15 marca 1978 roku zmarł harcmistrz Aleksander Kamiński , żołnierz Armii Krajowej, jeden z ideowych przywódców Szarych Szeregów i autor Kamieni na szaniec . W tym roku mija 30 lat od jego śmierci.
Aleksander Kamiński , przybrane nazwisko Aleksander Kędzierski, ps. Dąbrowski, Fabrykant, Faktor, Juliusz Górecki, Hubert, Kamyk, Kaźmierczak, Bambaju, urodził się 28 stycznia 1903 w Warszawie. W 1905 roku wyjechał wraz z rodzicami do Kijowa, gdzie ukończył rosyjską 4-klasową szkołę powszechną. Później przeniósł się do Rostowa, a w 1916 roku do Humania.
Trudne warunki materialne sprawiły, że już od 1916 pracował jako goniec w banku. Od stycznia 1918 roku był członkiem 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu. Był tam potem kolejno zastępowym, przybocznym, od lata 1919 drużynowym i przybocznym hufca, a od maja 1920 jednocześnie kierował całym Gniazdem Humańskim.
Od 1918 roku był uczniem polskiej szkoły średniej w Humaniu. Po powrocie do kraju w 1921 roku kontynuował naukę w gimnazjum w Warszawie, gdzie otrzymał w 1922 roku świadectwo dojrzałości. Następnie ukończył historię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów nadal pracował m.in. jako wychowawca i kierownik bursy oraz nauczyciel historii.
Rozkazem władz harcerskich z 3 października 1922 roku mianowany został przodownikiem, a później podharcmistrzem (po zmianie nazw stopni - harcmistrzem). Od 1923 roku był drużynowym założonej przez siebie I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego i III Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Tomasza Zana. Pełnił również obowiązki zastępcy komendanta hufca. Prowadził stałą rubrykę „Życie harcerskie” w piśmie „Echo Pruszkowskie”. * *W latach 1925-1927 był komendantem Hufca Pruszkowskiego, a od jesieni 1928 do grudnia 1929 roku - komendantem Chorągwi Mazowieckiej ZHP.
Jednocześnie od września 1928 do czerwca 1929 roku pełnił funkcję drużynowego VI Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Od 1931 roku kierownik referatu drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy, był także przewodniczącym KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych.
Był twórcą metody zuchowej (harcerskiej metody wychowawczej dla 8-11-letnich chłopców) i autorem powieści, stanowiących równocześnie podręczniki metodyczne, dla instruktorów zuchowych: Antek Cwaniak, Książka wodza zuchów i Krąg rady.
Od września 1933 roku był komendantem Szkoły Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu na Śląsku Cieszyńskim, a od maja 1937 roku do wybuchu wojny kierował Ośrodkiem Harcerskim w Górkach Wielkich koło Skoczowa i Wydziałem Kształcenia Starszyzny Harcerskiej w Głównej Kwaterze ZHP. W 1934 roku prowadził międzynarodowy kurs zuchowy w Brennej (Beskid Śląski), a w roku 1938 stanął na czele polskiej delegacji na międzynarodową konferencję instruktorów zuchowych w Gilwell w Wielkiej Brytanii. Uczestniczył także w Międzynarodowej Konferencji Zuchowej w 1939 roku w Edynburgu.
Ewakuowany we wrześniu 1939 roku ze Śląska, przybył do Warszawy i wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia miasta. Od października 1939 roku członek Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Inicjator, organizator i następnie redaktor naczelny „Biuletynu Informacyjnego”, od 1941 roku centralnego organu prasowego Komendy Głównej AK, najważniejszego pisma konspiracyjnego.
Od kwietnia 1941 roku szef Biura Informacji i Propagandy Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ. Organizował i nadzorował prace Komisji Propagandy, firmującej od wiosny 1942 roku całość produkcji wydawniczej BiP Komendy Okręgu Warszawa AK. Od 1941 roku do wybuchu Powstania Warszawskiego był referentem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Głównej ZWZ-AK. Twórca koncepcji, założyciel i od grudnia 1940 roku komendant główny Organizacji Małego Sabotażu Wawer.
*Autor _Opowiadania o Wojtku i Czarnym_ oraz _Wielkiej Gry_ i _Przodownika. Podręcznika dla kierowników oddziałów Zawiszy_, a także najgłośniejszej książki okupowanej Warszawy Kamienie na szaniec . * Kamienie na szaniec opowiadają o okupacyjnych losach 23. warszawskiej Drużyny Harcerskiej, której najważniejsi członkowie to chłopcy o pseudonimach Alek, Zośka i Rudy. Działają oni aktywnie najpierw w Małym Sabotażu, potem przechodzą do walki w Grupach Służbowych. Kiedy Rudy zostaje aresztowany przez Niemców, koledzy organizują brawurową akcję odbicia go, zwaną akcją pod Arsenałem. Rudy jednak kilka dni później umiera w wyniku ran odniesionych podczas tortur, podobnie jak Alek postrzelony w czasie akcji. Zośka ginie kilka miesięcy później w innej akcji. Książka weszła do kanonu lektur szkolnych.
Po zakończeniu wojny, od maja 1945 do 1950 roku był asystentem przy katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej Uniwersytetu Łódzkiego. W roku 1947 uzyskał stopień doktora filozofii. Nadal czynny w ZHP, od stycznia 1946 roku był członkiem Komisji Ideologicznej i Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego, później powołano go w skład Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej, a od 1946 roku był II wiceprzewodniczącym ZHP. W 1947 roku pozbawiono go stanowiska, w styczniu 1949 roku usunięto z przyczyn ideologicznych z ZHP, a w 1950 roku - także z Uniwersytetu Łódzkiego. Do roku 1956 był pod obserwacją UB.
Do pracy harcerskiej powrócił w roku 1956, kiedy uczestniczył w rozmowach na temat sytuacji w harcerstwie i możliwości reaktywowania ZHP. W grudniu odbył spotkanie z instruktorami przedwojennego ZHP, gdzie wybrano go przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej. Jednak po niespełna półtora roku musiał ustąpić ze stanowiska pod naciskiem sił, które zmierzały do ideologicznego podporządkowania ZHP partii.
W roku 1958 powrócił do pracy na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie od 1962 roku kierował Katedrą Pedagogiki Społecznej. W roku 1959 uzyskał habilitację, a w 1969 roku - tytuł profesora nadzwyczajnego. Działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego, w Polskim Związku Higieny Psychicznej oraz Komitecie Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN. Po przejściu na emeryturę w roku 1972 powrócił do Warszawy, gdzie zmarł 15 marca 1978 roku. Pochowano go na wojskowych Powązkach obok Kwatery Szarych Szeregów.
Aleksander Kamiński jest patronem wielu drużyn i hufców harcerskich oraz szkół. W Łodzi znajduje się jego pomnik oraz ulica nazwana jego nazwiskiem.