Wielki łańcuch bytu

Jest to próba systematyzacji dziejów filozofii Zachodu w oparciu o koncepcję ogólnego schematu rzeczy, wzorca struktury wszechświata, idei determinującej wszystkie inne idee. Koncepcja ta przez wieki była jednym z najtrwalszych, najpowszechniejszych, najdonioślejszych założeń wyznaczających tory dziejów zachodniego myślenia. Koncepcja ta sprowadza się do założenia, że istnieje we Wszechświecie pewna ciągłość między wszystkimi ogniwami łańcucha bytów złożonego z ogromnej czy nieskończonej liczby ogniw hierarchicznie przechodzących od najbardziej mizernych rodzajów istnień, przez "każdy możliwy" szczebel aż do bytu doskonałego. Fakt, że istnienia, mimo różnych stopni doskonałości, ostatecznie są ze sobą genetycznie powiązane, stanowi gwarancję spójności i dobrego urządzenia Wszechświata, jest rękojmią kosmicznego ładu. Sam Wszechświat jest w tej platońskiej sui generis koncepcji nieskończonym łańcuchem bytu, który stale się przekształca i wydłuża na zasadzie "rodzenia wielości z Jedna", zgodnie z ideą
wiecznego przekształcania i pomnażania pierwotnego, nieskończenie udzielającego się Dobra - aż do chwili, póki dana odmiana bytu nie zostanie w pełni urzeczywistniona. Wielki łańcuch bytu obejmuje również człowieka, wyznaczając mu miejsce jako jednemu z ogniw struktury - pozycję poczesną, lecz określoną stopniem różnicy w stosunku do bytów bardziej podrzędnych, ale i doskonalszych od niego. Arthur Lovejoy przedstawia w tej pracy, jakie implikacje pociągnęło za sobą przyjęcie tej koncepcji w kształtowanym przez filozoficzną myśl Zachodu obrazie świata i człowieka, jakie narzuciła ona myśleniu ograniczenia, ale też w jaki sposób pomogła mu usystematyzować wielość zjawisk - jak pomogła myślącemu podmiotowi odnaleźć miejsce przysługujące mu na drabinie bytów.