Droga do Achtoty. Niziołkowie z ulicy Pamiątkowej

Rozdział I Na dobry początek Kolejne dwa tygodnie po urodzeniu dzieciny przeleciały bardzo szybko. O dziwo, kiedy tyl­ko przeszedł pierwszy wstrząs, będący reak­cją na pojawienie się Jagody Aurelii w miejsce planowanego Boromira, Róża zachowywała się całkiem sensownie. Każdego ranka meldowała się u Gośki i mówiła: – Wykorzystaj matkę, póki ma wakacje! Co mam robić? Sprzątać, iść po zakupy czy zająć się małą, żebyś ty się mogła wyspać? Doskonale sama pamiętała, jak to przy pierw­szym dziecku wszystko leciało jej z rąk, w cha­cie był burdel, bo z niczym nie mogła nadążyć, a w dodatku lewitowała z niewyspania. Jagódki nie zabierało się jeszcze na spacer, wystawiali ją tylko na balkon, więc Gośka przeważnie szła się zdrzemnąć, chociaż lubiła też sobie od czasu do czasu skoczyć na zakupy. Wtedy zaczynały działać mama z młodszą córką: jedna zajmowała się dzieciątkiem, całkiem spokojnym zresztą – mama twierdziła, że to zbawienny wpływ pam­persów; Gośka i Pip w zwykłych tetrowych pie­luchach ponoć nie byli tacy grzeczni – a druga sprzątała i gotowała obiad. Tak niepostrzeżenie zrobił się dwudziesty piąty sierpnia. A następnego dnia miał przylecieć David. Rodzice cały czas nie kojarzyli związku przy­czynowo-skutkowego, polecili tylko Elce wysprzą­tać apartamencik gościnny po Gośce i Fredzie i pościelić łóżko. Tata zapytał w przelocie: – O której David przylatuje? Tak jak zawsze po jedenastej? – A na potwierdzenie córeczki dodał: – Wyjdziesz po niego, prawda? Ja będę w domu dopiero koło czwartej, a mama ma radę pedagogiczną. Spotkamy się na obiedzie. „Spotkamy się, spotkamy”… – pomyślała Ela. Nieszczęśni rodzice nie byli świadomi pre­cyzyjnego planu swojej najmłodszej latorośli: podpuściła Gośkę, żeby pierwszy raz wyjechała z Jagódką i razem z Fredem przyszła na Pamiąt­kową na obiad. Wolała mieć wsparcie w postaci ukochanej siostry i ulubionego szwagra. W poniedziałek panna Niziołek wyszła po Davida na Ławicę, przy czym należy nadmienić, że oboje skrzętnie wykorzystali lotniskowy kli­mat, aby powitać się w sposób, który nikogo nie będzie tam szokował. Następnie cały czas zgodnie z planem ruszyli prosto na giełdę kwia­tową na Bema. Tam David wybrał snopek me­trowych czerwonych róż, a usłyszawszy cenę, skomentował: – Tanio tu u was! Cóż, w Cardiff za dziesięć funtów, czyli na­sze pięćdziesiąt złotych, takiego bukietu by nie kupił. Pewnie dlatego, żeby nie wyjść na ską­piradło, kupił w drodze do domu czerwone wy­trawne wino, które dwukrotnie przebiło kwiaty. Jak szaleć, to szaleć. Czas do szesnastej wcale się Eluni i Davi­dowi nie dłużył. Nie, nie, niech czytelnik nie dostaje momentalnie robaczywych myśli. To nie było tak, jak sobie wyobraża. Powiedzmy, nie do końca. Przez większą część czasu Ela ro­biła ekstraobiad, a David myszkował na półce z angielskimi książkami taty. Kretyni, pomyśli czytelnik. Ależ skąd, stosowali tylko w praktyce zapis o unikaniu okazji czy jak to tam brzmi. I powiedzmy, że im się to prawie udało. Wreszcie rodzice wrócili. Przywitali się z Da­videm serdecznie, acz z lekkim roztargnieniem – tata błądził myślami przy tłumaczonym wła­śnie przez siebie szkockim kryminale, mama natomiast jedną półkulą mózgową była w Marii Magdalenie, gdzie wyjątkowo dołożyli jej klasy matematyczno-fizyczne, a drugą z punktu za­absorbowała Gośka z Jagódką. Elka pogoniła ich wszystkich do stołu. Na wi­dok białego obrusu, wina i widelczyków od Tho­rina Dębowej Tarczy rodzice nieco oprzytomnieli. – O, jak ładnie – zdziwił się tata. – A z ja­kiej to okazji? Wtedy w drzwiach pojawił się David, dzier­żąc bukiet, ukryty wcześniej w Komórce Pod Schodami. Nie miał na sobie maturalnego gar­nituru jak Wolfi i nie rzucał się na kolana, ale i tak zbijał z nóg. David, nie bukiet, chociaż bukiet też. – Uncle Robert, aunt Rose – odezwał się uroczy­ście – mam zaszczyt prosić was o rękę Elanor. – Na moment zawahał się, komu ma wręczyć kwiaty, zupełnie jak Baltona oświadczający się o Patrycję, wreszcie wepchnął je w ręce mamy. Wepchnął, bo mamę zamurowało. Oderwanie jej od Marii Magdaleny i Gośki z dzieckiem było brutalne. Pierwszy ochłonął tata. – Bardzo nam miło – wyrzekł kurtuazyjnie. – Chyba macie nam dużo do opowiedzenia, sia­dajcie, proszę, do wieczora daleko… Faktycznie, przez następne kilka godzin Ela i David opowiadali o wyprawie po Szkocji i jej konsekwencjach. Najmłodsza Niziołkówna miała satysfakcję jak stąd do Wodogrzmotów Rauros – nareszcie wszyscy słuchali jej z zapartym tchem. – Uzgodniliśmy wstępnie – mówił ze swadą David – że wzięlibyśmy ślub w przyszłym roku w czerwcu, jak tylko skończę studia. Elanor będzie wtedy po drugim roku i tak pokombi­nujemy, żeby mogła przenieść się do Newport School of Art, Media and Design. W tym momencie tata powiedział coś do Da­vida po walijsku, co piętrową składnią i dłu­gością wypowiedzi przypominało nieco słyn­ne zaklęcie użyte w konwersacji ze szpitalem w Cardiff. Gośka, która walijski miała w małym palcu, zacisnęła z całej siły usta i pod pretek­stem, że musi nakarmić Jagódkę, wyniosła się do pokoju siostry. Ela z kolei wymruczała, że zrobi herbaty, i ruszyła za nią. – Co tata powiedział?! – O cóż innego mogła nieszczęsna zapytać. Gośka zachichotała. – Że jak ci zrobi krzywdę, to on mu wybije wszystkie zęby i zamiecie na szufelkę – zara­portowała ochoczo. Co takiego?! – I dobrze – odezwał się z progu Fred i wy­szczerzył niewybite zęby. – Też mu tak chcia­łem powiedzieć, ale musiałbym poszukać sobie paru słów u wujka Google. Ela miała bardzo, ale to bardzo jednoznacz­ny wyraz twarzy, bo starsza siostra się nad nią ulitowała. – No co ty, żartuję. Tata powiedział coś w ro­dzaju „mazeł tow”. Żartowała wtedy czy żartuje teraz?! Elunia wcale nie była tego pewna. Wróciła do dużego pokoju. Nie mogła zosta­wiać Davida starszym na pożarcie. O dziwo, ten radził sobie bardzo dobrze, opowiadając o swo­jej praktyce wśród zebranych z całego Cardiff elementów podatnych na drugs and alcohol. Na widok ukochanej uśmiechnął się radośnie. – Skoro ciocia i wujek nie mają nic przeciw­ko, chciałbym jeszcze dzisiaj w waszej obecności wręczyć to Elanor – powiedział i wyjął pudełeczko z pierścionkiem. Niedużym, ale z brylancikiem. Klamka zapadła, zanim się kto obejrzał. Tyle że od następnego dnia rodzinka zmieni­ła taktykę. Tak jak przedtem to Ela musiała za nimi łazić i prosić się o chwilę uwagi, tak teraz oni na chwilę nie zostawiali jej sam na sam z gościem. Dobra, z narzeczonym, niech będzie. Tata oznajmił, że ma mnóstwo pracy przy tłu­maczeniu, i zasiadł do swojego domowego kom­putera. Gośka oświadczyła, że teraz już nie po­trzebuje tyle pomocy, bo coraz lepiej radzą sobie sami. W związku z czym mama wsparła tatę w trzymaniu straży. Za każdym razem, kiedy Elka wracała z Davidem do domu, czujna obec­ność rodzicieli była dla nich aż nadto namacalna. Najgorzej było wieczorami. Ile razy Ela prze­chodziła do łazienki, której drzwi, jak pamiętacie, znajdowały się tuż obok apartamentu gościnnego, momentalnie albo mama, albo tata wystawiali głowę na korytarz. A raz, kiedy siedziała sobie z Davidem w dużym pokoju, słuchając Koncertu brandenburskiego, najpierw wszedł tata i zaczął pilnie szukać czegoś między słownikami, a zaraz potem mama wzięła się do układania w szafie wyglancowanych szklaneczek do drinków. „No kurczę blade!” – pomyślała z furią Elka. „Czy oni sobie nie zdają sprawy, że tak to za­chowywał się Pawlak w Nie ma mocnych?!” Wtedy po raz pierwszy miała okazję zoba­czyć Davida w akcji. Jej najdroższy facet wstał, uśmiechnął się pod wąsem i wyłożył swoją kwe­stię bezpośrednio i łopatologicznie: – Tato, mamo… Mogę chyba już tak mówić? – To był ukłon cudzoziemca wobec polskich zwy­czajów, w Wielkiej Brytanii mówi się do teściów po imieniu. – Nie bójcie się o Elanor. Nigdy bym nie nadużył gościnności i waszego zaufania. W Szkocji mieliśmy sto i jedną okazję do grze­chu, a dostaliście córkę nietkniętą z powrotem. Ja też uważam, że panna młoda powinna być dziewicą w dniu ślubu. Krótko, zwięźle i bez krępacji. Ach, ci Bry­tyjczycy. Komuż by u nas taka kwestia przez usta przeszła? I do tego to „też” specjalnie pod­kreślone z jakimś leciutkim akcencikiem, bo ja wiem, kpiny? Trzeba oddać mamie i tacie, że umieli się znaleźć, roześmieli się oboje, uściskali młodzież, to jest, hm, narzeczonych, i więcej im się już nie naprzykrzali. Było jeden zero dla Davida. A Elka zaczęła się zastanawiać. Co miało znaczyć to „też”? Do czego David robił aluzje? O czym takim wiedział, czego nie wiedziała ona? Czy coś mu powiedział ojciec? Co to takiego mogło być? To, że mama i tata byli dla siebie pierwszą dziewczyną i pierwszym chłopakiem, wiedziała doskonale, bo nie robi­li z tego tajemnicy. Ale czy czasami jednak, niech czytelnik wybaczy, nie pobłądzili przed ślubem? A Brendan mógł mieć jakieś przecieki od przyjaciela… Tylko gdzie oni to pobłądzenie mogli usku­teczniać? Nie u Kotoniów przecież, bo tam za­wsze byli na głowie albo Beatka, albo Mareczek. Na żadne praktyki razem nie wyjeżdżali. No to ewentualnie u taty na Poznańskiej, kiedy babcia z dziadkiem poszli na brydża, a chadzali często… W każdym razie rodzice dali młodym spokój i tylko co najwyżej doradzali, jak mają zorgani­zować sobie przyszłość. O dziwo, nie padły żad­ne propozycje w stylu „a może byście poczekali, aż Elcia zrobi chociażby licencjat”. Mieli siebie samych przed oczami, ot co. Trzeba uczciwie przyznać, że Ela doceniała ich powściągliwość, bo przecież w perspektywie mieli samotny pobyt w stumetrowym mieszkaniu pełnym książek: córki wydane, syn księdzem…