Dziki rozmaryn

Wrzosowiska, sierpień 2013 r. Emilia Wrzosowiska spały. Wokół panowała cisza, tylko w od­dali szumiały wodospady. Po śmierci matki smutek przy­giął mnie do ziemi. Kolejne dni pokazały, że będę musiała znieść dużo więcej. Wyznałam swój grzech i z wiarą po­dążyłam na swoją małą Golgotę. Poprowadziłam na nią także swoich bliskich. Taką pokutę wyznaczył mi los. Przy­jęłam to z pokorą. – Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina! Obiecałam Mariannie, że nie będę płakać, lecz łzy nie słuchały, wypełniały mi usta słonym smakiem. Twarz Ma­rianny, jej drobna, krucha postać i spracowane dłonie… wszystko to odeszło na zawsze, przysypał je cmentarny piach. Bardzo chciałam przywołać obraz swojej prawdzi­wej matki, Róży Sokół, lecz pamięć odmawiała mi posłu­szeństwa. – Podaj mi swoje dłonie, Emilko – mówiła Marianna w noc poprzedzającą swoje odejście do wieczności. – Przekażę ci siłę. Będzie ci potrzebna. Matka żegnała się ze mną. Umrze i zostawi mnie tutaj zupełnie samą. Nigdy już nie wróci. Nie dotknę jej. Nie usłyszę jej głosu! Palce Marianny z wielką siłą zacisnęły się na mojej dłoni. – Opanuj się, dziecko – powiedziała surowo. – Śmierć jest wpisana w nasze życie, jest jego nierozerwalną częścią. Nie pielęgnuj żałoby, tylko pamięć o mnie. W ten sposób pomożesz mi odejść. Łzy żyjących są jak kamienie dla tych, którzy umarli i chcą wzlecieć ku światłu. Dlatego, gdy zamknę oczy, nie opłakuj mnie. Myśl o tych, którzy zostają. Zło nie skryło się w mrokach przeszłości, lecz ro­śnie w siłę i niebawem znowu spróbuje zapanować nad światem. Zadrżałam. Czy choroba przed śmiercią zupełnie zmą­ciła jej umysł? Słuchałam jednak z uwagą. Matka przez całą noc mówiła rzeczy przedziwne, tajemnicze. Przepla­tała je legendami i przypowieściami, które dobrze znałam, ale również takimi, które słyszałam po raz pierwszy, jakby chciała w ciągu tej ostatniej, ziemskiej nocy, nauczyć mnie wszystkiego. W końcu wyczerpana opadła na poduszki. – Na mnie już czas – westchnęła. – Muszę odpocząć. Pochyliłam głowę, a ona przyciągnęła mnie do siebie i ucałowała. – Pamiętaj, Emilko – wciąż zdrabniała moje imię, jakbym była małą dziewczynką – musisz być silna i odważna. Musisz otworzyć swoje serce, duszę i umysł na to, co się niedługo stanie. Bądź czujna i słuchaj tego, co podpowie ci serce. Skreśliła na moim czole znak krzyża i zamknęła oczy. Księżyca nie było widać, lecz niebo zdawało się tym nie przejmować. Otulało wieś granatowym płaszczem przety­kanym gwiazdami. Jedna z nich świetlistą smugą opadała na ziemię. Czy skrywała cząstkę duszy Marianny? Ciszę nocy zakłócił nagle szmer. Wstrzymałam oddech. Ktoś szedł w moją stronę. Nie byłam gotowa, by spojrzeć Jakubowi w oczy… Odetchnęłam z ulgą, gdy z mroku wy­łoniła się znajoma postać Józefa. – Mogę przy tobie usiąść, Emilko? Skinęłam głową i przesunęłam się na ławeczce. Józef usiadł obok mnie. Jego bliskość sprawiła, że coś chwyciło mnie za gardło. – Tak mi wstyd… – poskarżyłam się. – Najgorsze masz już za sobą – z czułością pogładził moją dłoń. – Mylisz się, kochany. – Westchnęłam. – Czuję, że naj­gorsze dopiero przed nami. – Cokolwiek się wydarzy, będę przy tobie – zapewnił, otaczając mnie ramieniem. Przytuliłam się do niego z ufnością. Był świadkiem ostatnich wydarzeń. Nie pojmował tego, co się stało, i tego, co odsłonił los. Lecz nie szukał na siłę odpowiedzi. Na ziemię spadła kolejna gwiazda. – Pomyślałaś życzenie? – Wskazał dłonią niebo. – Przez całe życie wypowiedziałam ich tysiące, lecz żad­ne się nie spełniło – poskarżyłam się. – Zadbam o to, by wszystko w twoim życiu zmieniło się na lepsze. I pomyślę życzenie za ciebie. Za nas – po­prawił się. Poczułam ciepło wokół serca. Józef stał się moją opo­ką. Mężczyzną, którego wsparcia i siły tak bardzo potrze­bowałam. Decyzję o wspólnej starości podjęliśmy zupeł­nie niedawno, a potem, w obliczu wszystkich wydarzeń, na śmierć o niej zapomnieliśmy. Zapamiętałam ten dzień bardzo dokładnie. Marianna uciekła do lasu, a ja, biegnąc za nią, złamałam nogę. Józef wszystkim się zajął. – O nic się nie martw, Emilko – pocieszał mnie, gdy wróciłam do domu z nogą uwięziona w gipsie. – Nie zosta­wię cię w potrzebie. Oboje zbyt dużo przeszliśmy w życiu i tak naprawdę mamy tylko siebie… Mówił prawdę. Poczułam ogarniający mnie spokój i wdzięczność, a może nawet czułość dla Józefa. Spojrza­łam mu w oczy. Były zamglone jakąś młodzieńczą nieśmia­łością. Wyraźnie chciał mi coś wyznać. – Powiedz to głośno, Józefie Zaborniaku – ośmieli­łam go. Józef zaczerwienił się po czubki uszu. Wyraźnie zmie­szany powoli wstał z ławki. Nerwowo odchrząknął. – Wiem, że to nie jest najlepszy moment, ale… jeśli nie powiem tego teraz, nigdy więcej się na to nie zdobędę. Serce załomotało jak za dawnych lat. Uśmiechnęłam się do niego i czekałam. Józef pochylił się i ostrożnie zgiął przede mną kolana. Drżącymi rękami ujął moją dłoń. – Czy zostaniesz moją żoną, Emilko? – zapytał cicho. W przestworza uleciał nagle cały bagaż przeżytych lat. – Tak – odpowiedziałam. – Zostanę twoją żoną, Józefie. Jego twarz rozjaśnił uśmiech. Zapomniał o tym, że nie jesteśmy najmłodsi, zbyt szybko poderwał się z klęczek i w tej samej chwili głośno krzyknął. Ból sparaliżował go. – Spokojnie, wytrzymaj! – próbowałam wstać. Ja również zapomniałam, że moją nogę unieruchamia gips. Zachwia­łam się i wpadłam prosto w jego ramiona. Józef krzyknął z bólu. Przestał, gdy pogładziłam jego plecy otwartą dłonią. Z ulgą przymknął oczy, ból ustępował. – Wciąż to potrafisz, Emilko? – Mam nadzieję. – Przesuwałam dłoń po jego plecach. Józef położył głowę na moim ramieniu. – Narzeczony ze mnie jak się patrzy – powiedział za­wstydzony. – A ze mnie narzeczona. – Zaśmiałam się. – Widocznie zasługujemy na siebie bardziej, niż myślimy… Przytrzymałam dłoń w miejscu, gdzie gorącym stru­mieniem pulsował ból. Czułam, jak stopniowo zanika. W końcu odszedł na dobre. Zmarszczki na twarzy Józefa wygładziły się. Nachylił się i pocałował mnie w usta. Za­drżałam pod tym pierwszym od pół wieku pocałunkiem. Moją twarz okrył rumieniec. – Jesteś taka piękna, Emilko – szepnął, gdy otworzyłam oczy. – Nie opowiadaj bzdur, Józiu. – Zaśmiałam się. – I po­móż mi wstać, bo jeszcze ktoś nas zobaczy. – Chyba tylko Marianna. – Zerknął na okno. – Albo Reks. – Zachichotał. Ostrożnie podniósł się z klęczek, po­tem objął mnie w pasie i posadził z powrotem na ławce. Poczułam błogie ciepło jego ramion… – Kiedy im powiemy? – Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos. – Może jutro? – Nie wiem, czy to dobry czas na świętowanie… – Za­wahałam się. – Cienie przeszłości wirują nad naszymi gło­wami, nie dając wytchnienia. – Czas leczy rany, Emilko – przekonywał. – Masz jakiś pomysł? – Jeśli się zgodzisz… Urządzimy jutro wieczorem uro­czyste, zaręczynowe ognisko. Zadrżałam, chociaż noc była ciepła. Bałam się powie­dzieć o nas Julii. Kolejne wyznanie, kolejna niespodzianka. W obliczu całej prawdy życiowe plany dwojga zakocha­nych staruszków wydawały się wręcz groteskowe. – A jeśli się rozpada? – Szukałam jakiejś wymówki. Czułam jednak, że Józef nie ustąpi. – Emilko, kochanie… – zaśmiał się. – Jaki deszcz?! Spójrz w niebo. Przewidujesz pogodę lepiej ode mnie. Uniosłam głowę. Józef miał rację. Będzie pięknie. – A zatem jutro – zdecydowałam. – Wszystko przygotuję. Spójrz, spada kolejna gwiazda. Świetlista smuga łagodnie sunęła w dół. Która to już tej nocy? – Nie patrz na nią tak zachłannie – przestrzegłam. – Może to nie gwiazda, tylko Latawica? – Złowróżbna boginka przestworzy? – Ta sama, która wypatruje na ziemi chłopców… Józef wydawał się rozbawiony. Na chwilę zapomnieli­śmy o tym, co trudne. Życie zawsze wygrywa ze śmiercią i bólem. – O ile mi wiadomo, Latawice polują wyłącznie na mło­dych chłopców. – Przytulił mnie mocno. – Która by chciała takiego starego dziada jak ja? – Wskazał palcem swoją pierś. – Nigdy nic nie wiadomo. – Poklepałam go pocieszają­co po dłoni. Józef podniósł moją rękę do ust i ucałował. – A gdybym ci obiecał, że każde twoje życzenie się spełni… O co byś poprosiła? – Żeby Marianna żyła – odparłam bez zastanowienia. Józef westchnął głośno. Tego jednego życzenia nie mógł spełnić ani on, ani nawet tysiąc spadających gwiazd. – Mnie też bardzo jej brakuje – westchnął. – Wciąż mam przed oczami jej postać – przyznałam. – I nie ten z ostatnich lat, gdy posiwiała i straciła siły, ale widzę ją taką, jaką była przed laty. Młodą, uśmiechnię­tą, z długim, czarnym warkoczem przerzuconym przez ramię. – I taką pozostanie w naszych sercach – pocieszał mnie. – Wiem, że cierpisz, Emilko, lecz taka jest kolej rzeczy. Coś się kończy, coś się zaczyna. Trudno się z tym pogodzić. Zajęło mi to wiele długich lat. Lecz wiem, że nawet naj­dotkliwszy ból kiedyś znika. Jak księżyc, gdy rozpływa się w ramionach jutrzenki. Wiedziałam, że mówi prawdę, lecz rana, którą nosiłam, była jeszcze zbyt świeża, zbyt dotkliwa. – Może nie od razu, może nie jutro, lecz za parę dni popatrzymy na wszystko inaczej. Spojrzeliśmy w niebo, szukając w nim pociechy. – Chciałabym się w końcu pozbyć tego cholerstwa… – Ze złością szarpnęłam uwięzioną w gipsie nogę. Czułam dławienie w gardle. Obecność Józefa była kojąca, jednak wolałam być znowu sama. – Spójrz na to inaczej – uspokajał mnie Józef. – Gdy­byś jej nie złamała, może nigdy nie poznałabyś swojego wnuka. Oboje, jak na komendę, spojrzeliśmy w okno na pod­daszu. Było uchylone, a wewnątrz paliła się lampka. Jakub nie spał… – Wszystko będzie dobrze, Emilko – powiedział drżą­cym głosem Józef i wstał z ławki. Podał mi leżącą w trawie kulę i pomógł wstać. Podałam mu rękę. Szliśmy wolno przez rozświetlone gwiazdami podwór­ko. Przyroda zdawała się nie przejmować naszymi ludzkimi sprawami. Wrzosowiska otulała sunąca od łąki mgła.