Świętość

W klasycznym już dziś studium wybitny religioznawca podejmuje próbę opisania doświadczenia religijnego, ujmując je jasno i dokładnie jako odpowiednik struktury osobowościowej doznającego go podmiotu. Praca Rudolfa Otto jest zatem - najbardziej znaną i udaną - próbą kategoryzacji doświadczenia religijnego.
Główną osią, wokół której autor zbudował swój aparat pojęciowy, jest oś racjonalne - irracjonalne. I w rzeczy samej, to wokół tej opozycji krąży refleksja na temat doświadczenia religijnego, wokół niej buduje swe instrumentarium pojęciowe i - ostatecznie - na niej się w większości wypadków załamuje, ponieważ ta zasadnicza sprzeczność zbyt często okazuje się nie do pokonania, z opozycji urastając do rangi nieprzezwyciężonego absurdu. Rudolf Otto w Świętości podjął się karkołomnego zadania takiego opisu faktów życia religijnego, który - oddając jego specyficzną paradoksalność, czyniąc zadość temu, co w nim niewysłowione - spełniałby zarazem kryteria opisu naukowego, a zatem par excellence racjonalnego. Świętość to fascynujące świadectwo zmagania się oświeconego umysłu z ciemną głębią doświadczenia mistycznego.