Henryk Grynberg

Prozaik, poeta, dramaturg, eseista. Autor kilkunastu książek o Holokauście i stosunkach polsko-żydowskich.

Urodził się w 1936 roku w Warszawie, lecz wychowywał na wsi, na wschodnim Mazowszu. Lata 1942-44 przeżył w kryjówkach i na tzw. aryjskich papierach.

Szkołę średnią ukończył w Łodzi. W latach 1954-58 studiował na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, po czym został aktorem w Państwowym Teatrze Żydowskim w Warszawie.

Pod koniec 1967 roku odmówił powrotu z występów w USA. Odbył studia magisterskie z literatury rosyjskiej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, po czym przez dwadzieścia lat pracował w U.S. Information Agency i "Głosie Ameryki" w Waszyngtonie.

Jest autorem powieści: Żydowska wojna (1965, 1989), Zwycięstwo (1969, 1990), Życie ideologiczne (1975, 1992), Życie osobiste (1979, 1992), Życie codzienne i artystyczne (1980, 1991), Kadisz (1987, 1992), Dziedzictwo (1993); zbiorów opowiadań: Ekipa Antygona (1963), Szkice rodzinne (1990); Drohobycz, Drohobycz (1997); zbioru esejów Prawda nieartystyczna (1984, 1990, 1994); tomików poezji: Święto kamieni (1964), Antynostalgia (1971), Wiersze z Ameryki (1980), Wśród nieobecnych (1983), Pomnik nad Potomakiem (1989, 1993), Rysuję w pamięci (1995); dramatów: Kronika (1987, 1994), Pamiętnik pisany w stodole (1992), Kabaret po tamtej stronie (1997); oraz opowieści dokumentalnych Pamiętnik Marii Koper (1993) i Dzieci Syjonu (1994).

Jego proza jest tłumaczona na angielski, francuski, niemiecki, włoski, hebrajski, holenderski i czeski.

Otrzymał nagrody literackie: Tadeusza Borowskiego (1966), Kościelskich (1966), paryskiej "Kultury" (1969), londyńskich "Wiadomości" (1976), Alfreda Jurzykowskiego (1990), Stanisława Vincenza (1991) oraz Jana Karskiego i Poli Nireńskiej (1996).

Należy do Amerykańskiego PEN Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.