Facet do poprawki

ROZDZIAŁ I

Gardłowe sprawy

– Wpuścisz mi w żyłę trochę witaminy C? A wła­ściwie to więcej niż trochę? Tak? To świetnie! – Ucie­szyła się, że przyjaciółka może jej pomóc, bo inaczej za całowanie z kaktusem w gardle musiałaby poli­czyć klientkę podwójnie. – Tak. Tak. Jutro muszę być na chodzie. Dobrze, już się ubieram. Dzięki. Pa.

Gunda odłożyła telefon i złapała się ręką za szyję. Było fatalnie. Po prostu fatalnie. Kaktus namnażał się bakteriami czy wirusami i obiecywał upojne tête-à-tête z łóżkiem, atrakcje w postaci gorączki i niechęć do jedzenia przez dwie doby. Zważywszy jednak na do­brze płatną randkę, która czekała ją następnego dnia, wlew z witaminy był konieczny. Po prostu koniecz­ny. Szybko zrzuciła domowy dres, włożyła bojówki i czarny top na ramiączkach, bo kwiecień podbijał słupki temperatury wcale nie po wiosennemu. Wło­sy związała ciasno tuż nad karkiem, tak jak na akcję,

i przycisnęła je dodatkowo bejsbolówką. Dokumenty, portfel i telefon upchnęła byle jak po kieszeniach, bo przełykanie robiło się coraz trudniejsze.

– Idę, Kune. Trzymaj za mnie kciuki. – Zapukała w terrarium i wyszła do przedpokoju, gdzie natych­miast szpetnie zaklęła. Najpierw zła na siebie, że zno­wu zostawiła otwarte drzwi, a potem na tego pieprzo­nego złodzieja. Tym razem jego łupem padł czarny convers. To, że lewy, nie było już absolutnie dziwne. Gunda podliczyła w myślach straty tego roku. Kla­pek, crocs, pantofel, no i dzisiejszy uszczerbek w po­staci trampka.

– Odetnę ci z żarcia, pieprzony lewusie. Albo dam Kune na przegryzkę. – Rozejrzała się wokół, próbu­jąc zlokalizować złodzieja. Oczywiście, schował się gdzieś przezornie i pewnie prędko nie wróci. – Jak­byś nie mógł kraść parami! Na sztuki wypadłoby ci tyle samo, a ja miałabym dwie pary do przodu. I co z tymi butami robisz, pojebany fetyszysto?

Gardło ostrym bólem przypomniało jej, że nie po­winna tyle mówić. Gunda przecisnęła przez nie ślinę, włożyła pierwsze lepsze buty i wyszła z domu, za­trzaskując za sobą drzwi. Na werandę wystawiła tylko miskę z wodą. Do wieczora ostra dietka. Albo niech wpierdala conversa, gnój jeden. Zresztą pewnie nie pokaże się już do nocy, a temperatura na zewnątrz

i tak nie zachęcała do rozpasania żywieniowego ani do spędzania upojnych wieczorów w domu.

I tu się myliła. Ledwie drzwi garażu oderwały się od ziemi, w powstałej szparze rozpłaszczył się kot. Spojrzał z wyrzutem na Gundę i przezornie dał dra­paka, gdy tylko zobaczył, że jego właścicielka ze sło­wami „A więc kotek był dzisiaj mechanikiem” schyla się po drobiny żwiru.

– Policzymy się na mięsie, pieprzony złodzieju! – Znów zapomniała o gardle i dopiero później złapała się za nie dłonią, obawiając się, że nawet witamina C nie zadziała na tyle szybko, żeby mogła dobrze wy­konać robotę. Zadanko dało się obskoczyć milcząco tylko do pewnego momentu, później już należało posrebrzyć je mową. Trudno było sobie bowiem wy­obrazić, że mogłaby podsunąć zakontraktowanemu pod nos listę życzeń wypisaną wiecznym piórem na ozdobnej papeterii.

Gdy drzwi garażu otworzyły się całkowicie, przez chwilę zastanawiała się, czy wybrać skuter, czy jed­nak samochód. Zdecydowała się na bardziej trady­cyjny środek lokomocji, żeby dodatkowo nie obcią­żać układu odpornościowego. Pogładziła podobiznę Kune, którą ozdobiła boczną szybę Strzały, i wsiadła do auta. Odpikała się dwa razy na pilocie i wyprowa­dziła samochód z posesji.

Do szpitala miała niedaleko, ale i tak cisnęła gaz do dechy, nie zwalniając nawet w miejscu, w którym wójt zwykł był umieszczać miniradary i później, za pomocą odpowiednich fotek, negocjować z winowaj­cami konieczną pomoc dla gminy, tak finansową, jak i inną. W zasadzie każdy chyba mieszkaniec wioski miał już u Ząbka tykającą bombę w postaci kartoteki, którą wójt odpalał wedle potrzeb. W każdym razie w technikę wyposażył najpierw dziuplę w przydroż­nej lipie, potem znak drogowy, a gdy te kryjówki zawiodły, nie zawahał się sięgnąć po zbrodnię więk­szego kalibru, podmieniając gipsowe oczy świątka na urządzenia przechwytujące. I w tym przypadku mieszkańcy Ząbkowa, jak ironicznie nazywano miej­scowość Gundy, długo mieli zagwozdkę, a wójt, któremu ten chytry plan podsunął chyba sam diabeł, nagromadził wówczas tyle kwitów co nigdy. Dobrze choć, że mógł nimi obracać wedle uznania tylko za czasów swojej kadencji.

– Ciekawe, kogo tam szpiclujesz teraz. Pewnie żonę, czy nie dodaje do potraw za dużo masła. – Gun­da przesunęła wykałaczkę do kącika ust, zastana­wiając się, czy w którymś miejscu działają jeszcze zamontowane przez pomysłowego włodarza minika­mery. – Aż żałuję, że twoja lepsza połowa nie złożyła

na ciebie zamówienia. Od razu odechciałoby ci się inwigilacji i tym podobnych zabaw.

Jednak teraz w głowie należało mieć nie prze­szłość, ale obecne zleconko, na które w myślach prze­powiadała sobie plan. Oby tylko ta kroplówka pomo­gła, bo czuła, że trzymając się za gardło i łykając z wytrzeszczem oczu ślinę, wiarygodna nie będzie. A Króliczek pachniał kasą, z której trudno byłoby zrezygnować. I to kasą, która za dwa dni mogłaby już być nieaktualna. Trza się spiąć, witamina w żyłę i do przodu. Prosto w puchate łapki Króliczka.

Na parkingu szpitalnym idealnie wpasowała się między niebieską mazdę a czarnego opla Beaty. Trza­snęła drzwiami, wrzuciła klucze do jednej z kiesze­ni spodni i ruszyła w kierunku głównego wejścia, w którym zderzyła się z wychodzącym mężczyzną.

– No i kogóż to moje oczy oglądają? Jak się pięk­nie dzień zaczął!

– Dla kogo pięknie, dla tego pięknie – mruknęła Gunda, usiłując wyminąć tego zarozumiałego dup­ka z nosem jak kartofel. Nic z tego, palant mierzył ją wzrokiem zaczepnym, potem nagle zapatrzył się na coś za nią, a gdy podążyła za jego spojrzeniem, sprawdził klapsem sprężystość jej pośladków. Wście­kła złapała go za poły koszuli, odrzucając na ścianę budynku, i już miała posunąć się dalej, gdy dotarło

do niej, że nie powinna aż tak się dekonspirować. Po­luzowała uścisk i nachyliła się do ucha mężczyzny.

– Łapy przy sobie, złamasie. Bo następnym ra­zem będziesz musiał w szpitalu posiedzieć trochę dłużej. I na pewno nie z powodu sraczki – wyzłośli­wiła się, pijąc do przypadłości, która dotknęła męża przyjaciółki.

Facet patrzył na nią lekko zszokowany, ale zaraz się uśmiechnął.

– Lubię takie ostre panienki.

– Powtarzam, łapy przy sobie. – Puściła go, grożąc jeszcze wzrokiem bazyliszka, i weszła do szpitala, mrucząc: – Uch, żebyś ty się dostał w moje ręce… Nie wiem, co ta Beata w tobie widzi.

Mąż przyjaciółki nie nadawał się do niczego. Ab­solutnie do niczego. Ani był z niego dobry mąż, ani ojciec, ani opiekun domu czy innych przyległości, co widać było na przykład po wspólnym samochodzie. Czarna, chyba stuletnia astra była tak zaniedbana i brudna, że każdego normalnego człowieka musiał na to trafiać szlag. Rafał chronicznie nie miał czasu na pierdoły. Miał za to czas na koleżanki wszelkiej maści, co z bólem stwierdzała jego żona. Gunda buntowała ją niejednokrotnie, żeby rzuciła palanta, ale ta trwała przy nim z uporem Penelopy. Czekała na oświecenie i nawrócenie, które raczej nie miało

nastąpić, ale nadzieja nadzieją i dodatkowo matką głupich. Gunda aż zaciskała ręce w kieszeniach, setki razy wyobrażając sobie w myślach, co mogłaby zro­bić Rafałowi. Niestety samowolka wbrew żonie w ra­chubę nie wchodziła. A szkoda, wielka szkoda. Cza­sem aż prosiłoby się nagiąć własne zasady i zrobić coś dla sportu, a nie dla pieniędzy.

– No cześć. – Beata znienacka objęła ją od tyłu. – Jak gardło?

– Coraz gorzej.

– Brałaś coś?

– Tylko olejek herbaciany.

– Dobrze. Na pewno już zaczął działać. A wita­mina C postawi cię szybko na nogi. Chodź. – Beata rozejrzała się po korytarzu i zaprosiła Gundę do za­biegowego. – Może tu? – Zaciągnęła parawan wokół leżanki. – Kładź się. Masz szczęście, że dziś dyżuru­je Łysy i bez mrugnięcia wypisał zlecenie. – Beata uśmiechnęła się do przyjaciółki.

Gunda zrzuciła buty i wyciągnęła się na płasko, nadstawiając lewą rękę do wkłucia. Skrzywiła się lek­ko, gdy igła przebiła jej skórę, i zamknęła oczy. Beata opatrzyła wkłucie, podłączyła kroplówkę i nastawiła jej szybkość.

– Dałam bardziej dynamiczny, bo mówiłaś coś o pracy.

– Tak. Zwaliło mi się kilka tekstów na zamówienie. Niezłe pieniążki, więc nie mogłam puścić takiego zle­cenia. – Z zamkniętymi oczami wszelkie półprawdy i kłamstwa snuło się znacznie lepiej. Gunda doceniła fakt, że na ogół nie zwierzała się ze swojego życia zbyt intensywnie. Kobiety potrafią być bardzo upierdliwe i wyciągnąć z drugiej kobiety tak prozaiczne rzeczy jak rozmiar stanika, o zatrudnieniu już nie mówiąc. A gdyby jej… hm… profesja stała się tajemnicą poli­szynela? Nie. No, nie. Zdecydowanie nie.

– Dobrze. To ty sobie leż spokojnie. Ja wracam do obowiązków. – Beata poprawiła parawan i wyszła.

Gunda słyszała stukot jej chodaków w znajdującej się tuż obok pokoju zabiegowego dyżurce. Potem sto­py znieruchomiały, a pracę podjęły za to palce, które wystukiwały coś zawzięcie na klawiaturze kompute­ra. Przestały dopiero na odgłos brzęczyka.

– Muszę na chwilę wyjść – Beata wetknęła głowę za parawan – do pana Znów-boli-mnie-głowa. Dzisiaj już piąty raz. Zwariuję albo zrobię mu krzywdę.

Gunda na takie dictum otworzyła jedno oko i uśmiechnęła się pobłażliwie. Jakby pani Wyjatkowo--ładna-brunetka potrafiła komuś zaszkodzić!

– Dam sobie radę – mruknęła nieco sennie. Pozy­cja pozioma i w miarę wygodne łóżko zawsze wpro­wadzały ją w taki stan. Spanie było czymś, co lubiła wręcz namiętnie i stanowiło niezły odstraszacz dla pseudointeligentnych facetów, którzy pytali o jej hob­by. Kunepodobne zwierzątka i sen, dokładnie w ta­kiej kolejności, powodowały u potencjalnych wiel­bicieli najpierw konsternację, a potem dość nagły odwrót. No cóż. Nie było czego żałować. Dla takich facetów nie zamierzała zmieniać swoich przyzwy­czajeń. A tak w ogóle, czy jeszcze istnieją sensowni faceci? Po tym, czego nasłuchała się z racji swojej profesji, no i czego naoglądała, wielkich złudzeń nie miała. Nie miaaałaa. Nie…