Na ścieżkach złudzeń

Najpierw zauważyła płaszcz w jodełkę. Potem łaty na rękawach, wystrzępione na dole dżinsy i czarne adidasy, które mogły należeć zarówno do kobiety, jak i mężczyzny. Rozpuszczone ciemne włosy też niewiele mówiły o płci. Bardziej może o… niezbyt rzetelnym traktowaniu spraw higieny.

Aldona ze swojego metra osiemdziesięciu w ob­casach wychylała się to w lewo, to w prawo, próbu­jąc dojrzeć twarz osoby, która, nie wiedzieć czemu, tak bardzo ją interesowała. Bo, w sumie, co mo­gło być ciekawego w niedoczesanym stworzeniu, którego czubek głowy znajdował się sporo pod linią wzroku przeciętnie wysokiego człowieka?

Aldona mogłaby sobie przecież popatrzeć na coś bardziej interesującego. Na przykład na tę fajnie ubraną brunetkę po prawej stronie. Kobieta miała na sobie ciemnozielony, dopasowany do figury płaszczyk, za który Aldona mogłaby zabić.

– Mam jej zabrać? – zaszeptał z boku Sebastian.

Uśmiechnęła się pod nosem. Mąż potrafił od­czytać jej myśli, gusta i upodobania na tyle, że cza­sem sam wybierał dla niej ubrania. Na przykład ostatnio. Szli pasażem galerii. Aldona rozglądała się po sklepach, szukając czegoś wystrzałowego na zbliżające się wesele w rodzinie. Kręciła nosem na podstawiane jej przez sprzedawczynie sukienki. Skrzywiła się też na widok koronkowej szmatki, którą wskazał Sebastian.

– Trochę jak wyżęta ścierka. Nie podoba mi się – skrytykowała niciane wzorki.

– To co? Odwiesić? – Mężczyzna zadyndał wie­szakiem na palcu.

Wyciągnęła rękę.

– Daj. Zmierzę. Na wszelki wypadek.

Materiał lekko dopasował się do jej figury i zatrzymał odrobinę przed kolanem. Halka nie pozwalała już dojrzeć skóry od połowy uda do obojczyków. Aldona obróciła się w koło. Sukienka

pofrunęła za nią, nie mając w sobie nic z tafto­wej, lakierowanej sztywności. No i była przyjemna w dotyku.

– Rozpuścisz włosy, buty mogą być te. – Seba­stian wetknął głowę do przymierzalni i otaksował ją wzrokiem.

– Baleriny?!

– No a co? Popatrz! Nawet mają podobny odcień. Do kościoła założysz kozaki, a potem zmienisz.

Aldona wystawiła nogę przed siebie. Fakt. Buty zgadzały się kolorem z pajęczyną sukienki i były podobne nawet w splotach nitek. Postała jeszcze chwilę przed lustrem, doceniła kontrastujące z jej włosami bordo i zdecydowała się kupić ciuszek. Na weselu wyróżniała się wśród innych kobiet właśnie naturalnym wdziękiem. Sebastian miał jednak dobre oko i gust. Ona sama przeszłaby obok tej sukienki z dziesięć razy i nie zwróciła na nią uwagi.

– To co? – Sebastian zaszeptał ponownie. – Za­brać jej?

– Cii! – Ukłuła go palcem wskazującym w zło­żone dłonie, bo już jakaś kobieta posłała im kar­cące spojrzenie w stylu: „Dziecko stoi grzecznie, a dorośli nie potrafią”. Rzeczywiście, Michałek

stał pomiędzy nimi, przytulony do uda Aldony. Czubkiem buta obrysowywał romb posadzki któryś już raz i wydawał się tą czynnością bar­dzo zajęty.

Aldona też była zajęta. Słowa księdza przela­tywały jej przez uszy, natomiast oczy pełne były jodełkowego wzoru, który dziwacznie wyglądał na mężczyźnie. Bo to jednak był mężczyzna. Kto mógłby chcieć tak nieatrakcyjnego faceta – zasta­nowiła się, jak najbardziej świadomie porównując go ze swoim mężem. Ktoś jednak musiał go chcieć. I to zapewne jakaś blondynka, bo mężczyzna trzymał za ręce dwóch jasnowłosych chłopacz­ków, starszych może o kilka lat od Michałka. Lu­dzie potrafią być bardzo beztroscy. Narobią dzieci, a potem okrywają ich bidę ubraniami z lumpeksu. Popatrzyła z mieszaniną współczucia i niechęci na wytarte kurteczki i obite czubki butów, które prze­szły już zapewne przez niejedne dziecięce stopy.

Pełna zadowolenia z siebie, uścisnęła rękę męża i przytuliła się do jego ramienia. Przymknęła oczy. Ale nawet wtedy nie potrafiła przestać my­śleć o mężczyźnie, od którego chwilowo uciekł jej wzrok.