8 czerwca 1956 zmarł Jan Lechoń (właśc. Leszek Serafinowicz), poeta, współtwórca grupy poetyckiej Skamander, współredaktor czasopisma „Pro Arte et Studio”.
W wieku 31 lat został na 9 lat attaché kulturalnym ambasady RP w Paryżu, współzakładał Polski Instytut Naukowy w Nowym Jorku, współpracował z londyńskimi „Wiadomościami Polskimi, Politycznymi i Literackimi”.
Tomik, który przyniósł mu uznanie w 1920 roku to Karmazynowy poemat; później wydał kolejny, równie ważny – Srebrne i czarne (1924), po nim poeta zamilkł aż do wybuchu wojny. Inne zbiory: Lutnia po Bekwarku (Londyn 1942), Aria z kurantem (Nowy Jork 1945), cykl Marmur i róże (w Poezjach zebranych, Londyn 1945).
Początkowo zmagał się w swojej poezji z patriotyzmem, im bardziej dojrzewał, tym więcej samotności i śmierci pojawiało się w jego wierszach.
Pisał też szkice i recenzje, dramaty, Dziennik 1949-1956 (tom 1-3, Londyn 1967-1973) z wieloma interesującymi refleksjami o literaturze i sztuce, nie dokończył powieści Bal u senatora .
Mając 57 lat, w Nowym Jorku popełnił samobójstwo.