Conan: Wolni towarzysze – tom 4 – recenzja komiksu wyd. Egmont

Tak jak trzy poprzednie tomy wydane przez Egmont, "Conan: Wolni towarzysze" jest pod względem narracji doskonałą propozycją zarówno dla fanów jak i kompletnych laików, którzy postać Barbarzyńcy kojarzą z pamiętną rolą Arnolda Schwarzeneggera. A część z nich być może miała styczność z literackim pierwowzorem Roberta E. Howarda.

Szczególnie dla tych drugich "Wolni towarzysze" będą nie lada gratką, gdyż fabuła całego tomu kręci się wokół krótkiego opowiadania Howarda z 1933 r. Mowa o "Czarnym kolosie". Historii pokazującej kolejną twarz Conana, który tym razem został najemnikiem.

"Czarny kolos" to jedno z pierwszych opowiadań o przygodach Conana napisanych przez Howarda. Nota bene, już w latach 70. doczekało się wersji komiksowej (John Buscema i Alfredo Alcala, "The Savage Sword of Conan"), ale dobrze się stało, że po latach kolejni autorzy wrócili do tego tematu.

"Wolni towarzysze" to kolejna pozycja obowiązkowa dla fanów walecznego Cymeryjczyka. Trup ściele się gęsto, piękne niewiasty i obrzydliwe potwory występują w ilościach hurtowych, czyli jest wszystko to, do czego przyzwyczaiła nas pulpowa geneza Conana.

Zbiorczy tom ("Conan the Cimmerian" #8–25) liczy sobie prawie 500 stron, ale ani przez chwilę nie można narzekać na nudę. Demoniczne hordy Natohka, wampiryczna Akivasha już o to zadbają, podobnie jak księżniczka Yasmela, którą łączy z Conanem nietypowa relacja.