Dziewczyna Rubensa

Wymyśliła go.

Wymyśliła mężczyznę. Poskładała zdjęcia, dodała zapachy i słowa. Ubarwiła muzyką. Towarzyszył jej podczas spacerów, siedział obok w kościelnej ławce, a przed snem czule szeptał. Tapczanik stawał się małżeńskim łożem z baldachimem, pościel miała haft i otulała wonią lawendy.

To była bajka z codziennie dopowiadanym początkiem i środkiem. Opowieść pełna zachodów słońca, ciepła tropikalnych nocy lub dotyku chłodnej rosy o świcie. Zaczynała się zwykle wiosną bukiecikiem przebiśniegów w wazoniku. Potem fiołki spod muru starego cmentarza. Nic to, że zrywała je sama. Latem jedli razem truskawki. Jesień wyłącznie złota, zima z kuligiem i rżeniem koni ciągnących sanie.

Kap, kap, kap. Krople spadają do pojemniczka, a potem dalej rurką zakończoną igłą sączy się do żyły przezroczysty płyn.

Sikorki są szybkie. Gołębie siadają na parapecie, spokojnie patrząc na świat i nawet gruchają dostojnie, a te małe ptaszki o żółtych brzuszkach nie mają czasu na odpoczynek. Przylatują kilka razy dziennie, zawsze w porach posiłków, i uczepione muru dokładnie sprawdzają okna. Niewiele znajdują, więc po chwili już ich nie ma.

Promienie zimowego słońca padają na morelową ścianę, oświetlając dolną część ramy. Za kilka dni będą wyżej a kwiaty krzykną żółtością. Może i nie, bo to tylko drukowana reprodukcja, ale obraz z ich salonu, kupiony na dobroczynnej aukcji, malowany stopą czy ustami: tam naprawdę wołał.

– Pomylony słonecznik na niebieskim tle – powiedział.

Znowu przyleciały. Kiedy patrzy na sikorki, widzi też igłę wbitą w posiniaczone przedramię, rurkę i powoli spływającą ciecz. Podobno wystarczy wpuścić do żyły trochę powietrza. Podobno to wcale nie boli. Kilka chwil. Koniec.

Kap, kap, kap. Pół godziny, płynu jest jeszcze na pół godziny. Ręką z igłą nie da rady. Próbuje drugą, ale ona nie jest posłuszna myślom i bezwładnie leży na poduszce. Umarła? Ona cała czy tylko ręka? Nie, jednak podnosi się. Wyżej. No, jeszcze trochę. Chwyć rurkę i skończ.

Ból. Ręka, niedoszła morderczyni, opada na dawne miejsce, tuż przy białym dzwonku z czerwonym guzikiem. Nie udało się; zresztą to głupie, przecież tak się nie da wpuścić powietrza do żyły.

Sikorki są szybkie. Mają żółte brzuszki i zawsze się spieszą. Trzeba im coś dać. W domu zawsze wieszali przy oknach i na drzewach słoninę albo smalec z zatopionymi ziarenkami.

Smalec? Tutaj? Niemożliwe, chociaż… Dyżur ma dzisiaj Krystyna, więc może ona.

Nie usłyszała kroków. W tamtym szpitalu wszyscy chodzili w klapkach na drewnianych podeszwach, dniami i nocami na korytarzu rozlegał się stukot jak w obozie koncentracyjnym, mniej miarowy niż ten zapamiętany z filmów, jednak zawsze dokuczliwy. Tutaj jest inaczej, nikt nie wali chodakami w podłogę, a drzwi zamykają się niemal bezgłośnie.

– Sprawdzę kroplóweczkę – mówi młoda pielęgniarka, wchodząc do pokoju. – Słoneczko dzisiaj pięknie świeci. No, jest zimno, więc w drodze do pracy bardzo mi uszka zmarzły. Powinnam nosić czapeczkę, ale źle wyglądam w nakryciu głowy i fryzurkę bym zepsuła.

Ta pielęgniarka przemawia do pacjentów jak do dzieci. Zdrabnia. Pieści słowa. A może tylko ją traktuje niczym słodkie maleństwo?

Teraz sprawdza kroplóweczkę, poprawia poduszeczki i pyta o komóreczkę. Nie czeka na odpowiedź, bo widzi telefon w lekko wysuniętej szufladzie nocnej szafki.

– Wyłączona – mówi. – Masz ci los! Pani mąż dzwonił na dyżurkę i prosił, by sprawdzić, co się dzieje. Esemesiki wysyła i nic! Koleżanka powiedziała, że pani jest bardzo słaba. Zmartwił się, biedulek. Przyjedzie w sobotę. Cieszy się pani?

Niewyraźny pomruk bierze za potwierdzenie radości.

– Cieszy się pani. – Pielęgniarka poprawia maskotki stojące na szafce z telewizorem. – Przystojny mężczyzna i taki miły. Zawsze z kwiatami. Kawę nam przywozi. Bombonierki… – przerywa wyliczanie, patrząc ze strachem na łóżko. Wzdycha i wychodzi.

Kap, kap, kap. Sikorek już nie ma, a gołąb jeszcze nie przyleciał. Zimowe słońce oświetla ramę reprodukcji. Taki miły mężczyzna.

– A ty co? Znowu płaczesz? – pyta siostra przełożona, bezgłośnie wchodząc do pokoju.

Krystyna. W dwuczęściowym różowym uniformie nieprzypominającym niegdysiejszych smętnych ubiorów pielęgniarek z państwowej służby zdrowia. Jest niewysoka, pulchna, jasnowłosa, spod lakierowanej grzywki bystro patrzą niebieskie oczy. Siostra przełożona nakłada zbyt wiele tuszu, dlatego jej rzęsy wyglądają jak łapki chrabąszcza.

– Moniczko, znowu płaczesz – już nie pyta, lecz stwierdza i gładzi ją delikatną, ciepłą dłonią po mokrej twarzy.

– Nie – zaprzecza.

---

Często płakała. Nie, nie przy ludziach, bo zwykle chodziła ubrana w miłą, uśmiechniętą twarz, ale w samotności swojego pokoju nie wytrzymywała. Na publiczne łzy pozwalała sobie tylko wtedy, gdy szloch był wytłumaczalny: przy smutnych filmach, na pogrzebach lub ślubach. Z prawdziwym płaczem czekała do nocy, do snu rodziny, która nie powinna słyszeć pochlipywania. Niekiedy łzy lały się strumieniami, poduszka była mokra, zatkany nos utrudniał oddychanie, a z gardła wydobywał się dźwięk przypominający indyczy głos.

One nigdy nie płakały tak bardzo, by gulgotać i nie smarkały, tylko ocierały łzy. A chusteczki były ozdobione koronką i haftem. Łzy lśniły w oczach, drżały na rzęsach lub niczym krople deszczu spływały po policzkach. Przeżywały straszne chwile: śmierć bliskich, wojnę, utratę majątku, zdradę ukochanego, lecz nigdy nie wyły z bezsilności.

One. Z cienkich książeczek kupowanych w kiosku.

Teraz nie ma siły czytać, a już dawno przestała szukać miłości w harlequinach, bo sama w rzeczywistości przeżyła historię jak z romansu. Własną bajkę z księciem całującym ją na plaży. I miało być tak, jak w tych książeczkach z kiosku, jednak życie napisało inne zakończenie niż te zapamiętane z różowej serii.

Przyjedzie w sobotę. Monika straciła rachubę i nie wie, jaki dzisiaj jest dzień. Środa? Czwartek? Może zbierze siły, by nareszcie to powiedzieć. Próbowała wcześniej, ale zawsze ją zaskakiwał uśmiechem, pocałunkiem i delikatnym gładzeniem dłoni. Pluszowym pingwinkiem, misiem, pieskiem czy kaczuszką, które budziły wspomnienia.

Wszystkie maskotki stoją na szafce pod słonecznikami, patrząc tępo w przestrzeń, zupełnie jak tamta zrezygnowana kobieta. Monika jest pewna, że i ona miała taki wyraz twarzy albo ma do tej pory, chociaż dawno siebie nie widziała. Unika luster. Zamyka oczy przy szybach. Nie rusza komórki, ponieważ w ekranie telefonu mogłaby zobaczyć swoje odbicie.

Powie. Za kilka dni. Teraz trzeba ułożyć zdania, aby nie zaskoczył pocałunkiem, głaskaniem, maskotką i całym sobą wypełniającym pokój. Miłosnym gruchaniem. Zdarzeniami z pracy lub podróży. Zapewnieniami, jak będzie, gdy wrócą do domu. Monika wie, że musi skupić się na słonecznikach, bez wspomnień tych z salonu, bo wtedy zacznie płakać z żalu nad przeszłością, a tego zrobić nie może. Musi spokojnie, na zimno.

Noc, dzień, noc. Czas odmierzany kroplówkami, myciem i przekręcaniem. Jeszcze lekarskie obchody z pytaniem o samopoczucie. Monika nie odpowiada. Milczy także przy psychologu, który chce wejść do jej głowy, zrozumieć i naprawić. Potem zapisuje, że pacjentka nie chce współpracować, więc na kolejnym spotkaniu opiera się na słowach męża. Spotkanie, dom, wycieczki. Monika milczy, dlatego psycholog zmienia taktykę i ciepłym, niskim głosem terapeuty mówi o swoich szkolnych latach: nosił okulary oraz aparat na zębach.

– Niech ktoś zabierze te maskotki – odzywa się Monika. – Nie chcę na nie patrzeć.

– Dlaczego? – dopytuje się psycholog.

– Nie chcę. Zwłaszcza na pingwinka.

– Dobrze. Schowam.

Psycholog wrzuca pluszaki do szafki. I ma już punkt zaczepienia. Drąży, jednak niczego się nie dowiaduje, ale Monika wie, że głupi nie jest, więc na pewno dojdzie do jakichś prostych wniosków: przystojny mężczyzna, przeciętna kobieta, może miłość, na pewno wypalenie, potem jego zdrady. Jej frustracja. Od okna do okna. Czekanie i dostępne pocieszki, ratujące, choć na chwilę, skołatane nerwy. Psycholog już wie, dlatego mówi o pierwszej fascynacji, która łatwo umiera, dając miejsce innym stadiom miłości. O błędach ludzkich gada, nieporozumieniach i zaraz przekonuje, że wszystko można naprawić.

– Dlaczego nie chce pani patrzeć na maskotki? – pyta. – Zwłaszcza na pingwinka?

Zapamiętał! Monika nie odpowiada. Odwraca głowę do okna i patrzy na sikorki. Też ptaszki, ale tylko pingwinka teraz nie lubi, bo pamięta ten charakterystyczny, kołyszący chód i ręce opuszczone wzdłuż ciała, z dłońmi lekko uniesionymi jak skrzydełka nielota. Śmiała się, gdy takim krokiem zbliżał się do łóżka: nagi i piękny. Frywolnie mówiący o dziobku. Czasami zakładał frak i muszkę, by jeszcze bardziej przypominać ptaka z drugiej półkuli. Chichotała, patrząc z napięciem na powolne kroki. Jej pingwinek. A ona, z kołdrą przytuloną do piersi, obserwowała miłosny marsz z wody na ląd, z łazienki do niej. Potem, gdy był blisko, zakrywała głowę. On rzucał się na łóżko, w pościel przypominającą zaspy, rozprostowywał skrzydełka i odnajdował Monikę.

– Dopadłem samicę – mówił. – Będziesz moja.

I teraz nie chce tego pamiętać. Ani misia, ani kaczuszki, ani pieska. Pieszczotliwych imion, przyrządów do masażu w kształcie zwierzątka, nakładek czy miłosnych pozycji. Kiedyś sama myśl o tym powodowała u niej drżenie, a przeglądanie nocnej szafki albo tajnego kuferka było zapowiedzią rozkoszy.

Tutaj, przy łóżku, są tylko kosmetyki i telefon. Wystarczy. Miłosnego dygotu już nie ma, pozostał jedynie wstyd oraz strach przed tym, co miało nastąpić. Trochę szkoda…