6 lipca 1962 zmarł William Faulkner .
Studiował w Oxfordzie. Pod koniec I wojny światowej wstąpił na ochotnika do kanadyjskiego wojska i znalazł się we Francji, gdzie został ranny. Zadebiutował w 1919 roku wierszem Dzienny sen fauna, opublikowanym w czasopiśmie „New Republic”. W 1924 r. wydał zbiór wierszy Marmurowy faun, który jednak nie został zauważony. Pierwszą powieścią był Żołd (1926), potem Faulkner napisał: Moskity (1927), Sartoris (1929), Światłość w sierpniu (1932), zbiór opowiadań historycznych Niepokonane (1938), cykl opowieści Wielki las (1955), trylogię powieściową Zaścianek (1940), Miasto (1957) i Rezydencja (1959), oraz historyczną powieść Absalomie, Absalomie! (1936). Ostatnią powieścią Faulknera były liryczne wspomnienia z dzieciństwa Koniokrady z 1962 roku. Za jeden z najdoskonalszych jego utworów uznaje się Wściekłość i wrzask (1929). Dokonała ta powieść przewrotu w światowym powieściopisarstwie, zrywając z
tradycyjną wszechwiedzą narratora na korzyść całkowicie zsubiektywizowanej wizji świata.
Powieścią, która również została bestsellerem w USA był Azyl (1931), w której bohaterka, młoda dziewczyna zgwałcona przez gangstera trafia do domu publicznego w stolicy Yoknapatawaphy, Memphis.
Jest zaliczany do grona największych nowatorów prozy współczesnej, był m.in. prekursorem tzw. narracji symultanicznej. W twórczości dokonał literackiej rekonstrukcji dziejów Południa Stanów Zjednoczonych od czasów wojny secesyjnej po współczesność. Historycznemu procesowi rozpadu i degeneracji patriarchalno-niewolniczego Południa nadał wymiar moralistycznej alegorii losu ludzkiego, pojętego jako zmaganie z destrukcyjnymi siłami zła i chaosu tkwiącymi w naturze człowieka i w cywilizacji.
W 1949 r. William Faulkner otrzymał literacką Nagrodę Nobla za znaczny i unikalny z artystycznego punktu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej.