Kobiety nieidealne. Iza

– Kur… mać – zmęłłam w ustach przekleństwo, gdy tylko spojrzałam w okienko wideodomofonu.

Takie fanaberie zainstalował w naszym apartamen­towcu na początku marca pan Jarek, który odpowiadał za ochronę kilku budynków zbitych w – zdawało się – przerażoną kupkę, podczas gdy dookoła hulał nadwar­ciański wiatr. Pan Jarek najwyraźniej uwielbiał, gdy czuliśmy ulubioną emocję z jego zawodowego słow­nika: POCZUCIE ZAGROŻENIA. Gdyby to od niego zależało, nasze niewielkie osiedle, szumnie zwane na plakatach reklamowych dewelopera „enklawą spoko­ju”, a odkąd się wprowadziliśmy „Apartamentowcami nad Wartą”, zmieniłoby nazwę na „Nie zbliżać się. Ja tu pilnuję”.

Swoją drogą kto wie, jak długo będzie mnie stać na mieszkanie tu i spłacanie rat, które wcześniej po prostu z jednego konta na inne zasysał sobie bank, dyskret­nie, jakby bez mojego udziału. Obecnie zlikwidowa­łam wszelkie polecenia zapłaty, aby każdy wydatek mieć pod kontrolą. Owszem, miałam trochę oszczęd­ności, ale poczyniłam kilka długoterminowych, czytaj dupnych, inwestycji na giełdzie, a półroczna odprawa, którą dostałam od firmy, musiała wystarczyć na czas mojego bezrobocia. Wróć. Zanim nie znajdę nowej pracy. To brzmiało dużo lepiej.

– Wisisz mi pięć złotych! – Z dawno niewietrzo­nych czeluści swojego pokoju wykuśtykał blady Haru­mi, który coraz lepiej radził sobie z kulami. W prawej ręce trzymał słoik, który teraz wyciągnął w moim kie­runku, jedną z kul wkładając sobie pod pachę.

– Jakie pięć? Umawialiśmy się na złotówkę.

– Kurwa mać – zaczął mój przewrotny synek z uda­waną powagą – jest wyjątkowo okropnym przekleń­stwem, bo obraża honor mojej matki. Znaczy twój ho­nor. Dobrze o tym wiesz. Dlatego razy pięć. Jak to się mówi? Patrz i płać.

– Płacz i płać. – Jego potyczki z językiem polskim nie przestawały mnie bawić. Dzięki Bogu za korepety­tora, który przychodził do nas kilka razy w tygodniu. Jego zadaniem było tak zwane wyrównanie poziomu i przygotowanie Harumiego do rozpoczęcia od września nauki z Tolkiem w siódmej klasie. Uparli się, że będą chodzić do jednej klasy, i obie z Magdą już współczu­łyśmy wychowawczyni, a tymczasem Harumi mocno odstawał na plus z matematyki i angielskiego, ale miał sporo do nadrobienia z historii, polskiego i przyrody.

– Sam popatrz. – Przy postaci widocznej w okienku wideofonu przybywało właśnie walizek, które z za­pałem dostawiał brodaty kierowca taksówki. Najwy­raźniej liczył na wysoki napiwek. Matka zaczęła ener­gicznie machać do kamerki. To nie był sen.

– Babcia! – krzyknął Harumi i wcisnął przycisk, by wpuścić moją matkę do środka. Pohamowałam im­puls, by trzepnąć go po ręce. Może jakby tam jeszcze chwilę postała, to by jej się znudziło?

– Niespodzianka! – Rozentuzjazmowana matka przycisnęła na chwilę umalowane usta do powietrza na centymetr od mojego policzka i owiał mnie słod­ki zapach jej perfum. Odsunęła się, by kierowca mógł wnieść do środka cztery walizki w różnych rozmiarach i kolorze landrynkowego różu.

Podobny komplet cieszył dziewczynki z domu dziecka, gdzie go odwiozłam, gdy tylko odsłużył obo­wiązkowe trzy lata w czeluściach piwnicy. Wyprze­dawałam, oddawałam, wyrzucałam wszystko, co nie­używane dłużej niż trzy lata, choć ten akurat zestaw mogłam wydać już pierwszego dnia. Cóż, liczą się po­dobno intencje…

– Solidne walizki, twoje też nadal ci służą? Ale ty wyrosłeś i całe szczęście nie jesteś podobny do swoje­go ojca. Przystojny chłopak z ciebie rośnie. – Można było na nią liczyć. Potrafiła obrazić i skomplemento­wać na jednym wdechu. Obrzuciłam syna uważnym spojrzeniem. Nadal był drobny, ale faktycznie, przez ostatnie tygodnie wyrósł. Jego egzotyczne, lekko azja­tyckie rysy wydelikatniały. Na kościach policzkowych Harumiego, których pozazdrościłaby mu niejedna mo­delka, wykwitły dwa ślady po babcinej różowej szmin­ce. Cóż, on od małego miał u niej specjalne względy.

– Cześć, babciu. – Harumi odstawił kule i rzucił jej się z impetem na szyję.

– Jaka babciu, jaka babciu. Ile razy prosiłam, żebyś mi mówił po imieniu? Po prostu Kate. – Zarumieni­ła się, wkładając banknot w rękę kierowcy i macha­jąc w jego kierunku rzęsami, które, jak znam życie, zdopingowała do nadmiernego wzrostu jakąś bardzo drogą i nowatorską kuracją. Ze zdumieniem zauwa­żyłam stówę. Jezu, zważywszy obecną sytuację, sama bym jej te walizy wniosła na górę. Zaraz zbeształam się w głowie za tę myśl. Czy to nie ja jestem… jak to mnie ostatnio nazwały dziewczyny? Wykształconą, korporacyjną suką, która zna milion języków? Prze­cież za chwilę coś znajdę. Headhunterzy rzucą się jak sępy i telefon się rozdzwoni.

Gdy tylko za kierowcą zamknęły się drzwi, matka zrzuciła wrzosowe szpilki i ciężko usiadła w fotelu, masując sobie stopy. Musiała traktować Harumiego jak swojego wnuka, choć nie znosiła tych postarza­jących ją określeń, bo najwyraźniej nie dotyczyła go Wielka Przemiana. Moja matka była największą ko­kietką, jaką znałam, i gdy tylko w promieniu kilku me­trów pojawiał się jakikolwiek mężczyzna, wchodziła w rolę najbardziej uwodzicielskiej z kobiet. Przemiana była niemal fizyczna, trudno było podrobić czy nama­lować ten błysk w oku, zaróżowienie policzka, niższy, zmysłowy tembr głosu, żwawszy krok. Gdy mężczy­zna wychodził, matka jakby rozpinała kostium. Nie­mal dosłownie schodziło z niej powietrze.

– Pomyślałam sobie, że ci trochę pomogę, skoro Harumi postanowił tak nawywijać z tą nogą. Mogę prosić o filiżankę herbaty? I jeszcze szklankę wody z cytryną. Tylko błagam, niech będzie zimna. A tu masz moje żelowe okulary, wstaw je, proszę, do lodówki, muszę sobie zrobić okład, bo po tym dłu­gim locie mam tak zmęczone oczy, że nie mogę na siebie patrzeć. A to maseczka. Też włóż do lodów­ki. Mam tak poszarzałą skórę, klimatyzacja w sa­molotach to zabójstwo dla cery. – Szybko oceniła stan swojej twarzy w ręcznym lusterku i najwyraź­niej nie była zadowolona, bo szybko zamknęła je z charakterystycznym dźwiękiem, który wyrwał mnie z chwilowego osłupienia.

– Już ja się tu wami wszystkimi zajmę.

Dobrze, że niczego akurat nie piłam, bo trysnęła­bym niczym zraszacz montowany wcześniej na traw­niku przed naszym blokiem pod nieufnym spojrze­niem pana Jarka. Podejrzewał chyba jakiś złodziejski fortel. Nie byłam złym człowiekiem, kochałam moją matkę, ale była to osoba zagarniająca sobie każdy wolny fragment przestrzeni, poświęcająca większość czasu i energii sobie, swojemu wyglądowi i swoim romantycznym, wydumanym wizjom. Jednym sło­wem, była ostatnią osobą, do której zwróciłabym się w obecnej sytuacji po pomoc. Poza tym nie potrze­bowałam pomocy. Wszystko miałam jak zawsze pod kontrolą.

– Harumi, podaj mi, proszę… – Całe szczęście ob­rzuciła wzrokiem jego kule – To znaczy ty, Iza, mi podaj tę różową walizkę. Tę najmniejszą. Tak, tę. – Z westchnieniem wyjęła z niej błyszczącą kosmetycz­kę przeznaczoną, zdaje się, tylko do pielęgnacji pa­znokci. – Dwa paznokcie straciłam od taszczenia tych piekielnych walizek, całe szczęściem mam tu taki spe­cjalny fix. Pokaż swoje paznokcie. No tak, oczywiście króciutkie. Może to i praktyczne, ale powiem ci: mało kobiece. Trochę byś zapuściła i pomalowała jakimś ładnym kobiecym kolorem, na przykład lila róż, i od razu inaczej. Okno otwórz, bo to tak sobie pachnie. – Było to niedopowiedzenie roku. Gdy tylko odkręciła buteleczkę, powiało czymś w rodzaju butaprenu zmie­szanego z sikami kota.

– Kiedy taszczyłaś walizki? – Jakoś sobie tego nie wyobrażałam. Matka miała całe życie wyjątkowy ta­lent do wynajdywania mężczyzn, którzy ochoczo ją wyręczali w każdej ciężkiej pracy. Nawet z nastawia­nia pralki potrafiła zrobić obsługę skomplikowanego, męskiego urządzenia. Z pewnością przed taksów­karzem znalazł się usłużny pan w samolocie czy na lotnisku.

– Jak to kiedy? Ze stanowiska odbioru bagażu na lotnisku do taksówki. Myślałam, że pomoże mi sąsiad z lotu, taki miły młody facet, Anglik co prawda, nie Włoch, ale przecież mężczyzna, ale wy już nawywra­całyście tym młodym w głowach całym tym równo­uprawnieniem. Pewnie uznał w swojej głupocie, że bym się obraziła.

Przyjrzała mi się bliżej, gdy otworzyłam okno.

– W ogóle jakoś tak wyglądasz… No, nie wyglądasz.

W myślach przewróciłam oczami piętnasty raz, choć matka przestąpiła próg ledwie kwadrans temu.

– Schudłaś znowu, a już rok temu, jak się widzia­łyśmy w Rzymie, byłaś zbyt szczupła. Skóra i kości. Ile razy ci mówię, mężczyzna potrzebuję, żeby kobieta miała trochę ciała, trochę pupy, trochę piersi…

– Jezu, mamo, proszę cię! – Tym razem już jawnie przewróciłam oczami niczym rasowa nastolatka, którą przecież już od dość dawna nie byłam. Nie znosiłam jej męskocentrycznego ładu świata, w którym kobieta istniała tylko dla radości i potrzeb mężczyzny. W mil­czeniu zaczęłam sprzątać bałagan, który już zdążyła zrobić. W zasadzie to nawet nie był bałagan, tylko stado galopujących przedmiotów, które zawsze jej to­warzyszyły. Nigdy nie rozumiała, jak potrafię się spa­kować w jeden mały plecak czy na wyjazd służbowy w zaledwie podręczną walizkę.

– Fryzurę masz za to ładną… jak na taką chłopię­cą rzecz jasna – powiedziała w jej mniemaniu pojed­nawczo, a ja dmuchnęłam sobie nerwowo w blond grzywkę.

Harumi był młody i odporny na teksty babci, poza tym naprawdę mnie wkurzył, ładując się w „wypadek narciarski”, zanim w ogóle dotarli z Tolkiem na jaką­kolwiek górę, bez pozwolenia wybierając się na wy­cieczkę, tak więc bez wyrzutów sumienia zostawiłam go na pastwę babci Kasi, czy też Kate, jak lubiła się ostatnimi laty tytułować, i niemal pobiegłam do kuch­ni, by przyszykować kawę dla siebie i zieloną herbatę dla matki.