 r. podczas podróży pociągiem. Książka powstawała potem przy stoliku w kawiarni, kiedy dziecko zasypiało. Mieszkała wtedy w maleńkim mieszkanku w Edynburgu i żyła z 280 funtów zasiłku rodzinnego. Do kawiarni wychodziła z dzieckiem, aby się ogrzać. W dokończeniu książki pomogła jej dotacja przyznana przez Scottish Art Council.

Ukończył wydział handlu zagranicznego na Uniwersytecie Łódzkim, do 1994 roku pracował jako ekonomista. Jako pisarz zaistniał dopiero w roku 1986, publikując na łamach Fantastyki opowiadanie Wiedźmin.

Opublikował m.in. zbiory opowiadań "Wiedźmin" (1990), "Miecz przeznaczenia" (1992), "Ostatnie życzenie" (1993), "Coś się kończy, coś się zaczyna" (2000), "Maladie i inne opowiadania" (2011), "Sezon burz" (2013; powieści "Krew elfów" (1994), "Czas pogardy" (1995), "Chrzest ognia" (1996), "Wieża Jaskółki" (1997), "Pani Jeziora", trylogia - "Narrenturm" (2002), "Boży bojownicy" (2004) i "Lux perpetua" (2006), "Żmija" (2009); ogłosił ponadto tom eseistyczny "Oko Yrrhedesa" (1995).

Jeden z najwybitniejszych współczesnych twórców literatury popularnej. Po ukończeniu studiów na University of Maine pracował jako nauczyciel języka angielskiego. Debiutował pod koniec lat sześćdziesiątych opowiadaniami w "Startling Mystery Stories". W 1973 r. ogromny sukces komercyjny i literacki odniosła jego pierwsza powieść "Carrie"; dużym powodzeniem cieszyła się również jej filmowa adaptacja dokonana trzy lata później przez Briana de Palmę.

Stephen King jest autorem wielu powieści wydanych pod własnym nazwiskiem oraz kilku pod pseudonimem. Wydał również kilka zbiorów opowiadań, scenariusze filmowe, a także sztuki teatralne. Większość utworów Kinga została przeniesiona na ekran filmowy.

Do najbardziej znanych ekranizacji należą: "Lśnienie" Stanleya Kubricka (z Jackiem Nicholsonem w roli głównej), "Christine" Johna Carpentera, "Strefa śmierci" Davida Cronenberga, "Cujo" Lewisa Teague, "Misery" Roba Reinera (Oscar dla odtwórczyni głównej roli, Cathy Bates), "Dolores Clairbone" Taylora Hackforda oraz "Skazani na Shawshank" Franka Darabonta (7 nominacji do Oscara w 1995 roku).

Stephen King wraz z żoną Tabithą (także pisarką) i trójką dzieci mieszka w domu nad jeziorem w Bangor, w stanie Maine.

Prozaik, poeta i filolog angielski. Urodził się w Bloemfontain w Afryce Południowej. W wieku trzech lat powrócił z matką i młodszym bratem do Anglii. Matka przeszła na katolicyzm, co odizolowało ją od protestanckiej rodziny; po jej śmierci Tolkien aż do pełnoletności pozostawał pod opieką katolickiego duchownego. Katolicyzm, w dość tradycjonalistycznym wydaniu, stał się ważnym elementem światopoglądu i twórczości.

W 1915 roku ukończył studia w Oksfordzie, gdzie w pełni ujawnił się jego szczególny talent filologiczny i zainteresowania dawnymi językami. Światową sławę zdobył jako twórca dzieł zaliczanych zazwyczaj do fantastyki baśniowej (fantasy), których popularność przyczyniła się do kariery tego gatunku literatury. Pierwsza powieść Tolkiena, "Hobbit, czyli tam i z powrotem" (1937) przeznaczona była dla dzieci i zrodziła się z opowieści, jakie pisarz wymyślał dla swoich małych synów.

Powodzenie książki i sympatia, jaką wzbudzili hobbici, skłoniły autora do napisania (w l. 1937-1954) kontynuacji - przeznaczonej już dla dorosłego czytelnika powieściowej epopei (niesłusznie nazywanej czasami trylogią; podział na trzy tomy wynikł z konieczności technicznych) "Władca Pierścieni" (1954-1955). Szeroki epicki oddech, a przede wszystkim kreacyjny rozmach powieści, której akcja została umieszczona na tle szczegółowo opisanego fikcyjnego świata i powiązana z przedstawioną w dodatkach do książki kilkutysiącletnią historią zamieszkujących go ludów, posiadających swoje języki, miary czasu, legendy i mity - wzbudziły entuzjazm części krytyki i czytelników.

Pisarz do końca życia poprawiał i zmieniał swoje główne dzieło, które ukazało się po jego śmierci pod tytułem "Silmarillion" (1977), zredagowane przez syna, Christophera Tolkiena.