Sztuka po końcu świata

Starannie skomponowany przez biografkę artysty Krystynę Czerni wybór wywiadów. Dowodzi on, że obecność słuchacza w tajemniczy sposób ożywiała Nowosielskiego - pobudzała jego myślową kreatywność, wręcz przemieniała go w prowokatora. Jego wyznania na temat idealnej religii, rychłego końca świata, rozważania o tym, dlaczego sztuka współczesna to sztuka schyłku cywilizacji, zdumiewają aktualnością. Są nie tylko znakiem czasów, ale czymś więcej - proroctwami.

Jak refren psalmu wracają w książce najważniejsze przekonania zmarłego 21 lutego 2011 roku artysty: umiłowanie Bizancjum i surrealizmu, konflikt erotyki i pornografii w sztuce, przeświadczenie o bliskiej apokalipsie oraz dystans wobec oficjalnych i popularnych prądów myślowych. Warto posłuchać Nowosielskiego, gdy mówi, że to bizantyjski Orient zaszczepił Polakom śródziemnomorską mentalność.

W rozmowach (przeprowadzonych m.in. przez Władysława Stróżewskiego, Janinę Paradowską, Jerzego Stajudę czy ks. Henryka Paprockiego) wątki biograficzne i opowieści o sztuce przeplatają się z głęboko przemyślanymi ideami. Ideami najwyższej rangi, ukazującymi człowieka jako dzieło Boga rozpięte - jak chcieli manichejczycy - między siłami Dobra i Zła.