Były szef polskiej dyplomacji, pisarz, historyk, w czasie wojny działacz Rady Pomocy Żydom, więzień Oświęcimia, niestrudzony orędownik dialogu polsko-niemieckiego i polsko-żydowskiego. Fenomen witalności i niezłomności charakteru – mówią o nim przyjaciele. Prof. Władysław Bartoszewski kończy 86 lat.
* PRZECZYTAJ WYWIAD Z WŁADYSŁAWEM BARTOSZEWSKIM * PRZECZYTAJ WYWIAD Z WŁADYSŁAWEM BARTOSZEWSKIM Władysław Bartoszewski urodził się w Warszawie 19. lutego 1922 roku. Ojciec był jednym z dyrektorów Narodowego Banku Polskiego, matka – urzędniczką miejską. W wieku 8 lat rozpoczął naukę w prywatnym katolickim Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki. W 1937 roku uzyskał tzw. małą maturę i przeniósł się do Liceum Towarzystwa Wychowawczo-Oświatowego. W maju 1939 roku skończył liceum.
Wydarzenia II wojny światowej wywarły największe piętno na życiorysie Władysława Bartoszewskiego . Po wybuchu drugiej wojny światowej został pracownikiem Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.
Od 22. września 1940 r. do 8. kwietnia 1941 r. Bartoszewski był więźniem politycznym KL Auschwitz (numer obozowy 4427); został uwolniony z obozu w wyniku zabiegów PCK w Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu.
W styczniu 2005 r. podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Władysław Bartoszewski powiedział, że gdy jako osiemnastoletni Polak stanął we wrześniu 1940 roku po raz pierwszy na placu apelowym Auschwitz I, wśród 5,5 tys. innych Polaków, nie przychodziło mu w ogóle do głowy, że przeżyje Hitlera i II wojnę światową.
Od lata 1942 r. Bartoszewski uczestniczył w działaniach przeciwko okupantowi w Armii Krajowej i w Delegaturze Rządu na Kraj (Departament Spraw Wewnętrznych). W latach 1942-1944 współorganizował tajną Radę Pomocy Żydom (kryptonim Żegota). Był współredaktorem prasy tajnej, działaczem katolickiego Frontu Odrodzenia Polski; uczestniczył w Powstaniu Warszawskim.
Po wojnie Władysław Bartoszewski był współpracownikiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, a także członkiem PSL Mikołajczykowskiego.
Lata powojennej Polski to także trudny okres w życiorysie Władysława Bartoszewskiego . Prześladowany przez reżim komunistyczny i skazany pod zarzutem szpiegostwa, od listopada 1946 r. do sierpnia 1954 r. – sześć i pół roku – spędził w komunistycznych więzieniach.
Został zrehabilitowany w 1955 r.
* PRZECZYTAJ WYWIAD Z WŁADYSŁAWEM BARTOSZEWSKIM * PRZECZYTAJ WYWIAD Z WŁADYSŁAWEM BARTOSZEWSKIM Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym” W latach 80. uczestniczył w różnych działaniach opozycyjnych, był m.in. współzałożycielem Towarzystwa Kursów Naukowych i wykładowcą Uniwersytetu Latającego, w latach 1974-1985 wykładał historię Polski na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Aktywny w okresie tworzenia NSZZ Solidarność, internowany od 13.grudnia 1981 do 28. kwietnia 1982 r. W latach 1983-90 był profesorem gościnnym nauk politycznych na trzech uniwersytetach w RFN: w Monachium, Eichstaett i Augsburgu. Obywatel honorowy Warszawy, Gdyni i Wrocławia, członek honorowy Światowego Związku Żołnierzy AK; odznaczony Orderem Orła Białego (1995), Krzyżem Wielkim RFN (2001), wysokimi odznaczeniami Austrii, Litwy, Estonii, Węgier, Hiszpanii, tytułem Sprawiedliwy między Narodami Świata (1963) w Jerozolimie. W 1991 r. został Obywatelem
Honorowym Państwa Izrael. *W latach 1990-1995 *W latach 1990-1995 Władysław Bartoszewski był ambasadorem RP w Austrii, dwukrotnie był ministrem spraw zagranicznych: od marca do grudnia 1995 r. i ponownie od lipca 2000 do października 2001 r. Jest przewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej i Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, jest też prezesem Polskiego PEN Clubu.
Autor około 40 książek na tematy historii najnowszej Polski i Europy, w szczególności dotyczących problematyki polsko-niemieckiej i polsko-żydowskiej (po polsku, niemiecku, angielsku), m.in. Ten jest z ojczyzny mojej, 1859 dni Warszawy, Dni walczącej stolicy , Moja Jerozolima, mój Izrael , Dziennik z internowania .
Jest doktorem honoris causa uniwersytetów w Warszawie, Wrocławiu, Marburgu, PONO w Londynie, Uniwersytetu Żydowskiego w Baltimore.
*Laureat Nagrody Herdera (1983) i Nagrody Pokojowej Księgarstwa Niemieckiego (1986), nagrody H.Heinego (1996), R. Guardiniego (1995) i innych. * Podczas obchodów 50. rocznicy zakończenia II wojny światowej jako czwarty w historii obcokrajowiec wygłosił w 1995 roku przemówienie na uroczystym posiedzeniu obu izb parlamentu niemieckiego w Bonn.