Był samoukiem, wybitnym erudytą i doskonałym mówcą (propagował idee socjalistyczne), dorabiał jako pianista. Radykalny w poglądach estetycznych, był orędownikiem Wagnera w muzyce, Ibsena w teatrze i Whistlera w malarstwie. W młodości pisał powieści, prawdziwą sławę zyskał jednak dopiero jako dramaturg (Cezar i Kleopatra, Człowiek i nadczłowiek).
Zasłynął jako autor 53 dramatów, w których poddawał krytyce porządki społeczne i zakłamane zasady moralne przełomu XIX i XX wieku.
Laureat Literackiej Nagrody Nobla za rok 1925.