Nie ufaj mi

Zerknęła na zmarszczone czoło męża; w sku­pieniu łowił wieczorne informacje. Rozłożyła bluzkę i automatycznie zaczęła przesuwać po niej żelazkiem. Jeszcze żeby rzeczywiście było co oglądać. Pesymista po zapoznaniu się z najnow­szymi doniesieniami mógł pędzić po ostre narzę­dzie w przekonaniu, że niczego dobrego już się na tym świecie nie doczeka, po co więc przedłużać te męki? Optymista markotniał i pozbywał się lekkiego półuśmiechu. Marek… Do jakiej katego­rii można by go właściwie zaliczyć? Prezentował najprawdopodobniej złoty środek, realnie przyglą­dał się wszystkiemu i szacował.

Spojrzała w ekran i znieruchomiała.

Pomiędzy mikrofonami zobaczyła uśmiechnię­tą twarz. Mężczyzna kiwał głową, od czasu do cza­su przejeżdżał dłonią po i tak już zmierzwionych blond włosach i cierpliwie odpierał grad pytań spadających na niego z każdej strony.

– Wyrok sądu jest prawomocny, Adam Matar został oczyszczony z zarzutów – relacjonowała na żywo dziennikarka. – Przypomnijmy zatem, najpierw zaginięcie, później długie poszukiwania żony, w które zaangażowana była cała Polska i któ­re nie przynosiły efektów. Dopiero przypadkowe makabryczne odkrycie, jakiego dokonano podczas budowy basenu na jednej z sąsiadujących działek, postawiło sprawę i udział w niej Adama Matara w zupełnie innym świetle. W związku z brakiem dowodów i prowadzonym procesem poszlakowym oraz brakiem naocznych świadków zdarzenia za­rzuty oddalono.

Znała tę twarz. Uśmiech, który naznaczył przy oczach delikatne siatki zmarszczek.

– Agata!

– Co? – Odwróciła się do męża, przytomniejąc.

– Palisz bluzkę. – Wskazał palcem dymiącą lek­ko tkaninę. – Coś się stało?

– Nie. – Odstawiła powoli żelazko i rozłożyła w dłoniach zniszczony materiał. Nie nadawał się już do niczego. I pomyśleć, że znowu Adamowi udało się coś zniszczyć.

– Jakoś zbladłaś. – Marek wyłączył telewizor i przyjrzał jej się uważnie.

– To przez upał. – Dlaczego właściwie nie mogła mu powiedzieć, że doskonale zna tego fa­ceta, przeciwko któremu zakończył się właśnie proces? Dlaczego nie miała ochoty wyznać wła­snemu mężowi, że jej dobry znajomy najprawdo­podobniej brutalnie pobił, a później zamordował własną żonę?

– Napij się. Zawsze powtarzam, że pijesz za mało wody. Wcale się nie dziwię, że bledniesz, krę­ci ci się w głowie i źle się czujesz. – Pokiwał głową. – Woda to podstawa, podobno w naszym wieku, o przepraszam, w twoim, powinno się pić przynaj­mniej dwa i pół litra płynów. A ty?

– Nadrabiam kawą.

– Kawa nie nawadnia. Kawa sieje w twoim organizmie spustoszenie, powinnaś o tym wie­dzieć. A poza tym mało jesz – skwitował wresz­cie, przyglądając się krytycznie jej nogom. Krótkie spodenki odkrywały dużo, ale to, co było widać, bardzo Agacie odpowiadało. Urlopowa opalenizna utrwalana na leżaku w przydomowym ogrodzie prezentowała się wyjątkowo; ciemny, jednolity brąz cudownie podkreślany przez jaskrawe, krót­kie spódnice czy spodnie. Agata mogła krytycznie oglądać się w lustrze i stwierdzać, że to już ostatni moment, kiedy może beztrosko pokazywać światu tak wiele. Z roku na rok sukienki będą się coraz bardziej wydłużać, a ona swego wyglądu będzie się po prostu wstydziła. Ale teraz? Po raz pierwszy, od kiedy pamiętała, była z siebie zadowolona. Może wraz z wiekiem spadają wymagania? Kto wie?

– Tak, kochanie. – Przysiadł obok niej, zdjął z deski wyprasowany T-shirt Martyny i zaczął go składać. – Jesteś, jakby to powiedzieć… – przez chwilę szukał właściwego słowa – odrobinę za szczupła. Widziałaś Renatę? W stroju kąpielo­wym wyglądała jak prawdziwa kobieta, krągłości, gdzie trzeba.

– Gdzie nie trzeba też. – Agata skrzywiła się lekko i podała mu następną koszulkę. Renata, rzeczywiście, wzór do naśladowania. Druga żona ich znajomego.

– Przesadzasz. – Wzruszył teraz delikatnie ramionami i podał żonie swoją koszulę. Sterta prasowania powoli malała. – Ma po prostu ko­biece kształty.

– Możliwe – mruknęła wreszcie z rezygnacją. Nie było sensu przekonywać Marka do tego, co kobiece, a co nie. Według niej, gdyby tylko Re­nacie zabrać z niektórych miejsc kilka nadpro­gramowych kilogramów i przefarbować ciemną czuprynę na blond, do złudzenia mogłaby przypo­minać Dolly Parton. Słodka twarz, duże oczy, ale najważniejsze – biust w rozmiarze słusznego D. Możliwe, a raczej najbardziej prawdopodobne, że właśnie to ostatnie tak czarowało Marka.

– A widzisz. – Wyraźnie się ucieszył. – Sama widzisz, kobieta musi mieć na czym usiąść, musi mieć czym oddychać, to podstawa. A ty za mało, jak na mój gust, jesz, wiecznie te owsianki, mogła­byś zjeść ze mną raz na jakiś czas…

Wyłączyła się. Doskonale wiedziała, co mogła­by jeść. Jajecznicę, smażony boczek, czasem tosty. Więcej ziemniaków, więcej sosu. Najlepiej wszyst­kiego więcej. W subtelny lub nieco mniej subtelny sposób raz na jakiś czas Marek wypominał jej róż­ne rzeczy. Do pewnego momentu bawiły ją narze­kania, że jest za chuda. To było takie nietypowe. Większość mężczyzn sugerowała żonom otwarcie własnego zakładu wulkanizacji (bo opony), lub po­kazywała niewybredne memy, wyszperane w inter­necie. Marek wręcz przeciwnie. Teraz jednak za­czynało ją to już irytować.

– Nie słuchasz mnie – dotarł do niej pełen wy­rzutu głos. – Jak zwykle.

– Wręcz przeciwnie, słucham.

– Nie będę się teraz zabawiał z tobą w gierki słowne i sprawdzania. – Podniósł się lekko, odkła­dając część prasowania. – Tylko zapytam jeszcze raz – zrobić ci herbatę? Kanapki będą na kolację.

– Zrobić. Dziękuję.

– Proszę. – Cmoknął ją w czoło i uśmiechnął się lekko. – I daj już sobie spokój z tym prasowa­niem, bo padniesz.

– Samo się nie uprasuje.

– Samo nie, ale masz jeszcze pomocnika w domu, zapomniałaś? Martyna!!! – ryknął w kie­runku schodów.