Za rok o tej porze

Budowałem na piasku I zwaliło się. Budowałem na skale I zwaliło się. Teraz budując zacznę Od dymu z komina. Leopold Staff, Podwaliny PROLOG KORNELIA Wkradające się do pokoju promienie słońca nie­śmiało muskały mnie po policzkach, malując na mojej twarzy ciepły uśmiech. Wróciły wspomnienia. Jedno szczególnie obu­dziło się obrazem: – Kocham, gdy się śmiejesz. Chcę, żebyś śmiała się jak najczęściej – powiedział, tuląc mnie do siebie. – Daj mi więc jak najwięcej powodów – odpowiedziałam. – Śmiej się bez specjalnych powodów. – Bądź przy mnie, a tak się stanie. – Zarzuciłam mu ręce na szyję, zalotnie przechylając głowę. Moje usta ułożyły się w najpiękniejszy uśmiech na świe­cie, ale stalowoszare oczy patrzyły z powagą. – Mogłabyś powiedzieć swoim oczom, żeby się tak nie wierciły? Zatrzymaj je na sekundę – poprosił. A po chwili przytulił mnie jeszcze mocniej, jego twarz stężała i posmutniała. – Będziesz moja? – Jeszcze bardziej Twoja? Jeśli to możliwe, to pewnie, że będę – odpowiedziałam i zaczęłam go całować – czoło, lewe oko, prawe oko, nos, oba po­liczki, a gdy usta wreszcie się doczekały na swoją kolej, najpierw lewy kącik, później prawy, od lewego do prawego i w drogę powrotną, by dojść do łuku Kupidyna… Tam zatrzymywałam się na dłużej. On w tym czasie wsuwał nos w środek mojej grzywki – uwielbiał tę dziewczęcą grzywkę, najczę­ściej obciętą nierówno, poząbkowaną, ale mimo tego uroczą. Tkwił tak z nosem we włosach i chłonął moją woń. Wieczorem, gdy leżał już w swoim łóżku, pisał, że zasypia z moim zapachem. Czasem miał go na piżamie – gdy zdarzyło się, że zostałam na noc. Wtedy prosiłam o jego flane­lowe spodnie w kratkę i bluzę z długim rękawem – nie mógł powstrzymać śmiechu, gdy zakłada­łam to na siebie, rękawy miałam mniej więcej przy kolanach, a nogawki spodni musiałam podwinąć. Zastanawiał się, po co to robię – po co tak upieram się, by założyć jego piżamę, skoro wiem, że on i tak mnie z niej rozbierze, bo chciał mnie czuć, gdy bę­dzie mnie do siebie tulił, chciał czuć każdy milimetr mojego ciała na swoim. Bez żadnych bawełnianych, flanelowych, satynowych ścian. Długo nie wiedział, po co męczę się w tej jego flaneli, aż pewnej nocy, gdy nie mógł zasnąć, nie umiał znaleźć sobie miejsca w za dużym jak dla niego samego łóżku – nagle to zrozumiał. Bo czuł mnie wszędzie, choć byłam daleko. A on czuł mnie na poduszce, na rogu kołdry, na przeście­radle, ale najmocniej na kołnierzyku swojej bluzy… Zanim zdjął ze mnie swoją piżamie, do tkaniny zdążył przeniknąć mój zapach. Tylko dzięki temu jeszcze sypiał. Oddychał mną. Chwytał za telefon i pisał: „Kochanie moje, zasypiam z Tobą na sobie. Jesteś wszędzie. Jeśli to dzieje się naprawdę, to warto było czekać. Dzięki ci, losie, za nią – tak sobie mówię. Noc jak noc. Gdzieś tam sobie jesteś, myślę o Tobie. Rano wstanę i też pomyślę o Tobie. Za­mieszkałaś w mojej głowie, chwili nie ma, bym o To­bie nie myślał, zaczynam łapać się na tym, że roz­glądam się dookoła, zdumiony, że Cię nie widzę, bo przecież być powinnaś. Zaczynam mówić do Ciebie, bo często jesteś, ale często to już za rzadko, zawsze już bądź. Przytuliłbym Cię teraz, ale muszę to sobie tylko wyobrazić. Teraz już mam pewność, że wszystko ze mną jest w porządku i to nie w snach się pojawiłaś, lecz w moim życiu. Połóż się koło mnie i śpij. Dobra­noc, kochanie moje”. Mam na imię Kornelia i umieram z tęsknoty. Nie mogę z Nim być, nie teraz, nie teraz, gdy za­częły przychodzić te straszne esemesy. Jakaś psycho­patka chce mnie zabić. Myśli, że zabrałam jej Jego. Z początku to ignorowaliśmy, ale z czasem sprawa zaczęła robić się poważna. Postanowiliśmy wywabić ją z ukrycia, niech się ujawni, niech coś zrobi, byśmy mogli poznać tę wa­riatkę, dowiedzieć się, kim jest i czego chce. Rozstaliśmy się na chwilę. Nie wiem, jak długa bę­dzie ta chwila. Nie wiem, jak bez niego wytrzymam. Za rok o tej porze chcę już spokojnie zasypiać i bu­dzić się w jego ramionach. Chciałabym, by za rok o tej porze było nas troje… Ze mną jest wszystko w porządku, to ona jest podłą, egoistyczną złodziejką. Ukradła mi wszystko, w dodatku udaje, że nie wie, co mi zrobiła. To nic, że leje deszcz, a ja stoję pod oknami jej domu. Napawam oczy jej nieszczęściem, to takie przyjemne uczucie. Chowa się jak szczur i nie wie przed kim. Nie zna swo­jego wroga, boi się wszystkich. Tyle lat na to czekałam. Udało mi się ich rozdzielić, a już niedługo pozbędę się jej na zawsze. Nie zabierze mi go. Masz, poczytaj sobie, dla ciebie kolejny esemes. „Odpieprz się od mojego faceta, szmato. Nie masz pojęcia, co ci zrobiłam i co ci jeszcze zrobię”.