Czas Łucji

Nie będzie żadnej chronologii ani konsekwencji.

Nie będzie żadnego początku ani końca.

Porozrywane wątki, niedokończone sprawy…

w świecie przed TYM

Zawsze mu się wydawało, że ze wszystkim zdąży. Tyle czasu ma przed sobą. Nie zakładał takiego końca! Nie te­raz! Właśnie wszystko zaczęło się składać niczym puzzle, trybiły wszelkie sprawy.

po TYM

Siedziała z głową podpartą dłońmi. Już chyba z godzi­nę. Postawiła przed sobą lampkę wina i lustro. Rewela­cyjne połączenie! Bawiła się swoim odbiciem. Przed nią lustro, za nią lustro. Takie poszukiwanie detali trochę tak jak u van Eycka w Portrecie małżonków Arnolfinich, tylko że ona jest sama, ani jego, ani psa… Sama… Przylgnęła wargami do chłodnej tafli. Szeptała usta-usta:

– Okej. Umarłeś. Nie ma cię. Rozumiem. Każdy ma prawo do odpoczynku. Prawo do powiedzenia sobie: „dość”. Jasne! Nie pomyślałaś o mnie, bo niby dlaczego? Nie zabrałeś mnie ze sobą. A zawsze byłeś zły, kiedy wy­chodziłam gdzieś sama. Ba! Kiedy wyjechałam na kilka

dni, to chyba z miesiąc nie odzywałeś się do mnie. A te­raz… Teraz pewnie uważasz, że jesteś w porządku. Siła wyższa! Pewnie. Można i tak. W obliczu wieczności czym­że byłam dla ciebie? Uciekłeś przed światem. Do spoko­ju. Miałeś prawo nie pomyśleć o mnie. Bo czymże jestem naprzeciw owej siły, która decyduje o naszym życiu lub śmierci? Poddałeś się jej pokornie. Zawsze przyjmowałeś los bez żadnych pytań czy sprzeciwów. Umarłeś bez za­powiedzi, żadnych sygnałów, znaków. Tak sobie. Decyzja zapadła lekko. Jak u mnie, kiedy sobie myślałam: „Chyba obetnę włosy”. Bez konsekwencji. Rano zjadłeś śniadanie, ogoliłeś się przed lustrem.

– O! – Chwyciła lustro w ręce i trzymając je blisko twa­rzy, obejrzała jego pospolitą ramę, posuwając delikatnie palcami po obrzeżach, jakby to było dzieło sztuki, a nie zwykły przedmiot i bardziej zdecydowany ruch mógł wy­rządzić mu krzywdę – zetrzeć politurę, zarysować. Obra­cała owalem w górę, w dół, jakby spodziewała się zobaczyć w nim kogoś innego.

– Przecież to jest wciąż to samo lustro! – powiedziała do siebie niemal odkrywczo.

Zamoczyła usta w cierpkim winie.

– Zawsze podobałeś mi się taki nieogolony. Dwudnio­wy zarost. Chyba nigdy ci o tym nie powiedziałam. Ty też niewiele mówiłeś.

w tamtym świecie przed TYM

Nie lubił używać słów. Bywały mu potrzebne, ale tylko czasami i tylko wówczas, kiedy w żaden sposób nie umiał w innej formie przekazać komunikatu. Cóż to zresztą były

za komunikaty?! Głównie płatności albo sprawy formalne związane z prowadzeniem firmy, co, nawiasem mówiąc, w niewielkim stopniu jej dotyczyło, bardziej było to mó­wienie na głos, żeby utrwalić. Jak nauczanie wiersza na pamięć.

Słowa. Bardzo je oszczędzał. Używał ich tylko w chwi­lach ważnych i decydujących. A wtedy stawały się warun­kiem sine qua non dla wszelkich jego poczynań. Te słowa zyskiwały nieodwołalnie moc sprawczą. I może z tego po­wodu oszczędzał słowa. Żeby za dużo się nie stało…

Ale za to czasem lubił, jak ona mówiła. Wsłuchiwał się w melodię jej głosu. Chciał się nasycić nim na zapas. Bał się, że to ona go zostawi, była taka krucha. Nigdy nie na­brała figury kobiety. Kiedyś Łukasz, ich syn, gdy był cał­kiem mały – dziesięć, może jedenaście lat – zapytał, dla­czego nie może wyglądać jak inne mamy. Takie pulchne, miękkie jak kot, a za to wygląda jak jego trochę tylko star­sze koleżanki. Rzucił wtedy okiem na żonę. Rzeczywiście. Jakaś taka filigranowa była. A tu sprawdziło się przekleń­stwo o tym, „kto skrzypi, a kto umiera”.

nie tak dawno przed TYM

– …a potem poczułeś fizjologię: w lędźwiach, w trze­wiach. Wokół ciebie zrobiła się plama. Jakbyś rozlał her-batę. Ale to już pozostało poza twoją świadomością. Nie zdążyłeś nawet krzyknąć, nie miałeś siły zawołać. Nie chciało ci się. Byłeś zmęczony. Na końcu pomyślałeś: „Niech się stanie”. I stało się. Ledwie sekundy patrzyłam na ciebie zdumiona. To jakiś żart? Jakiś spektakl? To do ciebie niepodobne. Przyjmowałeś życie dosłownie. Zbyt

dosłownie! Rzuciłam wyprasowaną bluzkę. I jak stałam: w półhalce, na bose nogi, w niedopiętym biustonoszu rzu­ciłam się w twoim kierunku. Patrzyłeś na mnie szeroko otwartymi oczami. Nie wiem, co było w tym spojrzeniu. Może strach. A potem już tylko telefon, karetka.

Młoda lekarka szarpała twoim ciałem. Ja we framudze drzwi. Zdziwiona. Tak, to właściwe słowo. Stałam jak ta głupia i byłam zupełnie zdziwiona. Nie bałam się, bo cze­go miałam się bać. A ty? Ty już nie wiedziałeś, że ja to ja, że świat to twój świat. Wygodnie. Egoistycznie. Przyzwoliłeś na amnezję. Tylko zupełnie nie pomyślałeś, że mnie nikt nie podarował niepamięci! Bo ja jestem i ty we mnie jesteś. I szlag mnie trafia! Za twój egoizm, zapatrzenie w siebie.