Radioaktywna chmura

Doły te miały średnicę 20 m i głębokość 12 m. Wlewano do nich odpady, całość przykrywając kopułą ważącą 160 ton. Nie przewidziano, że podczas przemian odpadów promieniotwórczych wydziela się na tyle wysoka temperatura, że rachityczny system chłodzenia może nie podołać. I nie podołał, wskutek czego, 29 września 1957 roku, jedna z pokryw uniosła się z hukiem, zaś zawartość prowizorycznego zbiornika wyleciała w powietrze na 2 km. Wiatr czym prędzej porwał radioaktywną chmurę. W ten sposób, od Czelabińska-40, korytarzem liczącym 300 km długości i 5-10 km szerokości, powstał Wschodniouralski Szlak Radioaktywny. W 1968 roku utworzono tu rezerwat przyrody, który nie zostanie otwarty dla zwiedzających przez najbliższe setki lat.