Słodkich snów. Aurora Teagarden

Rozdział 1

Stałam na podwórku, przy ogrodzeniu, obserwując, jak bliźniaczki Herman (a) bawią się ze swoim psem, (b) podlewają kwiaty. Był wczesny ranek, jedyna pora dnia, gdy w lipcu, w Georgii, byłam w stanie wyjść na zewnątrz, ponieważ wielkością, mniej więcej, przypominałam nosorożca.

– Roe, jesteś już po terminie? – zawołała Peggy, gdy co najmniej po raz dwudziesty rzuciła Chace piłkę.

Westchnęłam.

– Tak, trzy dni. – Na poprawę nastroju nałożyłam moje nowe okulary w wiśniowych oprawkach. Przez całą ciążę nie zwracałam uwagi na to, które zakładam, bo tak byłam zaabsorbowana swoim zmieniającym się ciałem. Do tej pory w dużej mierze miałam go już dość.

Lena odłożyła wąż i podeszła. Nauczyłam się rozróżniać je po włosach. Lena robiła przedziałek po prawej stronie. Obie siostry były w doskonałej kondycji. Na zmianę wychodziły z psem i grały w tenisa. Peggy i Lena były również nad wyraz samowystarczalne w kwestii domowych napraw. Uważałam je za urocze i onieśmielające.

– Ja swoje bliźniaczki rodziłam przed czasem – powiedziała Lena. – Trzy tygodnie. Ale nic im nie było.

– Gdzie mieszkają? – Wiedziałam, że nie w okolicy.

– Cindy w Maine, a Mindy w Spartanburg.

– Peggy ma syna, zgadza się? – Chyba go kiedyś spotkałam.

– Kevin. Mieszka w Atlancie, ale jest lekarzem i ojcem, więc nie ma za dużo wolnego czasu.

Pokiwałam głową. Chwilowo miałam całe mnóstwo czasu, ale potrafiłam sobie wyobrazić, jak to jest być zajętą, a nie po prostu czekać. Na dziecko, które się nie rodzi. Patrzyłam, jak Peggy wydaje Chace kolejne polecenia, które pies szybko wypełniał.

– Co to za rasa? – zapytałam. Na pewno jakaś. Nigdy nie widziałam takiego psa.

– Rhodesian ridgeback. – Lena się uśmiechnęła. – Wzięłyśmy go ze schroniska. Nie byłoby nas stać na szczeniaka. Ale on był…

Nagle poczułam falę ciepła. O mój Boże, pomyślałam, niewiarygodnie zażenowana. Nie kontroluję pęcherza. Co za dno.

– Cóż – spokojnie powiedziała Lena, podążając wzrokiem za moim przerażonym spojrzeniem. – To chyba koniec twojego czekania. Właśnie odeszły ci wody.

◆ ◆ ◆

Przez chwilę byłam jedyną dorosłą osobą w pomieszczeniu. W ramionach trzymałam najważniejszą osobę na świecie, Sophie Abigail Crusoe, wiek: dwie godziny. Jest doskonała, pomyślałam zachwycona. Jestem największą szczęściarą na świecie. Właśnie zaprezentowano mi moją córkę w postaci opatulonego zawiniątka. Ledwie zdążyłam na nią zerknąć, gdy wyłoniła się ze swojej rezydencji, w której przebywała ostatnich dziewięć miesięcy. Ulegając jakiejś nieodpartej potrzebie, rozwinęłam ją, by się upewnić, że wszystko z nią w porządku. Była doskonała. I nie podobało jej się, że została rozwinięta. Sophie swoje niezadowolenie wyraziła bardzo czytelnie, więc pospiesznie (i niechlujnie) opatuliłam ją z powrotem. Poczułam się winna. Przeze mnie Sophie płakała po raz pierwszy.

Mój mąż, Robin, wsunął głowę przez drzwi i zerknął do środka, jakby nie miał pewności, czy jest mile widziany.

– Jak się czujesz? – zapytał mnie po raz dwudziesty. – Jak malutka?

Robin też chyba czuł się trochę winny, bo nie miałam łatwego porodu. W naszej szkole rodzenia spotkałam matkę w drugiej ciąży, która powiedziała, że nie wie, o co ten cały szum. Czuła się, jakby przez godzinę męczyła ją niestrawność, a potem jej dziecko po prostu wyskoczyło.

Mniej więcej na półmetku dwunastu godzin, których potrzebowałam, by wydać Sophie na świat – dwunastu bardzo długich godzin – gdyby ta kobieta weszła do pokoju, a ja miałabym broń, to bym ją zastrzeliła.

Ale było warto.

– Nic mi nie jest – odparłam. – Jestem tylko zmęczona. A ona jest wspaniała. Całe osiem funtów. – Z uśmiechem wyciągnęłam zawiniątko do niego. – I ma rude włosy.

Rudowłosy Robin wziął Sophie tak ostrożnie, jakby była starożytną chińską wazą. Spojrzał na maleńką buzię, a mnie serce ścisnęło się na widok wyrazu jego twarzy. Był całkowicie oczarowany.

– Mogę wykopać fosę wokół domu i postawić dziesięciostopowy mur? – zapytał.

– Nie sądzę, żeby sąsiedzi byli zadowoleni – powiedziałam. – Po prostu będziemy musieli się starać, żeby nie spotkała jej żadna krzywda. – Próbowałam stłumić ziewnięcie, ale mi się nie udało. – Kochanie, idę spać – oświadczyłam. – Zostajesz na warcie.

Nawet jako matka z jedynie dwugodzinnym doświadczeniem byłam pewna, że jedno z nas powinno cały czas czuwać.

Gdy osuwałam się w sen, czując, że zasłużyłam sobie na to po dobrej robocie, policzyłam wszystkich ludzi, którzy już kochali Sophie: moja matka, jej mąż, matka Robina, rodzeństwo Robina, mój brat przyrodni Phillip… Czułam, że jestem szczęściarą, że Sophie narodziła się w takim opiekuńczym kręgu.

Chociaż fosa i mur wydawały się całkiem niezłym pomysłem.