Podobno Masterton to autor bardzo dobrych utworów grozy. Podobno nie ma mu równych. Podobno jego teksty potrafią prześladować odbiorców w sennych koszmarach. Podobno pan Graham jest objawieniem naszych czasów. Podobno. Ale ja chyba jestem uodporniona na pana Mastertona, albo na jego utwory, albo na taką grozę, albo cholera wie na co jeszcze. Może w młodości (co ja gadam, wciąż jestem młoda i piękna!) uodparniano mnie na to jakąś cudowną szczepionką? Nie wiem. Zdecydowanie nie leży mi konstrukcja tych opowiadań. Do punktu kulminacyjnego dochodzimy bardzo powoli, delikatnie. A sama kulminacja na sinusoidzie akcji stanowi raczej niewysokie wzniesienie. Nazwanie tego pagórkiem byłoby już chyba świętokradztwem. Nie będzie też nietaktem, jeśli zdradzę zakończenia opowiadań, niejasne, niekonkretne, dziwne i, co najgorsze, przewidywalne. Wydaje mi się właśnie, że to jest klucz. Bo cóż za groza płynie z opowiadania, którego koniec da się przewidzieć bez najmniejszych zdolności jasnowidzenia.
Nie mogę jednak stwierdzić, że opowiadania Mastertona nie zostawiły we mnie żadnych śladów. Ależ zostawiły! Niestety, głównie niesmak. W świecie festiwalowych opowiadań, wszystko kręci się wokół kanibalizmu, opętania, seksu. Występująca tu przemoc jest zdecydowanie bliższa niskim popędom, zero wyrafinowania, kreacji. W takich wypadkach, gdzie autor opowieści grozy skraca traumatyczne sceny, można mówić o jego lęku przed nimi. Może to wynik przeżyć z dzieciństwa, rozwodu, urazu psychicznego po wypadku. Cokolwiek. A mnie po prostu śmieszy scena, gdzie pojawia się nóż, po nim występuje ciach i organizm jest czegoś pozbawiony. Nie bardzo jest czas na mrożenie krwi w żyłach. A z resztą, jak zechcę zamrozić sobie krew w żyłach to wyjdę bez kurtki na 25 stopniowy mróz. Proste i na pewno skuteczniejsze, tańsze, z większą liczbą ciarek na plecach.
Z czystym sumieniem nikomu tej nie polecę. Dlaczego? Bo nie ma wśród nas aż takich psychopatów. Nie zamierzałam nikogo obrażać. Naprawdę. Bo chociaż takich książek nie czytają normalni ludzie, to jednak nie uważam, żeby czytali je ludzie nienormalni. Tym, którzy sięgną po Festiwal strachu życzę chwil grozy. Tym, którzy po tę pozycję Mastertona nie sięgną, życzę miłej lektury. A na koniec jeszcze jedno mądre zdanie: podobno, tak jak prawie, potrafi zrobić niesamowicie istotną różnicę.