Pensjonat na Kaczym Wzgórzu

Słońce grzało niemiłosiernie, kiedy siedziała na pomoście z podkasaną sukienką, mocząc nogi w letniej wodzie. Spięła wysoko na czubku głowy burzę ciężkich loków i wystawiła twarz do słońca. Czuła, że jest już czerwona jak piwonia i na pewno bę­dzie miała dwa białe placki po okularach przeciwsłonecznych, ale było jej tak przyjemnie, że nie chciało jej się stąd ruszać. Uwiel­biała te delikatne odgłosy i dziką naturę, która ją otaczała. Deli­katne pluskanie wody tuż przy brzegu i szemrzące pod wpływem wiatru tataraki.

Machała nogami zanurzonymi w wodzie, z ulgą przyjmując krople na udach. Otworzyła jedno oko i spojrzała na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą spał Stefan. Niestety, pies nie był w sta­nie znieść takich temperatur i uciekł do domu schować się pewnie na zadaszonym ganku.

Nie wzięła telefonu ani zegarka, więc nie miała pojęcia, jak długo tu już siedzi. Wynurzyła jedną stopę z wody, ze zdumieniem odkrywając, że pięty ma pomarszczone jak suszona śliwka. Cholera! Chyba jednak trochę za długo.

Poderwała się i stanęła na śliskich, starych deskach. Pomost zatrzeszczał, wydając z siebie po raz kolejny tego lata metalowy, złowieszczy pogłos.

– Trzymaj się, stary! – mruknęła, omijając jednym susem po­luzowaną deskę. Ruszyła biegiem w stronę domu, rozgarniając bosymi stopami miękką trawę.

Droga pod górkę w takim upale była strasznie wyczerpująca, przystanęła więc na chwilę tuż przy furtce, łapiąc ciężko powie­trze. Marzyła o zimnym piwie i miała nadzieję, że wielki, oszro­niony kufel już na nią czeka. Zamknęła dokładnie furtkę, wrzuci­ła kluczyk za stanik i ruszyła w stronę domu.

Z radością zauważyła, że Karolina, Jagoda oraz Paulina siedzą na ganku przed domem i wachlują się gazetami. Ubrane w góry od strojów kąpielowych, a także krótkie spodenki, machały do niej radośnie, kiedy pojawiła się w zasięgu ich wzroku. Łucja po­dziwiała te roześmiane buzie, również machając im jak wariatka. Czuła dumę, że ma w tej radości swój udział. Dziewczęta były wypoczęte i wyluzowane, a siedząc tak we trójkę, wyglądały jak kolorowe cukierki w sklepie ze słodyczami.

Każda była inna. Karolina miała piękne, długie blond włosy o niespotykanie zimnym odcieniu. Wyglądała jak bohaterka żyw­cem wyjęta z norweskiej powieści o wikingach i ich brankach. Jago­da była pyskatym wulkanem energii o krwistoczerwonych włosach, obciętych krótko i po męsku, oraz szmaragdowych oczach, a Pauli­na przypominała tajemniczą Hiszpankę z powłóczystym ciemnym spojrzeniem, oliwkową cerą i krótkim bobem koloru czekolady. Tylko ona czuła się trochę w tym gronie jak słoń w składzie por­celany ze swoją nadwagą, trzęsącym się wielkim tyłkiem i burzą czar­nych loków, które rzadko kiedy dały się ujarzmić. Jedyne z czego była dumna, to ogromne czarne oczy, odziedziczone po babce Lilianie.

– Piwa albo wody! – krzyczała w ich stronę, kiedy wspinała się po drewnianych schodach na ganek.

Dziewczęta wybuchnęły śmiechem, a Jagoda podała jej ogrom­ną szklankę, niestety bezprocentowego napoju. Łucja opadła na tarasową kanapę, aż jęknęła wiklina. Stefan, który smacznie spał tuż pod nią, zaskomlał pełen pretensji. Wypiła wszystko jednym haustem, aż zabrakło jej tchu.

– Jezu, to przecież istne piekło… – jęknęła, odstawiając pustą szklankę. Jagoda ponownie ją napełniła.

– Mnie się nawet nie chce palcem ruszyć – westchnęła Paulina, ocierając pot z czoła.

– Upał jak na dzikim zachodzie… Brakuje tylko burzy piasko­wej i Brudnego Harrego – zarechotała Jagoda, robiąc minę, która według niej przypominała grymas twarzy znanego hollywoodz­kiego gwiazdora.

– Jakby Clint Eastwood robił takie miny, to skończyłby w ba­rze z hamburgerami, a nie na czerwonym dywanie! – Karolina pacnęła ją ze śmiechem w ramię.

– My tu gadu-gadu, a lepiej pokaż Łucji, co ci twój eksmał­żonek napisał! – Jagoda odwróciła się w stronę Karoliny, która wystawiła język, jakby chciała zwymiotować.

– No, dawaj! – ponaglała ją Paulina, klepiąc się po udach.

Blondynka z ociąganiem wyciągnęła komórkę z kieszeni szor­tów i podała ją Łucji.

– „Wróć do mnie… Gdzie jesteś?!” – przeczytała na głos, marszcząc nos.

– Wróć dooo mnieee! – zaintonowała Jagoda, naśladując nie­udolnie Krzysztofa Krawczyka. Dziewczyny się roześmiały.

Łucja oddała Karolinie telefon. Wiadomość jej nie zaskoczyła. Były mąż Karoliny pisał do niej regularnie co dwa dni, zalewając ją falą błagalnych SMS-ów. Łucja pozwalała dziewczętom na korzysta­nie z komórki w razie jakichś problemów. Miały natomiast całko­wity zakaz kontaktowania się z byłymi partnerami, zamieszczania zdjęć oraz lokalizacji na Facebooku i innych stronach. Pomimo że jej pensjonat miał stronę internetową i każdy mógł ją bez proble­mu odnaleźć, to męska wyobraźnia nie była na tyle rozwinięta, żeby wpaść na pomysł, że takie miejsce jak to może istnieć. Kacze Wzgó­rze miało jeden jasny cel i Łucja nie zamierzała opuszczać poprzeczki ani o milimetr z powodu męskich wyrzutów sumienia.

– Bardzo namolny i wytrwały! – mruknęła, kładąc się ponow­nie na skrzypiącej sofie.

– Szkoda, że nie był taki wytrwały, kiedy z nim mieszkałam! – prychnęła Karolina. – Kutas jeden! Jak on śmie w ogóle do mnie pisać…?!

– Uspokój się! Jesteś tu po to, żeby wyciszyć emocję, a nie się nakręcać z jego powodu. Miał już swoją szansę – dobitnie wyra­ziła się Łucja.

– Wydałam dwa tysiące na terapeutę. – Kobieta nie dawała za wygraną. – Po to, żeby usłyszeć, że za dużo wymagałam…

Łucja westchnęła w duchu. Pomimo buntowniczego nastawie­nia ta piękna blondynka nie potrafiła zerwać chorej więzi z byłym mężem. Tak jak była od niego uzależniona przed ślubem i w trak­cie małżeństwa, tak pozostało po rozwodzie. On, znając jej słabo­ści, starał się ją złamać i zmusić do powrotu. Łucja solennie sobie obiecała, że nie pozwoli żadnej kobiecie, która do niej przyjecha­ła, na powrót do byłego partnera.

– Karolina – upomniała ją najspokojniej jak umiała – prze­rabiałyśmy to. Oni zawsze proszą. Należy spuścić na to kurtynę milczenia. Zrobiłyście wielki krok, przyjeżdżając tu. Nie wolno się cofać! Trzeba płynąć z prądem, a nie pod prąd! – Jej dłonie zafalowały w powietrzu.

Pozostałe dziewczyny przytaknęły.

– Popatrz na mnie – wtrąciła się Jagoda. – Dobrze wiesz, że dawałam mojemu szanse cztery razy. Za każdym razem, kiedy lą­dowaliśmy w łóżku, jak kretynka sprowadzałam go z powrotem. Nawet walizki pomagałam mu wnosić. A ten dalej swoje! Da­wanie facetowi drugiej szansy to bezowocny trud, jakbyś chciała schłodzić wodę na pustyni. Nierealne!

– Miałaś cierpliwość… – mruknęła pod nosem Paulina.

– Słuchajcie, po to tu przyjechałam, żeby nie dawać mu szansy. Więc cicho już bądźcie, nie jestem naiwnym dzieckiem! – Karoli­na zrobiła naburmuszoną minę.

Łucja, patrząc na nią, nie była do końca przekonana, że ten zamiar jej się powiedzie.

– Lepiej idź i zrób mi coś do jedzenia! Już prawie siedemna­sta. – Karolina postanowiła zmienić temat.

– Ja? – żachnęła się Paulina. – Nie chce mi się, jest ze czterdzie­ści stopni… Jak możesz myśleć o jedzeniu?!

– Ona może, bo waży ze czterdzieści kilogramów! – zaśmiała się Łucja, patrząc z zazdrością na jej smukłe nogi biegaczki. – Tak nawiasem mówiąc, trzeba jechać na zakupy, lodówka prawie pusta.

– O tak! I kupimy kiełbachę na ognisko, piwko… i przywita­my nową! – wymsknęło się Jagodzie.

Łucja się poderwała, spoglądając na nią z wyrzutem. To miała być niespodzianka, a ta oczywiście wypaplała! Kiedy odebrała te­lefon, Jagoda akurat kręciła się po kuchni i wszystko słyszała. Łu­cja nie miała wyjścia i musiała wtajemniczyć Jagodę. Ten rudzielec jednak obiecał jej, że się nie wygada. Płonne nadzieje!

– Nowa?! – krzyknęły zgodnym chórem Paulina i Karolina.

Jagoda rozdziawiła usta, by po chwili zasłonić je dłońmi.

– Przepraszam! Zapomniałam, że to miała być niespodzian­ka! – pisnęła, przybierając zbolały wyraz twarzy.

– Nic wam nie mówiłam, bo wiecie, jak to jest. Czasami niby dzwonią, a potem się nie pojawiają! – usprawiedliwiała się Łucja z marsową miną.

– Wiesz coś o niej? Pytałaś? – Paulina jak zwykle nie mogła opanować ciekawości.

Łucja powiedziała tylko tyle, ile dowiedziała się z rozmowy te­lefonicznej, że to pani przed czterdziestką i mieszka w Szczecinie.

– Przedstawiła się jako Agnieszka… – dodała na koniec. – Nie wiem, czy przyjedzie. Nie czułam determinacji w jej głosie. Takiej na przykład jak u ciebie! – Wskazała na Paulinę, wystawiając jej język.

Wywołana do tablicy położyła teatralnie dłoń na piersi.

– Ja?!

– Nie pamiętasz?! – wtrąciła się Jagoda, która zawsze lubiła przedrzeźniać resztę i być w centrum uwagi. Robiła to w tak uro­czy sposób, że absolutnie żadna się na nią nie gniewała.

– Jak to było, Łucjo?! „O Boże! O Boże! Musi pani znaleźć dla mnie pokój, błagam! Proszę mnie przyjąć! Mam go tak dosyć!” – Jagoda krzyczała głośno, naśladując Paulinę. Doskonale wiedzia­ła, że musi zaskrzeczeć niemal jak zabijana kura, bo wielokrotnie już nabijały się z desperacji swojej koleżanki.

Dziewczyny prawie turlały się ze śmiechu. Paulina też im wtó­rowała, nie obrażając się za przedrzeźnianie: dokładnie tak się za­chowała, dzwoniąc trzy tygodnie temu do pensjonatu na Kaczym Wzgórzu.

– Tak właśnie było! I dlatego wiedziałam, że ty, Paulinko, na pewno się nie rozmyślisz!

– Nigdy w życiu! – Po fali śmiechu Paulina spoważniała. – Miałam go tak dosyć, że nigdy bym nie zrezygnowała!

– Dobra, koniec tematu facetów! To miejsce nie jest idealne na takie rozmowy, pamiętacie? Chodźcie, przekąsimy coś i zrobimy listę zakupów na jutro!

Łucja wstała pierwsza, a za nią, jakby była kocią mamą, ruszyła reszta dziewcząt.

Miała jeszcze trochę do zrobienia, bo oprócz listy zakupów musiała przygotować pokój w razie wizyty nowej dziewczyny oraz wydrukować dla niej regulamin.