Stanisławski na próbie. Wspomnienia

Książka Toporkowa, który współpracował ze Stanisławskim od 1927 do 1938 roku, roku śmierci wielkiego reformatora, zajmuje w bibliografii przedmiotu miejsce szczególne. Autor zdaje w niej rzetelnie sprawę z przebiegu ostatnich prac Stanisławskiego: prób do „Defraudantów” Katajewa, do „Martwych dusz” według Gogola i przede wszystkim do „Świętoszka” Moliera – eksperymentalnej pracy, w Studiu Operowo-Dramatycznym, czysto pedagogicznej, w której słynny już wówczas system przybrał ostateczną swą postać metody działań fizycznych i którą sam Stanisławski uważał za swój testament artystyczny. […] To właśnie zaprezentowana w książce Toporkowa metoda działań fizycznych spotkała się z wielkim oddźwiękiem u artystów neoawangardowych drugiej połowy XX wieku, u nas przede wszystkim Jerzego Grotowskiego. (Z Przedmowy do wydania polskiego Leszka Kolankiewicza)