Pozorność

Anna spojrzała w lustro. Jeszcze jeden szybki ruch szczotką po włosach i już była gotowa. Założyła krótką, jeansową spódniczkę podkreślającą jej szczu­płe, bardzo zgrabne nogi, bluzkę z szerokimi rękawami w pięknym czerwonym odcieniu, a całości dopełniały buty na niebotycznie wysokich obcasach. Podeszła do Piotra, chcąc się pożegnać. W tym momencie spojrzał na nią, wstał, oblizał palce i szybkim ruchem przeje­chał po jej powiekach.

– Zmyj to. – Usiadł ponownie w fotelu.

Stała zszokowana. Po chwili wyprostowała się i sztywnym krokiem wróciła do łazienki. Spojrzała w lustro. Jeszcze przed chwilą w miejscu karykatu­ralnego wyglądu był starannie wykonany makijaż. Powoli sięgnęła po płyn do demakijażu i dokładnie umyła twarz. Ponownie spojrzała na swoje odbicie. Nie płakała, jedynie milczała, starając się ogarnąć umy­słem to, co przed chwilą się zdarzyło. Gonitwa myśli i jedno dręczące pytanie: co to właściwie było?

Zaczerpnęła powietrza i wyszła z łazienki. Skiero­wała kroki do wspólnego pokoju.

– Wytłumaczysz mi swoje zachowanie? – spytała pozornie spokojnym głosem, choć wewnątrz niej emo­cje kotłowały się wraz z narastającym wzburzeniem.

– Tak wymalowana nie wyjdziesz – odparł Piotr i dalej rozwiązywał krzyżówkę.

Anka sięgnęła po papierosa, tłumiąc narastający gniew i sprzeciw.

– Tak… to znaczy jak?

– Jak dziwka. Moja żona nie będzie wyglądać jak dziwka – odrzekł.

Przeszedł ją dreszcz. Czy przesłyszała się? Nie, to niemożliwe. Powiedział „dziwka”. Powoli odwróciła się i poszła ponownie do łazienki. Zamknęła się od środka, usiadła na zamkniętym sedesie i mocno, aż do pieczenia w przełyku, zaciągnęła się dymem papierosa. A potem jeszcze raz i kolejny… Myśli krążyły jej w gło­wie, choć nie miały żadnych konkretnych kształtów. Próbowała złapać którąś z nich, zatrzymać choć na chwilę, żeby nadać jej wygląd, jakieś znaczenie, ale nie potrafiła. Zaciągnęła się ponownie. Może miał gorszy dzień w pracy? Tak, na pewno coś się stało! Pewnie znowu kierownik się go uczepił, a przecież był dobrym pracownikiem. No, w końcu każdy ma jakieś granice, pewnie jest zdenerwowany, stąd takie dziwne zacho­wanie, sądziła. Z każdą upływającą minutą Anka upewniała się w tym przekonaniu.

Cicho otworzyła zasuwkę w drzwiach. Stąpała de­likatnie, jakby po żarzących się węglach. Oddychała miarowo, starając się stłumić emocje. Awantury nie były jej teraz potrzebne. Wdech, wydech. Krok, potem kolejny. Pod stopami zatrzeszczała podłoga. Zatrzy­mała się. Słyszał, z pewnością usłyszał, że się zbliża. Wyprostowała się. Wdech, wydech.

Weszła do pokoju i spojrzała na niego. Piotr sie­dział w tej samej pozycji, niespiesznie paląc kolejnego papierosa. Zapełniał krzyżówkę odpowiedziami. Z pewnością wszystkie są poprawne – pomyślała Anna z niezmąconą wiarą w jego wiedzę.

Usiadła na wprost niego.

– Czy coś się stało? Coś złego w pracy? – zapytała z troską w głosie.

– Nie, czemu miałoby się stać coś złego? – Piotr był szczerze zdziwiony, spoglądając na nią z uśmiechem.

Zamarła. Misterny plan, który ułożyła w drodze z łazienki do pokoju, rozsypał się niczym potłuczone szkło. Czuła całą sobą pęknięte krawędzie. Widocznie musiała wyglądać zabawnie, bo zaczął się głośno śmiać.

– Kochanie! Masz minę, jakbyś zobaczyła zjawę, a to tylko ja, twój ukochany mąż! – rzekł radośnie, odkła­dając papierosa do popielniczki i podchodząc do niej.

Nachylił się nad nią i zaczął całować jej rozchy­lone usta. Będąc niezmiennie w szoku, automatycznie oddała pocałunek, jednak powoli zaczął docierać do niej paradoks sytuacji. Wyswobodziła się z jego objęć. I znów ten nieznośny mętlik. Wdech, wydech.

– Tak bardzo cię kocham – szepnął Piotr.

Konsternacja stawała się nie do zniesienia.

– Zrobię herbatę – rzekła.

Nogi same prowadziły ją do kuchni, ale umysł jakby nie poznawał tak dobrze znanego przecież oto­czenia. Automatycznie nalała wodę do czajnika. Od­szukała zapałki i podpaliła gaz. Jedna z nich, niezga­szona, zaczęła spalać się w jej palcach. Kiedy płomień dotknął skóry, syknęła z bólu.

Herbata, gdzie jest herbata, gdzie te cholerne kubki! Wdech, wydech. Co się dzieje? Nic nie rozumiem! Ob­róciła się wokół własnej osi. Czy to mój dom, mój mąż? Co się dzieje, do jasnej cholery! Czuła panujący wokół chaos.

Wróciła do pokoju z parującymi napojami. Stawia­jąc je na stole, zerknęła na niego. Jakby nic się nie stało, nadal siedział tam, gdzie poprzednio. Kolejny papieros i ta sama krzyżówka.

Wieczór minął im w absolutnej ciszy. Usnęła nad ranem, zmęczona próbami znalezienia sensownego wytłumaczenia.

Kolejne dni upływały w dawno ustalonym i spraw­dzającym się rytmie. Najpierw wstawała Anka, robiła kawę i śniadanie dla nich, wychodzili i razem jechali do pracy. Wspólnej pracy. Potem powrót, obiad, ko­lacja, sen. Monotonnie, ale spokojnie, do niedawna jeszcze bezpiecznie. W weekendy spotykali się ze znajomymi. Był śmiech, tańce i rozmowy do rana. Czas płynął, lecz Anna nie zapomniała tego dnia, kiedy zachowanie Piotra spowodowało zachwianie jej wiary w niego.

Kiedy okazało się, że jest w ciąży, przeszłość prze­stała mieć znaczenie. Oboje byli szczęśliwi, pełni na­dziei. W trzecim miesiącu nagle zaczęła krwawić. Nie zdążyła pojechać do szpitala. Usiadła na zimnej podłodze łazienki i tępym wzrokiem wpatrywała się przed siebie. Cisza. Wokół panowała niczym nie­zmącona cisza. Zachowała spokój. Posprzątała, choć zdradliwe ręce trzęsły się nieustannie. Jak mam mu to powiedzieć? Jak wytłumaczyć, że dziecka już nie ma? Co zrobiłam źle? Czy on mi to kiedyś wybaczy? Czy ja to sobie kiedykolwiek wybaczę? Jak najszybciej muszę zajść w ciążę, bo oszaleję! Muszę! Co zrobić? Co mam teraz zrobić?

Zapaliła papierosa. Wdech, wydech. Gryzący dym wypalał jej gardło.

– Tak bardzo mi przykro – powiedziała. – Tak bar­dzo jest mi przykro – powtarzała i wierzyła, że Piotr zrozumie. Nie potrafiła wypowiedzieć tych słów na głos.

Nie zrozumiał. Spojrzał na nią i nadal nic nie rozumiał.

– Poroniłam – powiedziała ledwie słyszalnym głosem.

Przez chwilę jego twarz wykrzywił grymas wście­kłości, który w ułamku sekundy zmienił się w troskę. A może jej się znowu wydawało? Jest w szoku tak samo jak ja, pomyślała.

– Muszę się położyć – powiedziała na głos Anna.

– Oczywiście, kochanie. – Piotr podprowadził ją do wersalki i czule okrył kocem. Wyszedł do kuchni i za­palił papierosa. Słyszała jego powolne stukanie palców o blat stołu. Miarowe uderzenia wbijały się głęboko pod czaszkę, powodując nieznośny ból głowy. Zasnąć, chcę zasnąć. Niech on przestanie stukać w ten cholerny blat. Chcę zasnąć. Wdech, wydech.

– Wszystko dobrze? – zapytał, wchodząc do pokoju – Wyjdę na chwilę, za piętnaście minut jestem.

W odpowiedzi uśmiechnęła się, udając senną. W ciszy, która zapanowała w mieszkaniu, odnalazła tak potrzebny jej w tej chwili spokój. Zasnęła. Kiedy się obudziła, na dworze było ciemno. Próbowała od­naleźć się w otaczającej ją rzeczywistości, a świado­mość powoli zastępowała senne otępienie. Zerknęła na zegar – już po dwudziestej. Podniosła się. Zrobiła to zdecydowanie zbyt szybko. Po chwili zwalczyła napływające mdłości i poszła do kuchni. Klepki pod­łogowe skrzypiały pod jej bosymi stopami. Bardzo cieszyła się, że rodzice wyjechali do rodziny i wrócą dopiero za tydzień. W obecnej sytuacji było to jak zrządzenie losu.

– Hej! Jesteś? – zapytała. Odpowiedziała jej ci­sza. Do jej nozdrzy dochodził smród potu i strawio­nego alkoholu.

Włączyła światło w korytarzu. Piotr leżał na pod­łodze w swoich wymiocinach. Zachwiała się. Fala mdłości podeszła jej pod gardło. Odwróciła się, wbie­gła do łazienki i zwymiotowała do muszli klozeto­wej. Torsje co rusz wstrząsały jej pustym żołądkiem, powodując bolesne skurcze. Zawisła bezwładnie nad sedesem, nie mając już czym wymiotować. Obraz rozmywał się jej przed oczami, a w głowie słyszała ptasi skrzek. Wdech, wydech.

Kiedy udało jej się ochłonąć, wstała i, trzymając się ścian, podeszła do niego. Znów te potworne za­wroty głowy. Uklękła przed nim, starając się nie do­tknąć wymiocin.

– Obudź się, słyszysz?! Wstań i umyj się. – Szarpała go za ramię. – Cholera jasna! Piotr, słyszysz?! Wstawaj! Gdzie byłeś?! – krzyczała i płakała jednocześnie.

– Zrobiłaś to specjalnie – wybełkotał. – Zabiłaś na­sze dziecko.

Odrzuciło ją od niego. Oparła się o ścianę i zaczęła ciężko dyszeć. Mdłości powróciły i nie zdołała ich znowu powstrzymać.

Kiedy oprzytomniała, z trudem podniosła się i po­szła do łazienki. Muszę to posprzątać, nie mogę tego tak zostawić, muszę to natychmiast zetrzeć – myślała gorączkowo. Przy pomocy druciaka tarła parkiet, na którym powstawały rysy i zadrapania. Nieme świa­dectwo tych kilku słów, które zagnieździły się głęboko w niej. Tarła dalej, jakby w ten sposób chciała usunąć to, co już nigdy nie będzie możliwe do wymazania.