Nowe media, technologie i trendy w edukacji. W kierunku mobilności i kształcenia hybrydowego
| Forma wydania | Książka |
| Rok wydania | 2017 |
| Autorzy | |
| Wydawnictwo |
Materiały prasowe Czy edukacja – jej istota, cele, proces – wymaga dzisiaj redefinicji? Czy jesteśmy świadkami kolejnych etapów ewolucji, czy też można mówić o bardziej gwałtownych zmianach rewolucyjnych? Czy, myśląc o edukacji, trzeba pójść za głosami, że system wymaga zrównania z ziemią i wybudowania wszystkiego na nowo, albo za tymi, że trzeba trwać przy tradycyjnym modelu, bo tylko on jest naprawdę wartościowy?
Drogi Czytelniku, oddawana do Twoich rąk książka nie stanowi zbioru kompletnych odpowiedzi na powyżej sformułowane pytania. Jest ona raczej wynikiem zatrzymania się w dzisiejszym, szybko pędzącym świecie oraz próbą spojrzenia na trendy i zjawiska dotyczące edukacji i szeroko rozumianych mediów oraz technologii „tu i teraz” – w połowie drugiej dekady XXI wieku. Jest próbą obserwacji i wyciągnięcia wniosków. Dynamika zjawisk w opisywanym obszarze jest tak duża, że eksploracje w tej problematyce są potrzebne cały czas. Jeżeli stanie się dla Ciebie, Szanowny Czytelniku, drogowskazem, który pozwoli na własne poszukiwania (czy to praktyczne, czy teoretyczne) w nakreślonym obszarze, zamysł autorki będzie można uznać za zrealizowany.
Książka ma charakter naukowo-badawczy. Opiera się na wynikach kilkuletnich badań i analiz, jednak można w niej znaleźć również fragmenty o charakterze bardziej popularnonaukowym. Została przygotowana z myślą zarówno o teoretykach, jak i praktykach edukacji. Jeżeli jesteś młodym człowiekiem, który przygotowuje się do tego, aby uczyć innych, lub sam uczysz się, wykorzystując nowości technologiczne, również znajdziesz tutaj coś dla siebie.
Publikacja rozpoczyna się od rozważań na temat zachodzących zmian, ich potrzebie i przesłankach do nich prowadzących, a dotyczących instytucji szkoły, współczesnego edukatora i nowoczesnej edukacji. Odnoszą się one przede wszystkim do wybranego obszaru, który takie metamorfozy może powodować, a mianowicie mediów i technologii informacyjno-komunikacyjnych. Nie sposób jednak zastanawiać się nad modelami przyszłej edukacji bez odwołania się do uznanych teorii. Zatem w drugim rozdziale można zapoznać się z zagadnieniami behawioryzmu, konstruktywizmu, kognitywizmu i konektywizmu.
| Numer ISBN | 978-83-8095-383-3 |
| Wymiary | 160x235 |
| Oprawa | miękka |
| Liczba stron | 158 |
| Język | polski |
| Fragment | 5. Nowe trendy, metody i zjawiska w edukacji społeczeństwa zmediatyzowanego Środowisko rozwoju i egzystencji współczesnej jednostki jest wypełnione szeroko rozumianymi mediami, które nie pozostają bez znaczenia dla wielu sfer życia społecznego, ekonomicznego i kulturowego. Członkowie społeczeństwa, zwanego zmediatyzowanym, korzystają z zapośredniczonej komunikacji. Cywilizacja medialna wymusza też zmiany w edukacji, która może się odbywać w zupełnie nowych, wirtualnych przestrzeniach, z wykorzystaniem innowacyjnych narzędzi. Dzięki swej mobilności narzędzia takie mogą towarzyszyć uczącemu się „tu i teraz” i spełniać funkcje nie tylko edukacyjne, ale także rozrywkowe. 5.4. Social media – media społeczne czy społecznościowe? Wirtualne światy i wirtualne światy gier są zaliczane do social mediów, czyli mediów skoncentrowanych wokół pewnych – najczęściej internetowych – społeczności. W kategorii tej mieszczą się również opisane w poprzednich rozdziałach: blogi, portale społecznościowe (np. Facebook), projekty oparte na współdziałaniu i współtworzeniu (np. Wiki), media budowane przez społeczności dzielące się treściami (np. YouTube). Nie jest to jednak zbiór zamknięty, gdyż wraz z rozwojem mediów będzie można prawdopodobnie dodawać nowe kategorie. Czasami w języku zarówno potocznym, jak i naukowym pojawia się pewna nieścisłość terminologiczna, dotycząca tłumaczenia pojęcia social media z języka angielskiego. Z jednej strony jest ono tłumaczone bardzo wąsko, jako media społecznościowe (co z kolei może prowadzić do błędnego utożsamiania ich wyłącznie z portalami społecznościowymi), z drugiej – jako media społeczne, co również budzi wiele wątpliwości. Media miały społeczny charakter niemal od zawsze i także tradycyjne (np. telewizja) można nazwać społecznymi, a zatem to tłumaczenie terminu social media nie może być zarezerwowane wyłącznie dla tzw. nowych mediów. Uważam więc, że najsłuszniej będzie posługiwać się oryginalnym angielskim zwrotem: social media, co wydaje się strategią najbardziej uniwersalną. Ze względu na złożoność social mediów trudno też o postawienie sztywnych granic, gdyż jedno medium zamienia się w drugie. Niemniej jednak omówione szerzej w tej książce dwa przykłady social mediów: blogi i wirtualne światy gier, wskazują, że edukacja może odbywać się również w tego typu mediach. Wspólnie tworzone projekty lub treści, którymi dzielą się członkowie społeczności skupionych wokół tych kanałów, stały się dzisiaj nieodzownym elementem uczenia się w grupie, we współpracy, od siebie wzajemnie (collaborative learning). Social media mogą być źródłem materiałów wykorzystywanych do uczenia się lub szkoleń (np. YouTube), a także przestrzenią pokazywania własnych wytworów (np. portale społecznościowe) i kreacji treści (np. blogi). Social media mogą być również elementem większych platform edukacyjnych, które pozwalają tworzyć społeczności użytkowników uczących się, kreować i udostępniać treści dydaktyczne, formułować zadania do wykonania i wskazówki. Ponadto można monitorować osiągane wyniki oraz indywidualizować proces kształcenia. Jednym z wielu przykładów mogą być platformy Edmodo i Khan Academy. |
Podziel się opinią
Komentarze
