55 lat temu, 31 lipca 1953 roku zmarł Kornel Makuszyński , pisarz, felietonista, autor takich książek dla dzieci i młodzieży, jak Przygody Koziołka Matołka czy Szatan z siódmej klasy .
Kornel Makuszyński (1884-1953) pisarz, publicysta, krytyk teatralny, jeden z najpopularniejszych pisarzy dla dzieci, urodził się w Stryju, a młodość spędził we Lwowie. Tu kształcił się w gimnazjum i studiował w Uniwersytecie im. Jana Kazimierza na Wydziale Filozoficznym. Tam też przed I wojną światową pracował jako kierownik literacki Teatru Miejskiego.
Podczas pierwszej wojny Makuszyński został wywieziony w głąb Rosji. Zwolniony z zesłania za poręką przyjaciół powrócił do kraju, by po kilku miesiącach pracy artystycznej w Teatrze Miejskim we Lwowie ponownie i już ostatecznie opuścić to miasto. Do roku 1918 Makuszyński mieszkał w Kijowie i pracował jako kierownik literacki Teatru Polskiego Stanisławy Wysockiej oraz pełnił funkcję prezesa miejscowego Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy. W okresie kijowskim powstały jego pierwsze powieści.
W 1918 roku Makuszyński osiadł w Warszawie.Pisywał humoreski i felietony, najpopularniejsze są jednak jego utwory dla dzieci i młodzieży. Napisał m.in. O dwóch takich, co ukradli księżyc (1928, ekranizacja 1962 w reżyserii Jana Batorego)
, Przyjaciel wesołego diabła (1930, ekranizacja w reżyserii Jerzego Łukaszewicza w 1986 roku), Panna z mokrą głową (1933, ekranizacja w reżyserii Kazimierza Tarnasa w 1994 roku), Przygody Koziołka Matołka (1933, wspólnie z rysownikiem Marianem Walentynowiczem), Awantura o Basię (1937, ekranizacja w reżyserii Marii Kaniewskiej w 1959 roku), Szatan z siódmej klasy (1937, ekranizacja w reżyserii Marii Kaniewskiej w 1960 roku, w reżyserii Kazimierza Tarnasa w 2006 roku), Szaleństwa panny Ewy (1957, ekranizacja w reżyserii Kazimierza
Tarnasa w 1984 roku).
* Makuszyński jest też autorem powieści o życiu cyganerii artystycznej: _Perły i wieprze_ (1915) oraz _Po mlecznej drodze_ (1917). * Kazimierz Czachowski już przed wojną pisał o nim następująco: „ Kornel Makuszyński jest zjawiskiem na tle swego pokolenia wyjątkowym. Z natury liryk o głębokiej i szczerej uczuciowości (...), stał się Makuszyński przede wszystkim humorystą o wybitnie radosnym poglądzie na świat. (...) Makuszyński nawet gdy szydzi, czyni to z pobłażliwością szczeropolskiego komizmu, ale również głęboko nas wzrusza, uśmiechając się przez łzy lub niekiedy w poważnym tonie przenosząc się w kraj baśniowej ułudy”.
Okupację i Powstanie Warszawskie Makuszyński przeżył w stolicy. Po przebyciu obozu w Pruszkowie został wywieziony do Opoczna, skąd przedostał się do Zakopanego, gdzie mieszkał od 1945 roku. Z inicjatywy Kornela Makuszyńskiego powstało na stokach Gubałówki sanatorium dla młodzieży. Pisarz inicjował też zbiórki pieniężne na sprzęt narciarski dla najbiedniejszych dzieci. W 1930 roku odbyły się w Zakopanem pierwsze zawody O Puchar Kornela Makuszyńskiego. Uczestniczyli w nich późniejsi mistrzowie, tacy jak Bronisław Czech czy Stanisław Marusarz.
Makuszyński zjednał sobie sympatię i miłość górali. Dowodem tego, jak bardzo go cenili, jest zarejestrowana przed laty rozmowa zakopiańskich dorożkarzy zapisana gwarą góralską: - Hej, bracie! Cy ty wies, wte to Makusyński? - Może jaki minister z Warszawy? - Eh, co ta minister. Makusyński wiencyj znacy jako syćka ministry.
Kornel Makuszyński pochowany został w Zakopanem, gdzie znajduje się też jego muzeum.