Furia wikingów (#5). Ogień zagłady

Halfda­na jednocześnie.

– Uciekaj stąd! – odezwał się brat Ragnara do Edmunda, chcąc go chronić.

– Nie zostawię cię samego!

– Tylko mi tu przeszkadzasz! Uciekaj! – krzyknął Halfdan, przy czym przyjął na miecz cięcie topora wojownika, który za­machnął się na jego bok. Doświadczony jarl przyjął uderzenie, po czym odepchnął je do boku. Chciał wyprowadzić kontrę i wbić swój miecz w brzuch rywala, jednak na jego drodze sta­nęło ostrze drugiego z przeciwników, które wymierzone w jego szyję, prawie pozbawiło go głowy. Halfdan w ostatniej chwili uchylił się i odskoczył. Wtedy natarł na niego pierwszy z dwój­ki walczących z nim wojów. Brat Ragnara odbił jego proste pchnięcie na brzuch, odsłaniając rywala i szybko wbił mu swój miecz prosto w żołądek. Wojownik wypuścił z dłoni swoją broń i padł na kolana, łapiąc tryskającą krew w dłonie. Wtedy jed­nak Halfdan stracił czujność i drugi z rywali, który zaszedł go od tyłu, ranił go w bok. Cięcie nie było na szczęście głębokie i choć Halfdan czuł ból, starał się go ignorować, bo walka wciąż trwała. Kiedy tylko poczuł raniące go ostrze, złapał rywala za nadgarstek dłoni, w której ten trzymał miecz, i przyciągnął mocno do siebie, rozbrajając go i pozbawiając równowagi. Wo­jownik przeszedł koło niego, chcąc odzyskać panowanie nad ciałem, i wtedy brat Ragnara wbił mu miecz w plecy. Ostrze przeszło na wylot, zabarwiając się na czerwono. Wtedy Halfda­na zaatakował trzeci rywal, idąc na niego z toporem. Uderzył, lecz atakowany odskoczył do boku i już wyprowadzał cios, gdy od tyłu złapał go za ramiona wojownik, którego Halfdan ranił w bok jako pierwszego. Brat Ragnara nie mógł wykonać ataku, więc wykonał mocny ruch głową w tył, gruchocąc rywalowi nos. Krew zalała twarz przeciwnika. Woja zamroczyło i puścił wro­ga, który zwrócił się w jego kierunku i nadział szybko na swój miecz. Chwilę nieuwagi Halfdana wykorzystał kolejny wojow­nik, który wbił mu swój miecz w plecy. Ostrze na szczęście nie przeszło na wylot, gdyż Halfdan w momencie uderzenia aku­rat wykonywał obrót, jednak zagłębiło się, tnąc mu ciało. Brat Ragnara osunął się na ziemię, wspierając na kolanie i wtedy ry­wal rzucił się na niego, chcąc odrąbać mu głowę. Halfdan prze­turlał się za niego i mocno wbił miecz w bok Dana. Teraz jego rywal osunął się na kolana i po chwili wyzionął ducha.

Halfdan powstał, gotując się do walki z Kirikiem. Wtedy uj­rzał, jak ten stoi za Edmundem z nożem na jego gardle.

– Widzę, że wiek działa na twoją korzyść. Walczysz niemal tak dobrze, jak Ragnar – odezwał się dowódca bandy do Half­dana.

– Za to ty chowasz się za bezbronnym dzieciakiem, jak mój tchórzliwy bratanek za ludźmi i intrygami. Myślisz, że bogowie wpuszczą cię do Valhalli, kiedy zaraz cię zabiję? – zapytał Half­dan, chcąc sprowokować rywala. – Spluną na ciebie z pogardą i powiedzą, że dla takich tchórzy, jak ty, nie ma miejsca przy ich stole.

Jego słowa trafiły celnie, raniąc honor i dumę Kirika. Starał się jednak nie dać tego po sobie poznać. Widział, że Halfdan jest ranny, z każdą chwilą traci krew i słabnie. Chciał odczekać jeszcze chwilę i zaatakować w odpowiednim momencie, kiedy zwycięstwo stanie się pewne.

– Nie trafię do Valhalli, to trafię gdzie indziej! – odparł Kirik butnie. – Nie zależy mi na tym!

– Mów, co chcesz, jednak obydwaj wiemy, że zależy ci na krainie bogów, tak samo jak i mnie. Różnica polega na tym, że tylko ja tam trafię, a tobą wzgardzą.

Fragment powieści Ogień zagłady