Nie ma reguły, której nie można by obalić. Nawet jeśli coś wydaje się oczywiste, okazać się może wieloznaczne, tajemnicze i zyskać zupełnie inną jakość, niż prezentowało dotychczas. Literatura kobieca to nie tylko historie o kobietach desperacko liczących kalorie, wypróbowujących coraz bardziej absurdalne diety, a przy tym zapijające swe smutki hektolitrami alkoholu w oparach dymu papierosowego. To również nie tylko opowiastki o czekaniu na księcia z bajki, zwieszaniu warkocza z zamkowej wieży i farbowaniu siwiejących wraz z upływem czasu włosów. Jojo Moyes udowadnia, że po kobiecemu można pisać INACZEJ, zauważać coś ponad pazur, rzęsę i chłopa. Nie znaczy to, że Srebrna zatoka nie odcina się zupełnie od babskich bolączek i smutków, niezwykle wrażliwego odczuwania świata, rzuconej tu i ówdzie z ust damskich „cholery” czy też łyku dobrego piwa.
Wszak smaczna rybka lubi pływać, a wilczyca morska i Pani Rekinów muszą czymś popić nadmorską kolację serwowaną na tarasie „Srebrnej Zatoki” przy miłosnym zaśpiewie humbaków, kiedy wieczorne słońce topi się w morzu, a morska bryza niesie zapach słonej wody. Morze jednak spokojne bywa do czasu. W Srebrnej Zatoce bowiem szykują się wielkie inwestycje - budowa ogromnego hotelu, który zapewni gościom dyskoteki na morzu, wyścigi skuterowe i inne sporty wodne. Dotąd skromny, rodzinny hotelik - gdzie królowała Kathleen (Pani Rekinów) i jej tajemnicza siostrzenica Liza (wilczyca morska) oraz córka ostatniej, Hanna - a także wielorybnicy wypływający codziennie z pasażerami na głębokie wody, by płynąć szlakiem migracji wielorybów i delfinów, mogą utracić dotychczasowy skromny dochód, a fauna morska cenny spokój.
Dryfujące sieci kryją pochwycone stworzenia morskie. Życie trzech kobiet ze „Srebrnej Zatoki” owiane jest licznymi, niełatwymi tajemnicami. Trudno przewidzieć, jak potoczyłyby się ich losy, gdyby nie miłosna pieśń humbaka wtórująca dość nieśmiałym i cierpliwym zalotom biznesmena z drugiego końca świata. Burząc spokój otoczenia, Mike ratuje jednocześnie wiele istnień morskich i delikatnie wyplata z sieci tajemnic zarówno Panią Rekinów, jak i jej siostrzenicę. A przede wszystkim, na granicy łączących się błękitów nieba i morskiej toni, odnajduje miłość, rodzinę i spokój.
Jojo Moyes cyzeluje świat w swojej powieści z wielkim pietyzmem. Plecie misterną fabułę, niczym mocne, stabilne sieci dryfujące gdzieś w głębinach morskich u wybrzeży Australii. Można odkryć, co kryją w sobie, gdy będzie się uważnie śledzić każdy, najdrobniejszy wątek tej powieści, wtapiając się w narrację trzech tubylczych kobiet i jednego turysty. Bez zbytnich tkliwości, z dużą precyzją budowany świat tajemnic w Srebrnej zatoce traktuje przede wszystkim o problemie zagrożonych gatunków, wymierającego świata głębin morskich. Miłość ma tu wielorakie odcienie - spokojnego błękitu, wzburzonych fal, walki ze sztormem - i owiana jest licznymi sekretami, niczym morskie odmęty. Tylko od wytrwałości czytelnika zależy, czy zechce usłyszeć miłosną pieśń humbaków, zatrzymać się nad morskim brzegiem u stóp rodzinnego hoteliku i zastanowić nad problemami (również tymi związanymi z ochroną środowiska) dzisiejszego, pędzącego w coraz szybszym tempie świata.