Sandman. Panie łaskawe. Tom 9 - recenzja komiksu wyd. Egmont

"Panie łaskawe", oryginalnie ukazujące się w latach 1993-95, to najdłuższa historia z całego cyklu, w której Neil Gaiman po raz kolejny pokazuje, że jest niezrównanym mistrzem opowieści.

Tytułowe panie łaskawe to trzy siostry znane też jako Furie, Erynie, Eumenidy, "życzliwe" czy "czcigodne" - najstarsze bóstwa greckiego panteonu uosabiające zemstę i wyrzuty sumienia. To do nich zwraca się znana z "Domu lalki" Lyta Hall, myśląc, że Morfeusz porwał jej syna Daniela. Ta decyzja uruchamia ciąg zdarzeń prowadzących do tragedii rodem z antyku czy dzieł Szekspira.

Jeśli podobnie do mnie byliście już nieco zmęczeni kolejnymi albumami zbierającymi nowele ze świata "Sandmana" (nie zrozummy się źle - nawet najsłabsze to wciąż pierwsza liga), "Panie łaskawe" to rzecz, na którą czekaliście. Znakomicie poprowadzona, satysfakcjonująca i buzująca od emocji historia, stanowiąca gigantyczną rekapitulację cyklu i będąca pożegnaniem z niezliczonymi postaciami, jakie poznaliśmy na kartach serii.

Co ważne, każda z nich i każdy, nawet wydawać by się mogło najmniej znaczący, wątek ściśle zazębiają się z główną osią fabularną, pokazując, jak drobiazgową intrygę utkał Gaiman. Narracyjny rozmach budzi podziw i przyprawia o zawrót głowy, ale może też nastręczać pewnych trudności.

Tak było przynajmniej w moim wypadku. Pierwsze tomy "Sandmana" czytałem dwa-trzy lata temu, dlatego podczas lektury "Pań łaskawych" zdarzały się momenty, kiedy telefonem w dłoni gorączkowo sprawdzałem, kim jest dana postać i jakie jest jej miejsce w tej gigantycznej układance. Myślę jednak, że wyznawcy i fani "Sandmana" pewnie nie będą mieli z tym problemów.

Za to nikt nie przejdzie obojętnie obok warstwy graficznej, która jest co najmniej dyskusyjna. Mowa o przeważających w tym albumie rysunkach Marca Hempela. Jego kreska jest bowiem czymś zupełnie odmiennym od tego, do czego przyzwyczaiła nas seria.

Zamiast posępnych, "vertigowskich" ilustracji w stylu Mike'a Dringenberga czy Malcolma Jonesa III dostajemy kanciasty, uproszczony rysunek kreskówkowy pożeniony z kubizmem i jaskrawymi kolorami. W połączeniu z mroczną, mocno melancholijną historią dało to zaskakująco intrygujący, wręcz surrealistyczny efekt. Choć dla wielu może okazać się on nie do przejścia.

Grzegorz Kłos, Wirtualna Polska

W najnowszym odcinku podcastu "Clickbait" bierzemy na warsztat "One Piece" Netfliksa, masakrujemy "Ślub od pierwszego wejrzenia" i "Żony Warszawy", a także rozwiązujemy "Problem trzech ciał" i innych nadchodzących ekranizacji. Możesz nas słuchać na Spotify, w Google Podcasts, Open FM oraz aplikacji Podcasty na iPhonach i iPadach.