Neil Gaiman po raz kolejny proponuje opowieść w teorii adresowaną do młodszych czytelników. W praktyce jednak historia Odda, samotnego, nierozumianego przez „swoich", kalekiego chłopca, który musi stawić czoła olbrzymom, jest nawet bardziej uniwersalna niż ta opowiedziana na kartach * Księgi cmentarnej. Tym razem autor * Amerykańskich bogów nie eksperymentuje, trzymając się kanonu baśniowej formuły. Rzecz jasna, ubarwia ją w charakterystyczny dla siebie sposób, z pomocą ironicznego humoru i dyskretnie wplecionych poważniejszych refleksji na temat ciężaru sieroctwa czy odmienności. Jednak Odd, choć ze strzaskaną nogą, jest bohaterem godnym każdego eposu. Świadomym własnych słabych i mocnych stron, rozważnym nad wiek i sprytnym. Przeciwności go nie przerażają – choć ma dopiero dwanaście lat, w duszy jest już prawdziwym wikingiem. Jego
pierwsza wyprawa zawiedzie chłopaka do siedziby bogów, mitycznego (jak do tej pory sądził) Asgardu, gdzie zawitali nieproszeni goście – lodowi olbrzymi. Jeśli ktoś ich nie przepędzi, zima w Midgardzie (czyli na ziemi) będzie trwała wiecznie. Wszelkie życie wyginie, prędzej czy później. Stawka jest zatem najwyższa z możliwych, jak na sagę godną zainteresowania najlepszych skaldów przystało.
W swojej niezwykłej podróży Odd dokona także bardziej prywatnych odkryć - z niewielką pomocą magii zyska siłę, by uwierzyć w siebie i odmienić swój, zdawałoby się, z góry przesądzony los społecznego wyrzutka. Co jednak najlepsze i najbardziej wartościowe w opowieści Gaimana, to fakt, że nie jest ona prosta, czarno-biała i cukierkowa. Autor rozumie, że dziecko to najbardziej wymagający i wyczulony odbiorca, traktuje go z powagą, wychodząc poza oczywiste schematy. Obok nieoczekiwanego rozstrzygnięcia starcia z olbrzymami, właśnie niejednoznaczne zakończenie stanowi w mojej opinii największy walor najnowszego dzieła autora Gwiezdnego pyłu.
Neil Gaiman miewa wzloty i upadki. Odd, mimo niewielkiej objętości, zalicza się zdecydowanie do tej pierwszej kategorii. Klasyczna, prosta historia, zanurzona w nordyckiej mitologii, podana zostaje z niezwykłym wdziękiem, który skutecznie wzmacnia wymowę płynącego z niej, pozornie oczywistego, ale niezwykle aktualnego przesłania. Co dorośli przeczytają błyskawicznie i raczej tylko raz, dzieciom może posłużyć wielokrotnie. Na podkreślenie zasługuje też estetyczna strona wydania, zwłaszcza bardzo udane ilustracje. Pokazując, że prawdziwa siła (wikinga i każdego innego człowieka) to coś więcej niż tylko czysta fizyczność, Gaiman po raz kolejny dowodzi zarazem, że pióro jest silniejsze od miecza. Warto dać się oczarować jego wizji, a jeszcze lepiej ją przemyśleć.