Alter ego (#1). Na krawędzi nocy

Drodzy Czytelnicy,

tym razem oddaję w Wasze ręce historię, którą właściwie mogłabym nazwać baśnią dla dorosłych. Jak na razie jest to jedyny mój tekst z maleńką szczyptą magii. Kto wie? Może kiedyś pokuszę się o to, by napisać coś niejednoznacznego z pogranicza jawy i snu.

Skąd pomysł na powieść tak bardzo odbiegającą od reszty mojej twórczości?

Często podczas spotkań autorskich zadajecie mi pytania o to, skąd czerpię inspiracje do pracy. A ja za każdym razem odpowiadam, że z życia. Czasami wystarcza mała iskierka, która wywołuje wiele zamieszania. Tak było również w przypadku Alter ego.

Pewnego dnia sympatyczny dżentelmen sięgnął po mój kubek z kawą i powiedział:

– Napiję się twojej kawy, a poznasz moje myśli.

To jedno zdanie utkwiło we mnie na tyle mocno i skutecznie, że zaczęłam się zastanawiać, co by było, gdyby niektórzy ludzie faktycznie posiadali takie zdolności. I w ten właśnie sposób powstała historia Niny – pewnej siebie, ambitnej czarownicy oraz jej

przyjaciół. Mam nadzieję, że teraz, gdy została przelana na kartki papieru, skradnie Wasze serca.

Życzę przyjemnej lektury

Edyta Świętek

Prolog

Jestem czarownicą. Dziwnie to brzmi w czasach lo­tów kosmicznych, internetu i podwójnej helisy DNA, a jednak fakt jest bezsprzeczny. Wciąż oswajam tę myśl i czasami nie do końca wiem, jak wykorzysty­wać posiadane zdolności. Zastanawiasz się pewnie, skąd u nowoczesnej kobiety tak abstrakcyjna samo­ocena? Mogę pomóc w rozwianiu Twoich wątpliwo­ści, Czytelniczko. Jeszcze nie wiem, jak bardzo obna­żę przed Tobą duszę: uchylę tylko rąbka tajemnicy, czy może pójdę va banque?

Przyszłam na świat w zupełnie zwyczajnej ro­dzinie. Typowy schemat: mama, tato i starszy brat. Z dzieciństwa najbardziej utkwiły mi w pamięci let­nie wyjazdy na uroczysko do babci Marianny, ale o tym opowiem później.

Moi rodzice byli wciąż zabiegani, zajęci, skupieni na sprawach przyziemnych.

– Nino! Zjadłaś śniadanie? Odrobiłaś lekcje? Umyłaś zęby? Jak poszło w szkole?

I tak dalej, i tak dalej… Pytania, pytania, pytania. I odpowiedzi, słuchane wyłącznie jednym uchem.

Rodzice po prostu byli – nieświadomi, choć żyjący w realu, po prostu brnęli przez labirynt codziennych spraw. W mojej historii nie odegrali kluczowej roli. O wiele większe znaczenie miała babcia Marianna.

Zacznijmy od początku. Powinnam się przed­stawić – tak nakazuje grzeczność. Zapewne chcia­łabyś, Czytelniczko, żebym nie była bezosobowa i bezcielesna.

Nazywam się Antonina Klara Strega-Oramus.

Za jakie grzechy przyszłe (bo przecież nie z ży­cia prenatalnego), rodzice pokarali mnie imionami, odbiegającymi od standardowych w moim poko­leniu Kasiek, Asiek i Mart – tego nie wiem. Darmo roztrząsać problem, podobnie jak trudno byłoby szukać jakichkolwiek związków z Marią Antoni­ną Habsburg, niezbyt popularną królową Francji. I całe szczęście, ponieważ nie chciałabym skończyć jak ona: z głową odciętą na gilotynie. Doprawdy nie wiem, co kierowało rodzicami przy wyborze. Nie posiadamy ani przodków, ani znajomych o ta­kich imionach. Czy miały być jak piętno wypalone na skórze niczym ostrzeżenie: uważajcie ludzie, to czarownica? Nie! Oni nie wiedzieli! Kpili z babci­nych zabobonów, ponieważ to ona odkryła przede mną moją prawdziwą naturę.

Na szczęście na co dzień nikt nie posługuje się tą okropną Antoniną. Klarą także nie. Każdy, kto mnie choć trochę zna i darzy sympatią, li­tościwie używa zdrobnienia Nina (żadna Tosia, Antolka, Antoninka!).

Mam trzydzieści lat – ani to dużo, ani mało. Róż­ne dziwnie splątane koleje losu sprawiły, że prócz nielubianych przeze mnie imion niosę również ze sobą przez świat bagaż pełen doświadczeń. Za­brzmiało banalnie? A czy Ty ich nie masz? Wszak każda kobieta posiada tobołek pełen wspomnień oraz niespełnionych nadziei, i każda, choć w mini­malnym stopniu, jest czarownicą.

Zanim przejdę do zasadniczej części tej historii, obalę kilka mitów, dotyczących czarownic i magii. I daruj mi bezpośredniość, lecz odtąd będę Cię na­zywać Przyjaciółką. Jeśli nie akceptujesz tego stanu rzeczy, to jeszcze masz szansę się wycofać. Zatrza­śnij po prostu tę książkę już teraz.

Kim naprawdę jest czarownica? – zapewne za­dajesz sobie takie pytanie. Najprościej będzie, jeśli tak to ujmę: nie jest prawdą, że my, czarownice, po­trafimy wyczarować coś z niczego. Tym zajmował się Stwórca. Nie wchodzimy w Jego kompetencje, nie mamy ku temu odpowiednich kwalifikacji. Nie latamy na miotłach, nie sporządzamy eliksirów, nie wyrywamy serc naszym ofiarom, chociaż owszem, czasami je kradniemy. Nie mieszkamy w chatkach na kurzej łapce ani w domkach z piernika. Nie je­steśmy garbate, nie mamy krzywych nosów i bro­dawek, nasz oddech nie cuchnie siarką ani niczym podobnym. To nieprawda, że każda czarownica ho­duje czarnego kota, chociaż akurat ja jestem wyjąt­kiem potwierdzającym tę regułę. Nie porywamy i nie zjadamy dzieci. Przed naszą magią nie uchroni Cię

czerwona wstążeczka, przyczepiona do dziecinnego wózka. Jeśli którejś z nas przyjdzie do głowy, aby ko­goś urzec, to nie ma takiej rzeczy materialnej, która dawałaby temu odpór. Nigdy w całej historii świata nie zorganizowano żadnego sabatu czarownic, a już na pewno nie na Łysej Górze. My, czarownice, wręcz unikamy wzajemnego kontaktu. Nie ma żadnych szkół dla czarownic, tego czegoś nie da się nauczyć, my po prostu przychodzimy na świat z tym we krwi i żadna transfuzja tego nie zmieni. I wreszcie, co naj­ważniejsze, nie paramy się czarną magią i nie wcho­dzimy w żadne konszachty z księciem ciemności. I tutaj muszę nadmienić, że mój kot, choć wabi się Diablik, tak naprawdę nie ma nic wspólnego z wyżej wymienionym demonem.

To tyle, jeśli chodzi o mity. Mają one z praw­dą tyle samo wspólnego, ile przesądy, że nie wol­no przechodzić pod rozstawioną drabiną albo że czarny kot, przecinający nam drogę, oznacza nie­szczęście. Uwierz mi, Przyjaciółko, że gdyby taki zwierz faktycznie miał magiczną moc, to nie trzy­małabym w domu Diablika. A on plącze mi się pod nogami nieustannie.

A jakie są fakty? Już wyjaśniam.

My, czarownice, potrafimy zgłębiać myśli zwy­czajnych śmiertelników, mamy na to sposoby. Potra­fimy manipulować ludźmi, narzucać im swoją wolę. Nawiedzają nas także przeczucia, sny i wizje, które odpowiednio zinterpretowane, pozwalają przewi­dzieć albo nawet zmienić bieg niektórych zdarzeń.

Wystarczy odrobina zręczności, a zyskujemy to, czego zapragniemy. Sława, bogactwo, estyma… – wszystko jest w zasięgu ręki, choć często wymaga ciężkiej pracy. Dlatego tak wiele czarownic zostaje wziętymi modelkami (patrzysz na jedną czy drugą, sunącą po najekskluzywniejszych wybiegach świata, i myślisz: „Och… Jaka ona brzydka! Co ludzie w niej widzą? Skąd te wszystkie zachwyty?”), znanymi ak­torkami (nawet gdy są totalnymi beztalenciami), re­kinkami biznesu, polityczkami, charyzmatycznymi wykładowczyniami…

Tak! Zdecydowanie potrafimy porywać za sobą tłumy, jak chyba najsłynniejsza z naszych sióstr Jo­anna d’Arc, którą słusznie oskarżono o czary, choć jej przewina w tej mierze była doprawdy niewiel­ka. Nie zasłużyła na tak straszną śmierć, zważyw­szy na wcześniejsze zasługi. Na stos skazywano ją dwa razy. Za pierwszym ocalała – darowano jej karę śmierci i zamieniono na więzienie, ale nie w smak to było niektórym ignorantom. Podli tchórze drżeli ze strachu przed jej potęgą! Idąc za złymi podszep­tami, strażnicy więzienni odebrali Joannie kobiece szaty i kazali nosić męski przyodziewek. To wła­śnie sprawiło, że kolejny sąd biskupi uznał ją za winną herezji oraz zbratania się z diabłem. Spalili nieszczęsną za to, że została zmuszona do włoże­nia spodni, a nie za czary, jak niesłusznie uważa większość ludzi.

Przekonania o tym, że czarownice rzeczywi­ście są na świecie, nie podważa nawet upływ czasu

i postęp techniczny. Otóż nie dalej jak w dwa tysiące trzecim roku rolnik z podkrakowskiej wsi Wola Ka­linowska, pozwał do sądu kobietę, która publicznie oskarżała go o czary. Dobre sobie! Jakby mężczyźni byli zdolni do rzucania uroków! Pozwana musiała być niezłą czarownicą, skoro zawiodła nieboraka aż przed oblicze sądu.

Mogłabym mnożyć przykłady znanych czarow­nic, ale po co? To i tak nie wniesie do tej historii niczego nowego.

Winna Ci jestem jeszcze wyjaśnienie różnicy po­między nami a wiedźmami. Otóż te ostatnie mają moce równorzędne z naszymi, lecz wykorzystują je w nikczemnym celu – krzywdzą świadomie i z pre­medytacją, czerpiąc z tego przewrotną przyjemność. Kto wie, może nawet bratają się z samym diabłem?

Bardzo płynna i krucha jest granica pomiędzy czarownicą a wiedźmą. Jakże łatwo jest przejść na drugą stronę! Wystarczy jedna chwila nieuwagi, brak samokontroli, a już sprawy wymykają się nam z rąk i dołączamy do kręgu tych podłych istot. Trzeba naprawdę dużej samodyscypliny, aby tego uniknąć.

Wielokrotnie miałam okazję balansować na granicy.