Jesienny motyl

Po dyscyplinarnym zwolnieniu przez pół roku żyła z oszczędności, a Mirek miał niezłe używanie. W końcu, po tylu latach wspólnego życia, to on był górą. To on przynosił mięso do jaskini, z satysfakcją obserwując, jak miotała się w poszukiwaniu nowej pracy. Nieustanne docin­ki, rzucane półgębkiem uwagi za każdym razem, gdy klęła pod nosem, odczytując kolejnego maila z odmową, gdy odkładała telefon, sycząc prze­kleństwa przez zęby. Och, jakże on się wówczas w duchu śmiał, bo przecież nie mógł prychnąć jej prosto w twarz! Męska duma pęczniała w nim jak trzymane w ciepełku drożdżowe ciasto; szpi­kował ją kąśliwością niby rodzyneczkami. Stara­ła się być ponad to, nie wdawać w pyskówki, nie zauważać iskierek w jego oczach, które przecież kiedyś patrzyły na nią wyłącznie z pożądaniem. Namiętność wygasła, gdy przebiła obcasami jego męskie ego, pnąc się po szczeblach kariery, zo­stawiając go daleko w dole. Był zbyt dumny, by oddzielić życie zawodowe od prywatnego. O ja­kimkolwiek wsparciu ze strony Mirka mogła tyl­ko pomarzyć.

Nie wytrzymała i pogoniła go. Została z pół­milionowym kredytem, w pustym mieszkaniu, w apartamentowcu na nabrzeżu Odry. Gdyby Zakrzewski nie zatrudnił jej niedługo potem, musiałaby się z niego wynieść i kupić jakąś ka­walerkę. Lokali w takich prestiżowych miejscach nie rozdawali w końcu za darmo: trzy pokoje w centrum miasta, tuż przy gigantycznym węźle komunikacyjnym, taras, zdolny pomieścić tira, wiszący nad leniwie płynącą rzeką. Gdy wieczo­rem otwierała okna, słyszała imprezy na Rynku. Gdy wpłacali zaliczkę sądziła, że uwiją sobie nad wodą przytulne gniazdko, jak para zakochanych trzcinniczków. Obecnie jej mieszkanie przy­pominało wszystko za wyjątkiem przytulnego gniazdka. Przyzwyczaiła się jednak do świetnej lokalizacji prawie w samym sercu dużego mia­sta. Do dworca miała kwadrans piechotą. Właśnie tego wieczora zdecydowała się prze­spacerować, ale teraz tego żałowała. Czterocy­frowa kwota zostawiona we włoskim butiku nie gwarantowała ani cienia wygody. Nie o wygodę jednakże chodziło, prawda? Od lat kupowała buty „na ucho”. Klik, klik, klik…

Absurdalnie cienki obcas niebezpiecznie przechylił się na bok, gdy wchodziła na pierw­szy stopień schodów prowadzących na peron. Jak w zwolnionym tempie zobaczyła swój powie­wający płaszcz, aktówkę lecącą w górę na wycią­gniętym ramieniu i przygotowywała się do wy­winięcia spektakularnego orła, licząc jeszcze na to, że nie roztrzaska sobie głowy o poręcz.

Nic takiego się nie stało.

Poczuła, że czyjaś dłoń wbija się boleśnie w jej przedramię, przytrzymując ją i ratując przed upadkiem. Uderzyła twarzą w pierś jakie­goś chłystka, okrytą cuchnącą bluzą, wyrwała się i odruchowo skrzywiła. Świetnie! Zderzyła się z dworcowym menelem, może jest chory na jakiegoś HIV-a, syfa czy inną chlamydię, a pra­wie miała w ustach okrywające go szmaty! Nie­malże jak w kiepskim romansidle, gdzie główna bohaterka obowiązkowo musiała wypieprzyć się u stóp młodego boga. Pochłonęła ostatnimi czasy kilka takich tomiszczy, chcąc odmóżdżyć się po scysjach z Zakrzewskim. Za każdym ra­zem, odkładając książkę na nocny stolik, miała poczucie straconego czasu, ale rozważanie tej straty było o wiele mniej bolesne niż innych, na­prawdę cokolwiek znaczących.

Jednak jakie życie, taki młody bóg…

Jej „bohater” był obdartym szczeniakiem, zlu­strowała go szybko od stóp do głów, odsuwając się z wymalowanym na twarzy obrzydzeniem. Nawet nie próbowała ukryć grymasu.

– Uważaj, jak chodzisz, gówniarzu! – warknę­ła, wbiegając po schodach.

– Nie ma za co! – krzyknął za nią, ale zignoro­wała go, ze wstrętem patrząc na plamę, którą jego palce zostawiły na rękawie markowego płaszczyka.

Zaklęła pod nosem, wchodząc do wagonu.

Dlaczego to zawsze jej przytrafiały się takie sytuacje? I to akurat dziś, gdy jechała na tak ważną konferencję? Na pewno nie zdąży oddać płaszcza do czyszczenia, może w hotelu będą potrafili to wywabić? Musiała stawić się na ne­gocjacje z samego rana, jak zwykle nieskazitelna i niezwyciężona. A ten tam przecież mógł zara­zić ją jakimś gównem! Wyciągnęła z torebki na­wilżaną chusteczkę, bezskutecznie usiłując oczy­ścić ubranie. Mamrotała pod nosem całą litanię przekleństw. Chyba lepiej byłoby, gdyby się jed­nak wyłożyła. Upadek na Dworcu Głównym nie groził już wylądowaniem w kałuży moczu jakie­goś zalegającego pod ścianą menela. Dawnymi czasy widywała ich co rusz, spali, powciskani w kąty, w kałużach własnych eks­krementów, z całym dobytkiem pod głowami, upchanym do poprzecieranych reklamówek pa­miętających poprzedni ustrój. Jak nisko trze­ba upaść, by tak skończyć? Jak biednym trzeba być, aby hołubić kawałek kolorowej folii? Jeszcze kilka lat temu cały teren wokół Dworca Głów­nego, szczególnie w sezonie letnim, roił się od pijaczków i cwaniaczków. Złazili się ze swoich pozajmowanych na dziko, działkowych altanek, czy gdzie tam chowali się zimą, i rozkładali na ławkach i murkach z całym swoim stanem posia­dania powyciąganym z reklamówek. Pamiętała takiego jednego, który przez cały dzień wietrzył zżarte jakąś gangreną stopy na ławce przy pla­cu zabaw. Mijała go niejednokrotnie, wracając z pracy do domu, aż w końcu przestała jeździć rowerem na skróty, bo nie mogła znieść tego wi­doku. Nie mogła znieść rzężenia jego poskleja­nego taśmą radyjka na baterie, wyrzucającego z siebie dźwięki disco polo przy akompaniamen­cie szelestów przypominających zgniatanie pa­pierków po cukierkach. W tym sezonie jeszcze się nie rozsiadł na tej ławce, a był prawie maj. Pewnie zdechł zimą, nie on pierwszy i nie ostat­ni. Nie zamierzała po nim płakać.

Jej na szczęście nie groził taki koniec.Wyrzuciła chusteczkę do kosza razem z my­ślami o chłopaczku, który nie pozwolił jej upaść.