Nadzorować i karać

Nowoczesne rytuały kary głównej świadczą o dwojakim procesie: zamieraniu spektaklu i anulowaniu bólu. W tym samym kierunku poszły - własnym rytmem - prawodawstwa europejskie: ta sama śmierć dla wszystkich, bez etykiety ujawniającej charakter zbrodni albo społeczny status zbrodniarza; śmierć, która nie trwa dłużej jak chwilę, której nie trzeba ani za życia opóźniać, ani pośmiertnie przedłużać; egzekucja, prędzej życia niż ciała.
Precz z długą procedurą, gdzie śmierć jest odwlekana przez zamierzone przerwy i zwielokrotniana przez serię ponawianych ataków. Koniec z kombinacjami, które reżyserowano przy zabijaniu królobójców albo o jakich śnił na początku XVIII wieku autor dzieła Hanging not Punishment Enough.