Na krawędzi uczuć

Dzień rozpoczął się koszmarnym bębnie­niem w blaszany dach przybudówki.

– Do jasnej cholery! Trzeba jednak po­kryć ten durny dach jakimś lepszym ma­teriałem, bo zwariuję od tego łomotu – wycedziła przez zęby do leżącego obok Wiktora.

– Dobrze. Jutro się tym zajmę. Teraz po­zwól mi jeszcze pospać…

I Wiktor odwrócił się na drugi bok, ściąga­jąc z żony cienką kołdrę.

Baśka szturchnęła go, ale Wiktor pogrążył się ponownie w błogim śnie i nie reagował na dotkliwą zaczepkę.

Kobieta wstała więc z łóżka, zarzuciła szlafrok na cienką koszulę i poszła do kuchni zaparzyć kawę.

Włączyła radio. Jak zwykle o tej porze w ete­rze nie miała sobie równej muzyka nadawana w popularnej Trójce. Baśka wsłuchiwała się w sensacyjną soulową melodię, której przyda­wał znaczenia ciepły, głęboki głos Seala. Przy­mknęła oczy, słuchając. Czekała na powolutku ciurkającą z maszyny kawę. Aromat świeżo zmielonych ziarenek wdzierał się błogo do mózgu. Biodra Baśki bezwiednie zaczęły się kołysać. Otworzyła oczy, wyjęła filiżankę i do­pełniła ją odrobiną gorącego mleka i płaską łyżeczką cukru. Tanecznym krokiem przeszła z pełną filiżanką do stołu. Usiadła frontem do ogromnego okna, wychodzącego na bujnie zarośnięty ogród. Pierwsze kolorowe liście spadły na trawnik, a poranny, jesienny deszcz zmoczył je i dodał magicznego połysku. Kawa, Seal, a może jej wewnętrzne słońce sprawiło, że na niebie nieoczekiwanie zaczęło się prze­jaśniać i pierwsze promienie oświetliły wspa­niały jeszcze o tej porze roku ogród. Trawnik mienił się kolorami, ostatnie kropelki deszczu spadały z wielkich liści łopianu. Cóż za wspa­niały, piękny dzień!

Basia nie mogła oprzeć się pokusie, by tym razem stopy roztańczyły się pod stołem. Muzyka Seala wybrzmiała, pokój wypełni­ły jazzowe rytmy Michaela Bublé. Otępienie wywołane wyrwaniem ze snu minęło. Kobie­ta czuła już tylko przepełniającą ją wdzięcz­ność i dziwną, łaskoczącą radość w piersiach. Ten dzień jednak nie rozpoczął się kosz-marnie.

Zmieniła bieliznę nocną na strój do ćwiczeń. Rozłożyła matę na podłodze, wyłączyła radio, a do odtwarzacza CD wrzuciła płytę z muzy­ką relaksacyjną. Tym razem miała ochotę na kojący głos Devy Premal. Już nie pamiętała, jak odkryła tę piosenkarkę, o tak klarownym i spokojnym głosie, ale ostatnio podczas ćwi­czeń dość często używała płyty z jej mantra­mi do oczyszczania ciała i ducha. Rozpoczęła swój codzienny rytuał jogi. Rozciąganie mię­śni i stawów było tylko jednym z warunków doskonałego wejścia w kolejny ciężki, jak się spodziewała, dzień. Doktor Andryszewska powiedziała jej: „Kochana, pamiętaj, że ruch zastąpi ci wszelkie lekarstwa, natomiast żaden lek nie zastąpi ci ruchu”. Anna Andryszewska podsumowała jedynie to, co instynkt mówił Basi od wielu lat. Skupienie myśli i medytacja były dla niej magiczną pigułką na wszystkie problemy. Tę prawdę odkryła na własny uży­tek już dawno.

Wiele miesięcy temu doktor Andryszewska z Poradni Zdrowia Psychicznego poleciła jej lekcje jogi na wyciszenie i ogarnięcie skoła­tanych myśli, galopujących w głowie niczym stado rozjuszonych, dzikich koni.

Basia wówczas uśmiechnęła się tylko na tę podpowiedź. Tak, muszę wrócić do mojego ci­chego świata jogi! – pomyślała. – Wyciszanie umysłu i emocji, osiąganie stanu odprężenia, wewnętrznego spokoju i harmonii pomoże mi odzyskać radość.

Basia zjawiła się w gabinecie doktor And­ryszewskiej krótko po stracie pięciomiesięcz­nej ciąży. Z Wiktorem starali się o dziecko od długiego czasu. Po tragedii, jaka ich spotkała, nawet ukochany mąż nie mógł poradzić sobie z koszmarami nocnymi Basi, z ciągłym chli­paniem w łazience. Z rozsypywaniem cukru na blacie w kuchni, kiedy akurat, nabiera­jąc go na łyżeczkę, pomyślała, jak by to mo­gło być, gdyby dane jej było przygotowywać butelkę z mlekiem dla bobasa. Nie poma­gało przytulanie, kiedy Basia w środku lata siedziała na sofie i drżała, zwinięta w kłębek i owinięta kocem.

Załamanie nerwowe, jakiego doświadczyła po stracie dziecka, nie ustąpiło nawet po długiej rozmowie z doskonałym ginekologiem, jakim był profesor Ordutowski, prowadzący prywatną klinikę ginekologiczną. Basia była jego długoletnią pacjentką i miała do profesora ogromne zaufanie. Profesor, wysoki, postawny mężczyzna około pięćdziesiątki, lekko łysie­jący na czubku głowy, z głęboko osadzonymi czarnymi oczami i szerokimi brwiami, spra­wiał wrażenie twardego i nieprzystępnego. W gruncie rzeczy był ciepłym, miłym, pełnym empatii dla swoich pacjentek człowiekiem, a jednocześnie prawdziwym profesjonalistą w swoim fachu. Sam stracił dziecko i pierw­szą żonę, Alicję, w wypadku samochodowym, a dochodzenie do równowagi psychicznej za­wdzięczał właśnie doktor Andryszewskiej, z którą później się zaprzyjaźnił. Przyjaźń za­owocowała miłością i kolejnym małżeństwem. Profesor Andrzej Ordutowski doczekał się z Anną Andryszewską dwóch wspaniałych sy­nów. I choć jego miłość do Anny i chłopców rosła z każdym kolejnym dniem wspólnego życia, nie zapomniał o pierwszej żonie i ma­lutkiej Zosieńce.

– Moja droga, wszystko jest w porządku. Z wyników badań, jakie przeprowadziliśmy przez ostatnie cztery tygodnie, mamy jasny wniosek, że spokojnie możesz starać się o ko­lejną ciążę. Jesteś zdrowa. Macica jest czysta, a jajowody drożne. Owulacja przebiega nor­malnie. Twoje ciało mówi, że jesteś gotowa. Tylko czy ty zaakceptowałaś fakt pierwszego niepowodzenia i mentalnie jesteś gotowa na kolejną próbę? – spokojnie tłumaczył profe­sor, patrząc młodej kobiecie głęboko w oczy. Basia nie wytrzymała spojrzenia i spuściła wzrok. – Wiem, co przeżywasz. Jeśli jeszcze nie uporałaś się ze stratą, może skorzystasz z pomocy mojej koleżanki po fachu? Doktor Andryszewska ma wiele osiągnięć w rozsu­pływaniu mentalnych problemów swoich pa­cjentów. Przywraca ich do życia! Oto jej wi­zytówka, gdybyś chciała skorzystać z pomocy psychiatry.

Profesor Ordutowski podał zdumionej Basi wizytówkę i uśmiechnął się ciepło.

Wzięła kartę, podziękowała i wyszła z ga­binetu. Natychmiast po powrocie do domu zadzwoniła do poradni pod wskazany numer i umówiła się na wizytę.

Trzy dni później telepała się ze strachu pod drzwiami gabinetu doktor Andryszewskiej.

– Barbara Zamachowska, proszę! – W drzwiach gabinetu ukazała się gustownie i na czasie ubrana kobieta w wieku około czterdziestu pięciu lat. Uśmiech odsłaniał zdrowe i białe zęby, przyjacielsko wyciągnięta dłoń zapraszała do środka.

– Proszę usiąść i tak się nie denerwować. – Jej łagodny głos i ciepły uśmiech działały uspokajająco. Jeszcze przed chwilą Basia od­dychała szybko i płytko, co skrupulatnie zano­towała pani doktor. – Nazywam się Anna An­dryszewska-Ordutowska i od tej chwili jestem do pani dyspozycji. Zamieniam się w słuch. O czym chciałaby pani ze mną porozmawiać?

– Tak naprawdę to nie mam pojęcia, od czego miałabym zacząć – drżącym głosem po­wiedziała Basia.

– Proszę mi na początek opowiedzieć o so­bie; ile ma pani lat, czym się pani zajmuje, jak wygląda pani dzień, co panią cieszy, a co ostat­nio zasmuciło, z czym nie może pani sobie po­radzić – lekarka, patrząc Basi prosto w oczy, wyraziła, co chciałaby od niej usłyszeć. W jej głosie dało się słyszeć, że że nawet zadając pa­cjentce rutynowe pytania, zastanawia się nad każdym słowem.

Kwadratowy gabinet urządzono przyjaźnie, z wyczuciem i bez stylowego zadęcia czy roz­praszającej przesady. Duże, ciemne, dębowe biurko z obłymi zdobieniami po lewej stronie, przy nim wysoki skórzany fotel, wyglądający na bardzo wygodny, i drugi, nieco mniejszy, ale zapewne równie komfortowy, zajmowa­ły jedną trzecią pomieszczenia. Na biurku świeże kwiaty, duża owalna lampa z beżowym abażurem w delikatny koronkowy deseń, skó­rzany segregator na pisma, notes i pojemnik na ołówki. W prawym rogu pokoju ciemno­brązowa biblioteczka przepełniona książkami, niewielka sofa w beżowo-brązowe wytłacza­ne kwiaty z dużymi puchatymi poduszkami w każdym rogu i przewieszonym przez oparcie kremowym pledem. W rogu stała mała komo­da, a nad nią przepięknie oprawione owalne lustro. Lewą część pokoju zajmowały dwa skó­rzane worki sako ustawione naprzeciw siebie, a tuż przy ścianie wieża stereo. W gabinecie pachniało świeżością. Przez otwarte okno, w którym muślinowo-koronkowa firanka do­pełniała wrażenia elegancji całego wnętrza, wpadały ciepłe promienie słoneczne. Przytul­nie, bezpiecznie i przyjaźnie.

Basia ogarnęła pomieszczenie szybkim spojrzeniem, a zmysły podpowiedziały, że tutaj właśnie rozpocznie się jej transforma­cja. Rozsiadła się wygodniej na swoim fotelu i spojrzała w zielone, okrągłe oczy doktor Andryszewskiej. Wówczas to zauważyła ska­zę nad jej górną wargą. Nie taka idealna – przemknęło jej przez głowę.

– Nazywam się Barbara Zamachowska, mam trzydzieści cztery lata, pracuję we wro­cławskiej Akademii Sztuk Pieknych, gdzie prowadzę zajęcia z technik graficznych. – Ba­sia wzięła głęboki oddech. Odczekała chwilę. Doktor Andryszewska czekała cierpliwie na jej kolejne słowa. – Dwa lata temu zrobiłam doktorat, co pozwoliło mi awansować z po­zycji asystenta na stanowisko doktora-wy­kładowcy. Bardzo lubię pracę ze studentami, eksperymenty w pracowni, oczekiwanie na wyniki trawienia blachy w kwasach. To ro­dzaj cudu. – Młoda kobieta zamyśliła się, jak­by widziała przed sobą plątaninę linii, kresek i przenikających się wzorów.

– Brzmi fascynująco – odezwała się dok­tor Andryszewska, przywołując ją do rzeczy­wistości.

– Och, tak, przepraszam – zawstydziła się pacjentka.

– Ależ nie ma za co. Basiu, czy mogę się do pani zwracać po imieniu? Proszę do mnie mó­wić Anno. Łatwiej będzie się nam porozumie­wać bez tego sztucznego napuszenia. – Poło­żyła swoją dłoń na dłoni Basi, a ta poczuła się jak podczas spotkania z przyjaciółką.

– Tak, proszę, mów do mnie Basia. To bar­dzo miłe.

– Wróćmy więc do twojej opowieści, Basiu.

– Praca mnie fascynuje. Mogę się zamknąć w pracowni na całe godziny i nie widzieć resz­ty świata. Dopiero kiedy osiągnę zamierzony cel, zaczynam ponownie oddychać codzienno­ścią. Ostatnio zaczęłam uciekać do pracowni na coraz dłużej i dłużej. Nie miałam nawet ochoty widzieć męża. Nie udawało się nam… Anno, tak pragnęłam tego dziecka! Tak bar­dzo! I kiedy wreszcie się powiodło i zaszłam w ciążę, mogłam znów tańczyć i śmiać się w głos. Cieszył mnie każdy drobiazg.

Basia przerwała. Ciało napięło się ponow­nie. Twarz zesztywniała. Bezwiednie splotła palce obu rąk, aż zrobiły się białe od mocnego uścisku, i ściskała je coraz mocniej.

– Basiu! Oddychaj. Powoli nabierz powie­trza i jeszcze wolniej je wypuszczaj, proszę. – Anna nachyliła się do pacjentki, dotykając jej białych i zimnych knykci. – Teraz posta­raj się rozluźnić mięśnie… Powolutku wstań. Trzymam twoje ramiona. Nie przewrócisz się. Otwórz oczy. Popatrz, jesteśmy tu, w tym miłym pokoju. Usiądziemy teraz wygodnie na workach sako.