Kobieta, która nie odmieniła losów świata

5 maja 2015 roku

Już nad ranem, gdy otworzyła oczy, wiedziała, że coś jest nie tak. Wiele wskazywało na to, że się zmieniła, ale o piątej dziesięć nie można mieć jeszcze pewności co do spraw, które mogą wywrócić życie do góry nogami.

Wygrzebała się z pościeli i chcąc, jak co dzień, lek­kim krokiem ruszyć w stronę łazienki, zorientowała się, że ciało zastygło jak u ołowianego żołnierzyka marzącego o karierze otwieracza do butelek.

Nie lepiej było podczas mycia zębów. Szczotecz­ka uparcie wypadała z ręki prosto w pianę z pasty rozbryzganej na dnie umywalki. Dalsza część poran­nej toalety również nie przebiegła pomyślnie. Be­nita Kluczman utwierdziła się więc w przekonaniu, że stała się kimś innym, niż była jeszcze wczoraj. Kimś, kto stoi na mokrych kafelkach i zastanawia się, po co je wycierać, skoro lustro podpowiada, że są ważniejsze sprawy do ogarnięcia. Jeśli myślicie, że zwariowała, jesteście w błędzie. Jak w przypadku każdego, kogo uwiera życie, przyszedł czas, aby pod­jęła właściwą decyzję.

Z takim przekonaniem i kawą z ekspresu Benita Kluczman rozpoczęła zwyczajny dzień w redakcji lo­kalnego dziennika „Siła Torunia”. Jego mocną stroną byli coraz bardziej wyczerpani dziennikarze, słabą – coraz silniejsza władza korporacji, która przyjechała z daleka, aby uczyć tego, co nie sprawdzało się nawet w jej ojczyźnie. Nowa władza najpierw się rozgościła, później zadomowiła, a w końcu zauważyła pierwsze po­trzeby. Na dobry początek kazała zaoszczędzić milion.

Praca dziennikarza to nie jest lekki kawałek chle­ba, ale teraz naprawdę skończyły się żarty. Na efekty oszczędności, zgodnie z życzeniem właścicieli, nie trzeba było długo czekać. Skrócił się czas przygo­towywania informacji do druku i zapchała muszla klozetowa. Gdy produkcja newsa nabrała tempa ja­majskiego biegacza Usaina Bolta, niektórzy zaczęli podejrzewać, że spięcie w starej instalacji elektrycz­nej nie było przypadkiem. Tak czy inaczej ostatni dwaj mężczyźni dziennikarze musieli sikać obok de­ski. Nawet dokładając starań, niełatwo zrobić to pre­cyzyjnie po ciemku. Instalację w końcu naprawiono, ale nawyki trudno wyplenić. A wyglądały one mniej więcej tak:

Szybko żyjesz – wolniej się starzejesz. Chyba że szybciej umrzesz.

Szybko piszesz – napiszesz jeszcze szybciej. Pod wa­runkiem, że wystarczy ci cierpliwości, aby przeczytać przynajmniej instrukcję obsługi spinacza biurowego.

Szybko myślisz – szybciej zapomnisz. Jeśli w ogóle myślisz, co nie jest dobrze widziane w branży.

Szybko się męczysz – szybciej znajdą się inni na twoje miejsce. Jakby na to nie spojrzeć, wciąż rodzą się nowi ludzie, którzy muszą gdzieś pracować.

Kiedyś tym wszystkim zajmował się sztab dzienni­karzy, teraz zostały trzy osobniki wyglądające jak zombie w parku rozrywki. W nocy najczęściej śniły im się literówki, a tym bardziej ambitnym – długie ciągi zdań pisane od końca. Żyli szybko, lecz śnili po­woli. I były to, nie ma co ukrywać, sny popaprańców.

W mieście została już tylko jedna kobieta, która zajmowała się fachem dziennikarskim nazywanym przez wszystkich ugrzecznionych – podupadającym. Ona zaś dziś rano zdała sobie sprawę, że to, co robi, nie ma nic wspólnego z rzetelnym informowaniem społeczeństwa o bieżących wydarzeniach. Zostawia­jąc łazienkę w stanie klęski żywiołowej, upewniła się, że w ogóle nie rozumie, co się w mieście dzieje, bo nie ma czasu, aby choć przez chwilę o tym pomyśleć.

Tego dnia w redakcji lokalnego dziennika Benita zebrała swoich ostatnich dwóch dziennikarzy na ko­legium i powiedziała:

– To koniec.

– Jak to? A co będziesz robić? A kredyt? – zapy­tał z przymrużonymi oczami pierwszy z nich. Miał na imię Paweł. Czekał na odpowiedź, mrużąc wciąż oczy, bo skończył pracę o czwartej nad ranem. Wła­śnie wybiła dziewiąta na zegarze, ale jeszcze nie do­szedł do siebie.

– Ach tak! – wykrzyknął drugi. Miał na imię Grze­gorz i, co było silniejsze od niego, bez względu na sytuację, w jakiej się znalazł, reagował śmiechem na każdą nowość. Nie zważał przy tym na to, że pre­zentuje rząd wybrakowanych czarnych pieńków. – Wreszcie! – Cieszył się jak dziecko, bo czekał na to od dawna. Na kryzysie zawsze ktoś zarobi, a on właśnie zapragnął być tym kimś.

– Mam dość pracy ponad siły i widzę, co tu się wy­prawia – powiedziała głośno, wstając. – Chciałabym być mądra, a jestem coraz głupsza!

A później opowiedziała ze szczegółami o sprawie, która nie dawała jej spokoju.

– Wymyśliłam, że zrobię cykl wywiadów z najmą­drzejszymi ludźmi. Takimi, co wiedzą więcej niż inni i chcą się tym podzielić. Dajmy na to... dziesięć osób.

– Znajdziesz tyle? – zapytał Grzegorz.

– To wymaga czasu – zauważyła Benita.

– Tego towaru w tej robocie nie znajdziesz – stwierdził Paweł i uświadomił sobie, że właśnie zro­bił coś, czego się po sobie nie spodziewał – po raz pierwszy od dawna nie skłamał.

– Szef zapewnił, że weźmie. Dwadzieścia złotych za sztukę.

– Majątek! – Grzegorz wyszczerzył pieńki.

– To by było jakieś dwieście złotych, ale kazał przejść na firmę, bo już nie ma wierszówki dla tych na etacie – powiedziała Benita.

– To by było minus dziesięć procent – obliczył szybko Paweł.

– Minus koszty paliwa – przypomniała Benita. – Jeśli pożyczysz mi samochód.

– Zostanie ci tyle, ile płacę miesięcznie za parking!