Jesienny bluszcz

I

Szarość jesieni w szarej Warszawie

– …i wtedy chlusnęłam mu kawą prosto w twarz.

Kaśka rozsiadła się wygodniej na kremowej kanapie, wartej zapewne tyle, ile (do niedawna) zarabiała w ciągu miesiąca. Wszystkie meble w salonie Kariny Bluszcz były luksusowe, eleganckie, dopasowane kolorystycznie do ścian i podłogi. Sam salon zawsze pozostawał utrzyma­ny w nienagannym porządku i w dowolnej chwili można by zorganizować w nim pokazową sesję zdjęciową do magazynów o wystroju wnętrz. Ilekroć Kaśka tu przy­chodziła, miała ochotę coś zniszczyć albo przynajmniej nabałaganić. Mieszkanie, myślała, nie powinno wyglądać jak od linijki. Zwłaszcza mieszkanie rodziny, w skład której wchodziła trójka dzieci.

– Zaczekaj. Czy ja dobrze rozumiem? Wpadłaś na firmowe spotkanie, wrzasnęłaś do swojego faceta, że jest wrednym draniem, i chlusnęłaś mu kawą w twarz? – Karina siedziała w fotelu, idealnie wyprostowana.

Wydawała się równie nieskazitelna jak ten salon: jasne włosy upięte w misterny kok, delikatny makijaż na pięk­nej twarzy, domowa sukienka, która niejednej, gorzej sy­tuowanej kobiecie mogłaby służyć za wyjściową kreację. Kaśka czasem imaginowała sobie, jak Karina wyglądała­by, gdyby utknęła na miesiąc na bezludnej wyspie. A ra­czej próbowała to sobie imaginować: wyobraźnia jednak nieodmiennie podsuwała wizerunek koleżanki przy­odzianej w kreację z liści, którą można by prezentować na wybiegach w Mediolanie, wciąż starannie uczesanej i umalowanej. Pewnie znalazłaby jakiś sposób, żeby na bazie lokalnych roślin samodzielnie wyprodukować ko­smetyki i odżywki do włosów.

– W twoich ustach brzmi to, jakbym zrobiła coś nie­właściwego… – mruknęła Kaśka. Zmieniła pozycję, kładąc się na kanapie i przerzucając nogę przez oparcie. Karina zacisnęła na moment usta, jakby powstrzymując się od złośliwego komentarza. Pewnie zresztą faktycznie się przed nim powstrzymywała.

Kaśka, ubrana w pstrokatą, wymiętą sukienkę i raj­stopy we wzorki, z włosami zaczesanymi w dwa kucyki, z kilkunastoma kolorowymi bransoletkami pobrzękują­cymi na nadgarstkach, nie pasowała ani do tej kanapy, ani do salonu. Ojciec wciąż jej powtarzał, że powinna przestać ubierać się – i przede wszystkim zachowywać – jak nastolatka. Może dlatego Katarzyna w dwudzie­stym siódmym roku życia nie była ani o krok bliżej do

ustatkowania się i zachowywania jak odpowiedzialny do­rosły niż w wieku lat siedemnastu.

– Na spotkaniu byli wszyscy ważniejsi pracownicy firmy. Firmy, w której pracujesz, dodajmy. Wszyscy wi­dzieli, co zrobiłaś.

– Aha.

– Twój szef też to widział.

– Ehem…

– Ehem?

– Bo widzisz, czegoś ci nie powiedziałam – westchnę­ła Kaśka, przysłaniając twarz przedramieniem. – Zdra­dziecki Tomeczek to mój szef. To znaczy były szef. Tak­że wiele nie widział, bo kawa prysnęła mu w oko.

Nie musiała widzieć twarzy Kariny, żeby wiedzieć, jaką miała minę. Gdy była zdumiona, mrugała i otwie­rała lekko usta. Później następowała chwila ciszy. Kaśka sądziła, że w tym momencie Wewnętrzna, Prawdziwa Karina chce coś powiedzieć, ale Zewnętrzna, Perfekcyj­na Karina ją powstrzymuje i słowa ostatecznie nie pada­ją. Ostatnimi czasy Prawdziwa Karina niekiedy wygrywa­ła walkę, zdarzało się to jednak wciąż dość sporadycznie.

– Wylałaś kawę na swojego szefa – powiedziała w końcu Karina.

– Który był moim facetem – uzupełniła Kaśka. – Ale jak się okazało, był też facetem Mariolki i kij wie kogo jeszcze. Nie zdziwiłabym się, gdyby umawiał się też ze sprzątaczką i z panem Stasiem z portierni.

– Ale nie tej Mariolki, od której wynajmowałaś mieszkanie?

– Tej, tej. Dlatego teraz nie mam ani faceta, ani robo­ty, ani mieszkania – skwitowała Kaśka dość beztroskim tonem jak na kogoś, kto właśnie stracił partnera, pra­cę i dach nad głową. – Mam się wyprowadzić do końca przyszłego tygodnia. Chciała wyrzucić mnie od razu, ale podsunęłam jej pod nos umowę. Dwutygodniowy okres wypowiedzenia i basta, nie dam sobie w kaszę dmuchać, za miesiąc płaciłam z góry i znając ją, już te pieniądze wydała. Nie wiem, o co się tak wścieka, przecież może tego Tomeczka sobie teraz wziąć. Ja go już nie chcę, choćby w pakiecie oferowali mi milion złotych i wakacje na Karaibach.

Karina osunęła się lekko na fotelu. Porzucenie wypro­stowanej postawy, godnej księżnej, zdarzało się jej rzadko, najwyraźniej więc rewelacje Kaśki mocno nią wstrząsnęły.

– Coś takiego mogło przydarzyć się tylko tobie – zawyrokowała. – Czy ty choć trochę się tym wszyst­kim przejmujesz?

– A pewnie! – prychnęła Kaśka, unosząc się na łok­ciach do pozycji półleżącej. – Pożyczyłam temu dranio­wi pierwszy tom „Wiedźmina” i teraz już go pewnie nie odzyskam. Mogłam, kurde, najpierw książkę odebrać, a potem chlustać mu kawą w twarz!

– Nie wrzeszcz tak. Na litość boską, Kasia, co ty teraz planujesz zrobić?

Głowa Kaśki znów opadła na zagłówek.

– W tym problem, że nie mam zielonego pojęcia.

*

Warszawa tego wieczora wydawała się Kaśce szczególnie szara, brzydka i nieprzyjemna. Siąpił deszcz, w załomach chodników i obniżeniach jezdni tworzyły się kałuże. Przy przejściu dla pieszych ochlapał ją wodą nieostrożny kie­rowca; buty i rajstopy jej przemokły, a zimny wiatr pod­wiewał płaszczyk i sukienkę, przenikając aż do szpiku kości. Ledwo wyszła na podwórko, nagły podmuch wy­wrócił parasol na drugą stronę, łamiąc przy okazji dwa druty. Gdy więc Kaśka zmierzała z przystanku w stronę bloku (w którym mieszkała i z którego miała się wynieść w ciągu dwóch tygodni), pomimo pozornej beztroski i pogody, jakie zaprezentowała Karinie, bardzo chciała się rozpłakać.

Miała dwadzieścia siedem lat, kompletnie nieprzy­datny dyplom magistra stosunków międzynarodowych i jakieś dwanaście tysięcy oszczędności. Nie miała za to pracy, narzeczonego in spe, mieszkania ani żadnego planu na życie. Nigdy zresztą nie lubiła planować: wolała pły­nąć z prądem i działać pod wpływem impulsów. Ojciec nazywał to nieodpowiedzialnością, ona – wolnością.

Prawdopodobnie oboje mieli trochę racji. W tej chwili Kaśka była jednak skłonna przyznać, że to ona się my­liła, i to w całej rozciągłości. To pod wpływem impulsu na wieść o tym, że koleżanka z pracy szuka lokatorów do kawalerki po ciotce, postanowiła tę właśnie kawalerkę

wynająć. Kompletnie zapominając, że obiecywała sobie nie łączyć za mocno życia zawodowego z prywatnym. Drugi raz zapomniała o tym niedługo potem, gdy zgo­dziła się umówić z własnym szefem. Na swoje uspra­wiedliwienie miała tylko tyle, że spotkali się czystym przypadkiem w Gdańsku. Wspólna wizyta w kawiarni wydawała się wtedy całkiem naturalna, i tak, to też był impuls. Do niedawna sądziła, że fakt, że oboje mieli urlop w tym samym okresie i trafili do tego samego pen­sjonatu w Trójmieście, był cudownym zrządzeniem losu. Palcem opatrzności.

Teraz uważała, że Ktoś Tam Na Górze bardzo jej nienawidzi.

Wreszcie pod wpływem impulsu, po tym, jak Ma­riolka wyznała, że sypia z Tomaszem (nieświadoma, że Kaśka od trzech miesięcy się z nim spotyka), Kaśka zła­pała kubek z kawą i pognała prosto na spotkanie pra­cowników wyższego szczebla. Zdecydowana teraz, już, natychmiast ukarać wredną gnidę za wszystkie kłamstwa i zawiedzione nadzieje. Zawsze była narwana i nigdy nie myślała nad konsekwencjami. W tym wypadku konse­kwencją było ośmieszenie się przed kolegami z pracy, awantura z Mariolką i utrata dobrze płatnej posady.

Nie była to sytuacja taka znowu nowa. W ciągu ostat­nich paru lat zdążyła stracić pracę dwukrotnie i dwa razy ją rzucić, przez jej życie przewinęło się też kilku mężczyzn. Trzykrotnie zmieniła mieszkanie – wiedziała,

że na własny kąt byłoby ją stać może za jakąś dekadę, wyłącznie na kredyt, ale i na razie nie marzyła o posiada­niu na własność żadnego lokum, które uwiązałoby ją na dobre w jednym miejscu. Nie znosiła stagnacji i rutyny. Szalała, wykonując w pracy te same, nudne obowiązki, irytowała się, gdy każdego dnia musiała oglądać te same twarze. Powtarzała więc sobie, że może dobrze się stało. Kolejna zmiana, a ona nigdy nie bała się zmian. Wszyst­ko jakoś się ułoży. Jak zawsze.

Tyle że to była pierwsza praca, którą Kaśka faktycznie lubiła, i pierwszy związek, o którym zaczynała myśleć poważnie. Może chodziło o to, że Tomasz był inny od jej dotychczasowych chłopaków – stonowany i odpo­wiedzialny – a może to ona się zmieniła i dojrzała do związania się na stałe? Nic jednak z tego nie wyszło.

Pochłonięta niewesołymi przemyśleniami wpadła na klatkę i zatrzasnęła za sobą drzwi, odcinając się od deszczu i wiatru. W innych okolicznościach powrót do mieszkania przyjęłaby z ulgą: zrobiłaby gorącą herbatę, zagrzebała się pod kocem i odpaliła na laptopie jakiś głupi serial. Dziś pozostawała boleśnie świadoma, że niewielką, ale przyjemnie urządzoną kawalerkę przyjdzie jej niedługo porzucić. Zamiast włączać serial, powinna przeglądać ogłoszenia o wynajmie i oferty pracy. Na samą myśl o oglądaniu pokojów wycenionych na do­bry tysiąc złotych miesięcznie, z nieszczelnymi oknami i molami w szafach, Kaśkę zaczynało mdlić. Czekało ją też dreptanie po kolejnych biurach i odpowiadanie na

niewygodne pytanie, dlaczego porzuciła poprzednią pra­cę. „Wie pani, umawiałam się z moim szefem, a potem odkryłam, że umawiał się też z moją koleżanką. Po tym, jak chlusnęłam mu kawą w twarz, nie było już dla mnie miejsca w firmie”. W dodatku Tomek miał szerokie zna­jomości, co skreślało ją na starcie w kilku miejscowych korporacjach. Może faktycznie powinna była załatwić to inaczej? Kazać mu się odpieprzyć, po cichu, bez świad­ków, niczego nie mówić Mariolce? Ba! Praktycznie na pewno powinna była załatwić to inaczej, ale ją poniosło.

Winda znów nie działała. Kaśka zaklęła, kopnęła drzwi, czując, że narastające przygnębienie zamienia się w złość. Miała wrażenie, że dziś wszystko sprzysięgło się przeciwko niej, włącznie z pogodą i rzeczami mar­twymi. Musiała się więc złościć, jeżeli nie chciała płakać. Niesiona na skrzydłach gniewu wbiegła na szóste piętro, przywołując oczyma wyobraźni widok twarzy Tomka w momencie, w którym chlusnęła na niego kawą – i po­wtarzając sobie, że ta mina była warta wszystkiego. Podły drań pewnie nie sądził, że pracownica spróbuje zrobić mu awanturę. Ile wcześniej było w firmie takich Kasiek i Mariolek? Na tę myśl wściekła się jeszcze bardziej, tro­chę na Zdradzieckiego Tomaszka, trochę na siebie. Wpa­dła do mieszkania, od progu zrzucając z rozmachem buty – jeden przeleciał przez całe pomieszczenie, by uderzyć w ścianę i zostawić na białej powierzchni ciemny ślad.

– Głupia, głupia, głupia – wymamrotała, zatrzaskując za sobą drzwi. Osunęła się na podłogę, wciąż w płaszczu

i szaliku. Szczyciła się, że posiada doskonały zmysł ob­serwacyjny, a pozostała ślepa w tak ważnej sprawie. Wie­działa przecież, że Mariolka wodzi za Tomaszem wzro­kiem, ale brała to za jednostronne zauroczenie. Zdarzało mu się nagle odwoływać spotkania albo nie odbierać te­lefonów wieczorem, gdy na pewno był już w domu. Kil­ka razy widziała, jak przysiadał na biurku Marioli i roz­mawiali przyciszonymi głosami.

– Brawo, detektyw Kasiu, gdybyś prowadziła biuro detektywistyczne zajmujące się przyłapywaniem zdra­dzających małżonków, na pewno byś splajtowała – wy­mruczała do siebie. Ściągnęła szalik i rzuciła go niedba­le na podłogę, rozpięła płaszcz. Z kieszeni wygrzebała telefon komórkowy – wyłączyła go parę godzin temu, na wypadek gdyby Zdradziecki Tomeczek chciał z nią rozmawiać. Wprawdzie obrzucenie drania inwektywa­mi mogłoby poprawić jej humor, ale była u Kariny, a za ścianą bawiły się córki Bluszczów. Pewnych słów nie na­leżało wykrzykiwać, kiedy w sąsiednim pomieszczeniu siedziały dzieci. Zwłaszcza dzieci Perfekcyjnej Kariny Bluszcz. Teraz jednak czuła przemożną chęć zadzwo­nienia do Anny, tkwiącej obecnie gdzieś w dalekim Kra­kowie. Kaśka wielokrotnie w ciągu ostatniego roku ża­łowała, że przyjaciółka się wyprowadziła, ale nigdy tak bardzo jak teraz. Gdyby Anna Motylska tu była, miałaby do kogo pójść i gdzie się podziać. To jej, nie Karinie, opowiedziałaby jako pierwszej o całej drace. Ba, gdyby

Anna tu była, może posłużyłaby za głos rozsądku i Kaś­ka w ogóle nie wpakowałaby się w tę awanturę.

Wyświetlacz powiadomił o dziewięciu nieodebra­nych połączeniach, pięciu od Tomasza, dwóch od mat­ki i dwóch od Wiolki. Próbę kontaktu ze strony dwóch pierwszych osób przyjęła z grymasem niechęci, zaś od tej ostatniej – uniesieniem brwi. Dawna współlokatorka jej i Anny rozluźniła kontakty ze studencką ekipą ponad rok wcześniej, by w końcu przed kilkoma miesiącami ze­rwać go całkowicie. Dorosłe życie wyciągało macki po nich wszystkich, rozbijając zgraną niegdyś paczkę. Pra­ca, nowe związki, przeprowadzki, niszczyły więzy, które dawniej jawiły się jako nierozerwalne. Rozum to wie­dział, serce się buntowało i Kasia nigdy nie przebaczyła do końca Wiolce, że ta zupełnie znikła z jej życia. Jeże­li ktoś chciał, mógł napisać, zadzwonić, wysłać sygnał dymny, choćby raz w miesiącu. W XXI wieku istniały SMS-y, Skype, maile – łatwe, szybkie, wygodne, dostęp­ne. Jeśli więc ktoś nie potrafił znaleźć tych paru minut raz na jakiś czas i ignorował wszelkie próby kontaktu – to znaczy, że mu nie zależy i nigdy nie zależało.

– No, no, królewno, lepiej, żebyś nie wkurwiła mnie bardziej – wymamrotała Kaśka, najpierw ustawiając au­tomatyczne przekierowanie na pocztę głosową dla po­łączeń od Tomasza, a potem wybierając z listy numer Wiolki. Jeszcze nie zdecydowała, czy na nią nakrzyczy, żeby później wybaczyć, będzie nieprzyjemna i złośliwa i szybko zakończy rozmowę, czy też zachowa się tak,

jakby ostatni raz rozmawiały parę dni temu. Takie rzeczy u Kasi zwykle wychodziły w praniu.

– A co cię tak nagle naszło na telefony do starych znajomych? – rzuciła wesołym tonem, gdy Wiolka, po siódmym sygnale, wreszcie odebrała, właśnie gdy Kaś­ka już miała się poddać. – Halo? Jesteś tam, królewno? Mowę ci odebrało na dźwięk mego wspaniałego głosu? Ej, nie wkurzaj mnie nawet, skoro wydzwaniasz, to mo­głabyś chociaż się odezwać!

Cisza. A potem do uszu Kaśki dobiegł dźwięk łkania. Złość momentalnie odeszła.

– Wiola? – spytała niepewnie. – Wiola, odezwij się, proszę.

– Przepraszam – wykrztusiła Wiolka, najwyraźniej usi­łując opanować płacz. – Nie miałam do kogo zadzwonić.

Wioleta zawsze była beksą. Potrafiła rozryczeć się z powodu oblanego kolokwium, złamanego paznokcia albo zgubionej apaszki. Samo płakanie do słuchawki nie stanowiło żadnej nowości, mimo to Kaśka poczuła się zaniepokojona. Choćby dlatego, że ciężko jej było uwie­rzyć w to, że po prawie roku milczenia Wiolka dzwoniła­by wypłakać się z powodu złamanego obcasa. Takie oso­by istniały, lecz Wiola akurat nigdy nie była bezczelna.

– Co jest, młoda? No gadaj, ale już – zażądała sta­nowczym tonem. W przypadku mało asertywnej Wiolety zwykle to działało.

– Ja… On… Ktoś mnie… pobił – wydukała Wioleta, sprawiając, że Kaśka poderwała się na równe nogi.

– Kto?! – wrzasnęła, jakby podniesienie głosu mogło spra­wić, że szybciej uzyska odpowiedź. – Dzwoniłaś na policję?!

Jedyną reakcją było łkanie. Katarzyna, coraz bardziej wściekła, po trochu na tajemniczego ktosia, po trochu na Wiolę, zgarnęła z podłogi płaszcz, by pośpiesznie narzucić go na grzbiet. Chwilowo nawet zapomniała o własnym nieszczęściu, zbyt skupiona na wyciągnięciu z koleżanki jakichś sensownych informacji.

– Kto cię pobił? – powtórzyła, już trochę ciszej, usiłu­jąc jedną ręką włożyć buty, niestety, wciąż przemoknięte. Wiolka po drugiej stronie słuchawki wybełkotała tylko coś niezrozumiałego. Niepokój i złość powoli przera­dzały się w szczerą obawę, czy przypadkiem dziewczyna właśnie nie umierała sobie gdzieś od doznanych obra­żeń. – Gdzie jesteś? Halo? Gdzie jesteś?!

Błagam, powiedz, że u lekarza, poprosiła w myślach, chociaż nie miała większej nadziei na to, że padnie wła­śnie taka odpowiedź.

– Na ławce – wymamrotała Wioleta, pociągając no­sem. – Przed naszym starym mieszkaniem – uzupełniła na szczęście, zanim Kasia wyszła z siebie i stanęła obok, ze złości na tak nieprecyzyjne informacje.

– Zaraz tam będę – rzuciła Kaśka. Przez telefon nie miała szans na uzyskanie żadnych sensownych wia­domości. Przerwała połączenie, pośpiesznie zgarnęła torebkę i chwilę później biegła w deszczu przez szare ulice Warszawy.